Właściwości i rodzaje trocin

Do produkcji lekkich betonów cementowo-glinianych z dodatkiem trocin nadają się przede wszystkim trociny z drewna drzew iglastych, tj. sosny, świerka, jodły. Trociny z drewna tych drzew zawierają olejki żywiczne i smołowe, które w spoiwach cementowo-glinianych nie są szkodliwe (program uprawnienia budowlane na komputer).

Trociny z drewna drzew liściastych np. dębów, buków, jesionów mniej się nadają jako dodatek do betonów, gdyż zawierają często duże ilości garbnika, który działa bardzo szkodliwie na wiązanie i wytrzymałość cementu, a poza tym trociny te wykazują zbyt małą przyczepność do spoiwa cementowo-glinianego (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Oczywiście niewielka domieszka trocin z drewna drzew liściastych do trocin z drewna drzew iglastych (co się często zdarza w tartakach) praktycznie nie wpłynie ujemnie na właściwość materiału. Otrzymane spod piły trociny są pod względem kształtu i grubości różne - poczynając od pyłów i mączki aż do grubszych ziaren i zanieczyszczeń odpryskami, przy czym poszczególne ziarna mogą być włókniste (z przetarcia mokrego drewna) lub przy drewnie twardym i suchym - ziarniste.

Trociny pochodzące z przetarcia drewna z drzew nieokorowanych są gorsze, gdyż kora zawiera szereg szkodliwych składników (garbniki) (uprawnienia budowlane). Dlatego przed użyciem należy trociny oczyścić z pyłów, mączki, odpadów kory i strugowin. Dla ułatwienia oczyszczenia suszy się uprzednio trociny w sposób naturalny na powietrzu albo też w specjalnych suszarkach. Trociny przed i po suszeniu nie powinny być magazynowane pod gołym niebem, gdyż pod wpływem opadów atmosferycznych zwiększają swoją wilgotność oraz objętość i w końcu butwieją. Trociny przechowywane przez dłuższy czas na powietrzu i zabezpieczone przed opadami atmosferycznymi tracą nie tylko wilgotność, lecz także część lotnych składników żywicznych w ilości dochodzącej po 3 miesiącach do 80%, dzięki czemu stają się lżejsze. Średni ciężar objętościowy trocin o naturalnej wilgotności drewna wynosi: luźno nasypanych - 160 kG/m3, średnio zaś utrzęsionych - około 200 kG/m3 (program egzamin ustny).

Mineralizacja mlekiem wapiennym

Wadą trocin jest ich zdolność wchłaniania wody, zwiększania swej objętości i w końcu butwienia. Pęcznienie trocin pod wpływem wilgoci powoduje wewnętrzne naprężenia w stwardniałym betonie i odkształcenia takie jak nieszczelność, pęknięcia i wybrzuszenia (opinie o programie). W celu usunięcia tych wad poddaje się trociny mineralizacji. Należy podkreślić, że aczkolwiek trocin z drewna drzew’ iglastych można w zasadzie po odleżeniu użyć bez mineralizacji (jednak przy dodaniu wapna otrzymalibyśmy większą wytrzymałość) - to jednak trocin z drewna drzew liściastych bez uprzedniej mineralizacji i usunięcia garbnika nie należy używać. Odróżnia się następujące sposoby mineralizacji.

Trociny miesza się z gorącym mlekiem wapiennym, zostawiając je w mleku przez 24 godziny. Następnie materiał układa się na sitach w celu ocieknięcia i wysuszenia na powietrzu. Dla zapobieżenia zbrylaniu się trocin należy je przetrzeć (segregator aktów prawnych).
Mineralizacja szkłem wodnym. Trociny nawilża się mlekiem wapiennym. Po wysuszeniu moczy się je w szkle wodnym rozcieńczonym wodą (na 1 część szkła wodnego daje się 7 części wody), a potem suszy się ostatecznie.
Sposób ten jest droższy od poprzedniego.

Mineralizacja mlekiem cementowym. Trociny zanurza się na okres 12 do 24 godzin do zbiornika z mlekiem cementowym. Masę co pewien czas przerzuca się, aby nie dopuścić do jej związania i zbrylenia. W celu opóźnienia początku wiązania można dodać rozcieńczonego (do 4%) chlorku wapniowego, który jednocześnie zwiększa odporność trocin na zmiany objętościowe.

Jest to bardzo tani sposób impregnacji trocin roztworem gliny (1 część gliny na 2 części wody) (promocja 3 w 1). Gdy poszczególne ziarna trocin zostaną powleczone gliną, dodaje się nieco mączki wapiennej, co powoduje zwiększenie przyczepności cementu do powierzchni trocin. Trociny te po przeschnięciu nadają się do produkcji jako lekkie kruszywo.