Siatki tkane

Siatki tkane i zgrzewane dla siatkobetonu wykonuje się z ulepszonego termicznie niskowęglowego drutu o średnicy 0,7; 1,0; 1,1 i 1,2 mm. Siatki tkane (GOST 12184-66) wykonuje się z oczkami kwadratowymi wymiarach od 6×6 do 12×12 mm, według których oznacza się numer siatki (od nr 6 do nr 12). Siatki zgrzewane (WTU 6-63) produkuje się z oczkami kwadratowymi prostokątnymi o wymiarach 12×8, 12×12 i 12×25 mm odpowiednio cechowane: nr 12/8, nr 12 i nr 12/25. Oprócz numeru siatki wymienia się średnicę drutu, z jakiego siatkę wykonano (program uprawnienia budowlane na komputer).

Gwarantowane charakterystyki właściwości mechanicznych stali zbrojeniowej są następujące: minimalna wytrzymałość, dostateczna plastyczność i ciągliwość. Charakterystykę wytrzymałościową stali określa się z wytrzymałości doraźnej na rozciąganie i z granicy plastyczności fizycznej lub umownej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Stale zbrojeniowe klas A-I, A-II i A-III walcowane na gorąco mają wyraźnie określony obszar plastyczności. Stale zbrojeniowe wyższej klasy, jak również ulepszone w ten lub inny sposób nie wykazują takiego obszaru po walcowaniu. Pierwsze zalicza się umownie do stali lekkich, a drugie - do twardych. Dla stali twardych ustala się umowną granicę plastyczności Q_r0,₂ - naprężenie, przy którym odkształcenie trwałe osiąga 0,2% długości obliczeniowej próbk (uprawnienia budowlane)i.

Właściwości plastyczne stali zbrojeniowej określa się na podstawie wydłużeń jednostkowych po rozerwaniu, ustalonych w oparciu o początkową obliczeniową długość próbki (5d lub 100 mm). W zależności od wartości tej długości oznacza się wydłużenie jednostkowe w procentach. W poszczególnych przypadkach dla uwidocznienia maksymalnej deformacji stali przed powstaniem przewężenia ustala się jednostkowe równomierne wydłużenia zbrojenia d_r, określane na odcinku poza miejscem rozerwania próbki (program egzamin ustny).

Ciągliwość stali zbrojeniowej

Ciągliwość stali zbrojeniowej określa się badaniem udarności lub ocenia się metodami pośrednimi, uwidaczniającymi zdolność zbrojenia do zachowania wytrzymałości i plastyczności po zmianie kształtu w procesie jego przygotowania lub w warunkach pracy konstrukcji. Do tych sposobów zalicza się zagięcie jednokrotne, przegięcie wielokrotne, skręcanie i in., stosowane zależnie od rodzaju stali zbrojeniowej (opinie o programie).

Podstawowymi rodzajami ulepszania mechanicznego są: ciągnienie i przeciąganie stali na zimno. Ciągnienie jest to proces przeciągania drutu przez oczko specjalnego urządzenia (przeciągadła) o nieco mniejszym przekroju niż materiał przygotowany. Proces może powtarzać się kilka razy, ponieważ naprężenia w stali wywołane przez siłę przeciągania nie powinny być większe od jej granicy plastyczności.

W wyniku odkształcenia plastycznego w stali wzrasta jej wytrzymałość 1.5-2 razy, ale zmniejsza się plastyczność. Ulepszenie metali w wyniku odkształcenia plastycznego nazywa się zgniotem lub utwardzaniem. Stal zbrojeniową poddaną cięgnieniu nazywa się stalą zimno ciągnioną (segregator aktów prawnych).

Ulepszanie przez przeciąganie polega na rozciąganiu pręta zbrojeniowego siłą wywołującą naprężenia przewyższające granicę plastyczności stali. W wyniku przeciągania powstają również w stali odkształcenia plastyczne, zwiększa się granica plastyczności o 40-K50% i zmniejsza plastyczność. Aby zachować w stali wymagane właściwości plastyczne, przeprowadza się przeciąganie z kontrolą wyznaczonego naprężenia i wielkości wydłużenia granicznego lub tylko z kontrolą wyznaczonego wydłużenia przy przeciąganiu. Dla stali marki St5 wydłużenie wynosi 5,5°/o, marki 25G2S - 3,5%, a marki 35GS - 4,5%.

Stan stali po plastycznym odkształceniu na zimno nie jest stały. Obserwuje się dalszy przyrost wytrzymałości stali, zmniejszenie plastyczności i znaczne zmniejszenie udarności. Taki somorzutny proces zmiany właściwości mechanicznych stali nazywa się starzeniem deformacyjnym (promocja 3 w 1). Przy zwykłej temperaturze przebiega ono powoli, a przez nagrzewanie stali 100-200°C można je przyspieszyć do 1-2 godzin.