Siła rozciągająca N
Siła rozciągająca N będzie się rozprzestrzeniać w strefie o skończonej szerokości, ale to pozostaje bez większego znaczenia. Dlatego też całe zbrojenie, odpowiadające sile N, może się koncentrować przy krawędzi. Większe znaczenie niż obciążenie krawędzi wynikające z N,/X ma obciążenie od sił Nv= Rq„ (program uprawnienia budowlane na komputer). Dla obciążenia pionowego siła wynosi na krawędzi cos (fo. To znaczy, że powłoka znajduje się pod działaniem stycznego obciążenia liniowego krawędzi P = qR cos. Najniższa część powłoki, która działa jak (nieco wygięta) belka o rozpiętości l i szerokości ó, przekazuje to obciążenie na przepony.
Wobec tego, że ścinające siły błonowe są małe, można rozkład naprężeń w powłoce krótkiej określić w następujący sposób: ogólnie biorąc, powłoka przenosi obciążenie podobnie jak sklepienie, z tym że przy wezgłowiach siły podłużne w sklepieniu są przejmowane przez strefy brzegowe, które przenoszą to obciążenie na przepony (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Szerokość strefy brzegowej zależy w dużej mierze od długości powłoki. Im dłuższa jest powłoka, tym szersza jest strefa brzegowa i tym węższa jest ta część powłoki, dla której obowiązuje teoria błonowa. Dla powłok o długościach pośrednich, a nawet dla powłok długich, strefy brzegowe rozprzestrzeniają się na całą ich powierzchnię, a teoria błonowa nie obrazuje rzeczywistego rozkładu naprężeń w żadnej części powłoki (uprawnienia budowlane).
Dotychczas rozpatrzono jedynie powłoki o krawędziach swobodnych. W praktyce może zachodzić wiele najrozmaitszych kombinacji warunków brzegowych, tutaj jednak ograniczymy się do rozważenia jeszcze jednego przypadku. W tym przypadku krawędź jest zamocowana w belce brzegowej, dla której przyjmuje się, że się nie obraca i ma nieskończenie wielki przekrój poprzeczny (program egzamin ustny). Następnie zakłada się, że krawędź jest podparta w kierunku normalnym do powłoki.
Naprężenia od zakłóceń
Zazwyczaj podparcie jest pionowe, ale to odchylenie kierunku podparcia nie ma większego znaczenia. Tak więc, podczas gdy powłoka a jest przykładem maksymalnej swobody krawędzi, to powłoka b jest maksymalnie utwierdzona. (Gdyby dalej krawędź była podparta również i w kierunku stycznym, powłoka pracowałaby całkowicie jako sklepienie i nie istniałby żaden problem zakłóceń (opinie o programie).
Przypadek c stanowi przejście do powłok z zakłóceniami od obciążenia d i e. Przypadek d jest przykładem powłoki z jednostronnym obciążeniem p. Obciążenie można podzielić na symetryczne i na antysymetryczne. Wobec tego, że w przypadku z pierwszym można stosować teorię błonową, wzory podane niżej odnoszą się jedynie do obciążenia antysymetrycznego. Należy nadmienić, że naprężenia od zakłóceń są dosyć małe.
W przypadku e mamy do czynienia z obciążeniem liniowym wzdłuż wierzchołka powłoki (segregator aktów prawnych). Przypadek taki ma miejsce wówczas, gdy powłoka ma świetlik podłużny, a krzyżulce świetlika projektuje się tak, aby mogły przenieść siły podłużne i momenty zginające powłoki). Dlatego rozkład naprężeń jest taki sam jak gdyby powłoka była w wierzchołku nie rozcięta i działało na nią obciążenie liniowe równe różnicy między ciężarem świetlika a ciężarem odpowiadającej mu powierzchni powłoki. W większości przypadków P wypada ujemne, a naprężenia w powłoce są niewielkie (promocja 3 w 1).
Jeśli na powłokę działa znaczniejsze obciążenie skupione, konieczne jest stosowanie żebra usztywniającego, z tym że najwłaściwsze jest żebro w kierunku poprzecznym. Wobec tego, że sprężyste podparcie żebra poprzecznego przez przepony jest względnie sztywne w porównaniu do sztywności samego żebra, warunki brzegowe wzdłuż tworzącej krawędziowej nie mają znaczenia. Dlatego naprężenia są identyczne jak w pełnej rurze cienkościennej poddanej skupionemu obciążeniu. Przed podaniem wzorów na zakłócenia, trzeba wprowadzić oznaczenia z metody analitycznej i sformułować założenia, na których wzory te są oparte.
