Ściany szkieletowe

Zasadą szkieletowych konstrukcji drewnianych jest przeniesienie obciążeń pionowych poprzez układ słupów umieszczonych w ścianie, utworzonej przez obustronne odeskowanie szkieletu lub wypełnienie go innym materiałem, np. cegłą — jak to ma miejsce w tzw. murze pruskim. Konstrukcje tych ścian są oszczędniejsze pod względem zużycia drewna od ścian wieńcowych, a cechy wytrzymałościowe drewna lepiej wyzyskane, gdyż obciążenia przenoszone są wzdłuż włókien (program na komputer).
Najdawniejszą konstrukcją tego typu są ściany sumikowo-łątkowe, których pierwowzory odkopano w Biskupinie. Konstrukcje szkieletowe wypełnione cegłą, zwane w Polsce murem pruskim (niemiecki termin Fachwerk), rozpowszechnione w całej Europie w okresie średniowiecza, stosowane są dotychczas głównie w budownictwie prowizorycznym i wiejskim (program na telefon).
Konstrukcje szkieletowe ścian nowszych typów (tzw. ryglówka) mają opierzenia deskowe na sztywnej ramce szkieletu. Innym jeszcze rodzajem konstrukcji budynków drewnianych jest szkielet deskowy z połączeniami na gwoździe. Konstrukcje powyższe, rozpowszechnione w Ameryce, charakteryzują się możliwością szybkiego i mało pracochłonnego wykonania (program egzamin ustny).
Ściany sumikowo-łątkowe

Ściany te utworzone są ze szkieletu i wypełnienia z desek lub bali, tzw. sumików, poziomo wsuwanych w gniazda słupów.
Szkielet obecnie spotykanych ścian tego typu składa się z podwalin, słupów, tzw. łątek i oczepów; w wielu budynkach dodawane są prócz tego tzw. miecze usztywniające ścianę w jej płaszczyźnie (opinie o programie).
Wypełnienie szkieletu wykonuje się z bali pojedynczych bądź desek pojedynczych lub podwójnych ze specjalną izolacją ciepłochronną z suchego igliwia, proszku torfowego lub tp. Sumiki wsuwane są do żłobków wyrobionych w słupach.
Korzystniej jest mocować sumiki za pomocą łat przybitych do słupa. Spotyka się również konstrukcje sumikowo-łątkowe z wypełnieniem
balami grubości około 7 cm lub z obustronnym odeskowaniem po 2,5 cm. Ściany sumikowo-łątkowe są oszczędniejsze od ścian wieńcowych pod względem zużycia drewna. Wadą ich jest przede wszystkim osiadanie sumików wskutek zsychania się, co powoduje tworzenie się szczeliny pod oczepem (segregator aktów prawnych).
Mur pruski
Szkielet muru pruskiego składa się z podwaliny 1, słupów 2, 3, 4, rygli 5, 6, 7, 8, zastrzałów — 9 i oczepu — 10, izolacji 11. Wypełnienie ceglane ma zwykle grubość y2 cegły, a rzadko tylko grubość 1 cegły.
Dolne ograniczenie szkieletu stanowi podwalina, poprzez którą przenosi się cały ciężar ściany na cokół (podmurowanie). Warstwa izolacyjna wodo- chronna układana jest albo pod samą podwalinę albo o 1H-2 warstwy cegieł niżej. Jeżeli ściany są długie, to podwalinę sztukuje się z oddzielnych belek.  Złącze na zamek ukośny daje możność przenoszenia niewielkich naprężeń rozciągających. Kliny powinno się wbijać już po zeschnięciu się belek, aby w ten sposób lepiej uszczelnić złącze.

Sztukowanie oczepu na słupie pośrednim

Oczep jest górnym ograniczeniem ściany i podtrzymuje belki stropowe. Sztukowanie oczepu na słupie pośrednim można wykonać do czoła, łącząc obie belki klamrą od wewnątrz budynku. Oparcie słupów na podwalinie wykonuje się analogicznie jak z oczepem, należy jednak gniazdo zaopatrzyć w prześwidrowany pochyły kanalik do odpływu wody. Słupy narożne łączy się z oczepem i podwaliną na czop cofnięty Tak samo łączy się z podwaliną słupy przy otworach drzwiowych. Zastrzały zapewniają budynkowi stateczność przy działaniu sił poziomych. Zastrzały umieszcza się zwykle w skrajnych polach szkieletu w ten sposób, aby zastrzał od strony działania wiatru podlegał tylko ściskaniu, gdyż połączenie ściskanego zastrzału z podwaliną i oczepem jest łatwiejsze; skrajny słup przy zastrzale podlega wówczas sile rozciągającej.
Wrąb czołowy wykonuje się obecnie prościej, to jest bez czopu.
Rygle (rozwory) służą do poziomego odgraniczenia otworów okiennych lub drzwiowych. Odległość między nimi odpowiada wielokrotności warstw cegieł ze spoinami. Rygiel dźwigający stanowi nadproże okienne, natomiast złącze rygla pod- okiennego powinno umożliwiać odpływ wody. Połączenia rygli ze słupami można wykonywać również bez czopów, lecz na wręby czołowe, stosując zamiast czopu trzpień metalowy lub drewniany (co daje rozwiązanie mniej pracochłonne) (promocja 3 w 1).

W budynkach dźwigających większe obciążenia (magazyny, spichrze) bardziej obciążone słupy zestawione są z dwóch a nawet czterech połączonych ze sobą pojedynczych prętów. Słupy te wznoszą się nieprzerwanie na wysokość kilku kondygnacji. Poszczególne pręty składowe słupa muszą być ze sobą powiązane śrubami, klockami lub innymi łącznikami. W celu lepszego połączenia wypełnienia ceglanego z prętami szkieletu przybija się do nich listwy trójkątne, a w cegłach wycina się nacięcia. Jest to sposób kosztowny, gdyż wiele cegieł ulega przy tym rozłupaniu. Mniej pracochłonne jest połączenie na gwoździe wbite w słupy, które wchodzą w spoiny muru.
Tynkowanie muru pruskiego wykonuje się przeważnie tylko od strony wewnętrznej; powierzchni elewacyjnej zazwyczaj nie tynkuje się, czasami tylko pokrywa się tynkiem samo wypełnienie ceglane.
Współczynnik przenikania ciepła muru pruskiego o wypełnieniu pół cegły wynosi k = 2,4 kcal/m2h °C i dlatego często spotykamy się z zastosowaniem różnych warstw ocieplających od wewnątrz pomieszczeń.
Znaczną trwałość zachowanych kilkuwiekowych budynków z muru pruskiego tłumaczy się użyciem do budowy wysuszonego i doborowego drewna, dużą starannością wykonania robót, a zwłaszcza złącz, i dużymi, przeważnie nadmiernymi przekrojami elementów drewnianych.