Zapory ciężkie

Każdy naciąg składał się z 28 lin stalowych o średnicy 28 mm każda. Po wykonaniu zapory oraz naciągnięciu lin (ok. 1040 T na pojedynczy naciąg) otwory w postaci szybów 0,7X1,22 m w górnej części zacementowano (program uprawnienia budowlane na komputer).

Rozkład naprężeń pionowych w kilku poziomych przekrojach dla pełnego i pustego zbiornika. Z wykresów naprężeń wynika, że przy pustym zbiorniku na skutek silnego naciągu zlokalizowanego w przedniej części zapory (od strony górnej wody) pojawiają się na stronie odpowietrznej nieznaczne naprężenia rozciągające (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Z tych względów na ścianie odpowietrznej zastosowano lekką siatkę zbrojeniową.
W zaporze Cheurfas w Algierze (zbudowanej wcześniej, niż zapora wyżej wymieniona) różnica w sprężeniu polegała na innym umocowaniu cięgien, umożliwiającym zastosowanie dodatkowego naciągu w przypadku, jeżeliby z jakichś przyczyn nastąpiło obluzowanie zakotwień. Taka regulacja ma swoje dobre i złe strony (uprawnienia budowlane).

Dobre o tyle, że pozwala uzupełniać wartości sił w cięgnach; złe natomiast ze względu na niebezpieczeństwo awarii urządzeń naciągających i ew. całkowitego zwolnienia lin, co mogłoby grozić katastrofą danej sekcji zapory.
Zapory ciężkie mają wiele zalet, odznaczają się dużą prostotą wykonania, jednak przy tym obciążone są i wadami; jedną z nich jest duże zużycie betonu i łączące się z tym niewykorzystanie naprężeń dopuszczalnych (ściskających) w betonie. W rozdz. 2.5 wspomniano, że można uzyskać pewne zmniejszenie poprzecznego przekroju zapory przyjmując współpracę zbocza doliny poprzez trwałe połączenie wszystkich sekcji między sobą oraz sekcji skrajnych ze zboczami (program egzamin ustny).

Warunkiem koniecznym jest w takim przypadku dobra jakość skały, z której zbudowane jest podłoże i zbocza doliny. Tylko dobre, trwałe oparcie skrajnych sekcji na stokach może gwarantować przestrzenną pracę konstrukcji, efektem czego może być zmniejszenie szerokości zapory w podstawie. Oparcie zapory o stoki staje się wyraźniejsze, jeśli zapora otrzyma w planie lekki zarys łukowy. Zapora taka traci już jednak w pewnym sensie charakter typu ciężkiego i stanowi przejście do typu łukowego.

Koncepcja zapór oszczędnościowych

Koncepcja zapór oszczędnościowych, o których będzie mowa niżej, opiera się na wykorzystaniu faktu, że w samym jądrze zapory ciężkiej wartości naprężeń są znacznie mniejsze od naprężeń brzegowych, występujących przy pracy zapory przy pustym i pełnym zbiorniku (opinie o programie). Sugeruje to możliwość wyeliminowania pewnej części masy betonowej ze środka zapory, a zatem i zmniejszenia nośnego przekroju zapory. Wiąże się to oczywiście ze zwiększeniem naprężeń, co wobec ich niewykorzystania w zaporach typu ciężkiego nie budzi żadnych obaw.

Ograniczenie pod tym względem może stanowić jedynie wytrzymałość podłoża. Ubytek masy betonowej może natomiast niekorzystnie wpłynąć na globalną stateczność zapory (tak ze względu na przesunięcie, jak i na przewrócenie danej sekcji). Środkiem zaradczym może tu być łagodniejsze nachylenie ściany od- wodnej zapory, tak by część parcia wody stanowiła jednocześnie pionową siłę dociskającą, działającą w tym samym kierunku, co i ciężar własny zapory. Stateczność na przesunięcie można też poprawić przez nachylenie płaszczyzny fundamentów w kierunku górnej wody (segregator aktów prawnych).

Za prototyp zapory oszczędnościowej (nie rozpatrując historycznie rozwoju tych zapór) można uważać zaporę ciężką z poszerzonymi szczelinami dylatacyjnymi. Jako przykład można tu wymienić radziecką zaporę Mamakańską oraz Bracką. Warto dodać, że budowana obecnie w Polsce zapora ciężka w Solinie także ma poszerzone szczeliny dylatacyjne (o szerokości 3 m).

Poszerzenie szczelin w stosunku do całej szerokości sekcji zapory jest nieznaczne, daje ono jednakże pewne oszczędności na betonie, a ponadto zmniejsza wypór pod zaporą i łagodzi zjawiska termiczne w masywie zapory. Szerokość szczelin dylatacyjnych w tego typu zaporach przyjmuje się w granicach od 1,5-3 m do 6-7 m (promocja 3 w 1).