Ściany z prefabrykatów blokowych i płytowych
Klasyfikacja ścian opiera się na określeniu funkcji, które spełniają one w budynku. Rozróżnia się więc ściany wewnętrzne i zewnętrzne, a również ściany konstrukcyjne i niekonstrukcyjne. Kształt i wymiary prefabrykatów wprowadzają odrębny podział na ściany blokowe (wielkoblokowe) i płytowe (wielkopłytowe) (uprawnienia budowlane).
Podobnie jak stropy, ściany mogą posiadać strukturę jednomateriałową lub wielomateriałową. Ściany wewnętrzne, które poza funkcją konstrukcyjną spełniają rolę przegród akustycznych, projektuje się zwykle — ze względu na warunki produkcji jako jednomateriałowe.
Ściany zewnętrzne stanowią w pierwszym rzędzie przegrody ciepłochronne i z tego względu posiadają albo strukturę warstwową, albo jednomateriałową z betonów lekkich (program na telefon). Ze względów konstrukcyjnych, a również produkcyjnych, celowe jest, aby w budynku główny materiał konstrukcyjny w ścianach wewnętrznych i zewnętrznych był ten sam.
Dlatego też w elementach o kształtach blokowych (duża szerokość ściany) często stosuje się betony lekkie kruszywowe lub komórkowe, zarówno do ścian zewnętrznych jak i wewnętrznych. Natomiast w konstrukcjach płytowych najczęściej stosowanym materiałem konstrukcyjnym jest żwirobeton; ściany zewnętrzne w tym przypadku muszą posiadać strukturę wielomateriałową (wielowarstwową) (program na komputer).
Ponieważ również betony lekkie (z wyjątkiem niektórych) posiadają na ogół gorsze cechy wytrzymałościowe i są mniej jednorodne od żwirobetonów, zastosowanie ich jako materiału konstrukcyjnego ogranicza się przeważnie do budynków o wysokości 4 lub 5 kondygnacji. Wyższe budynki z reguły projektowane są z użyciem betonu zwykłego (program egzamin ustny).
Złożoność funkcji ścian zewnętrznych
Złożoność funkcji ścian zewnętrznych, która komplikuje rozwiązanie ich struktury w oparciu o tworzywa betonowe, powoduje aktualnie dążenie do projektowania tych ścian jako niekonstrukcyjnych, tzw. osłonowych, przy zastosowaniu materiałów o wysokich cechach fizycznych (opinie o programie). Lekkie ściany osłonowe z nowoczesnych wysokowartościowych materiałów termoizolacyjnych i wykładzinowych stanowią odrębną bardzo rozbudowaną dziedzinę.
Budownictwo blokowe jest najstarszą formą budownictwa uprzemysłowionego, wywodzącą się z budownictwa z bloków-ciosów kamiennych, a następnie z bloków ceglanych murowanych seryjnie w cegielniach, z których montowano stypizowane elementy konstrukcji (filary międzyokienne, bloki podokienne, gzymsy) (segregator aktów prawnych).
„Klasyczne” rozwiązania blokowe zachowały również tradycyjne układy konstrukcyjne, tj. podłużne, zmieniając tylko materiał ścian z muru ceglanego na prefabrykaty z betonów lekkich (przeważnie żużlo- betonów). Ściany blokowe mogą składać się z elementów na całą wysokość kondygnacji lub na wysokość części kondygnacji. W pierwszym wypadku nośność słupa-ściany jest funkcją wytrzymałości jego materiału, w drugim nośność — podobnie jak w murach ceglanych — jest pochodną wytrzymałości bloków i zaprawy łączącej poszczególne warstwy. Zespolenie bloków w ścianie uzyskuje się poprzez wieńce żelbetowe wylewane co kondygnacja.
Polskie rozwiązania budynków blokowych o układach podłużnych stosowały zarówno ściany zewnętrzne, jak i wewnętrzne z bloków na całą kondygnację — z żużlobetonu o ciężarze objętościowym 1400-4-1500 kG/m:i i wytrzymałości 50 kG/cm2. Powyższe parametry pozwalały na stosowanie ze względu na izolacyjność (promocja 3 w 1).
