Siły rozciągające

Przy projektowaniu powłok obliczenia przeprowadza się zwykle dla obciążenia równomiernie rozłożonego (program uprawnienia budowlane na komputer). Jeżeli na powłokę działa obciążenie niesymetryczne, to uproszczenie takie możliwe jest w przypadku gdy intensywność obciążenia jednostronnego nie przekracza 30% intensywności średniej. W przeciwnym razie, wykorzystując zasadę superpozycji, należy określić najniekorzystniejszy rozkład sił wewnętrznych.

Ważnym elementem obliczeń statycznych jest określenie wartości i rozkładu głównych sił rozciągających i ściskających w powłoce. Maksymalne wartości tych sił występują w narożach powłoki, przy czym wzdłuż przekątnej działają siły ściskające, natomiast prostopadle do przekątnej - siły rozciągające.
Wymiarowanie powłok o podwójnej krzywiźnie przeprowadza się w oparciu o obliczenia statyczne i ogólne zasady konstruowania przekryć cienkościennych. Przy założonym schemacie statycznym i kształcie geometrycznym powłoki wymiarowanie sprowadza się do określenia jej grubości oraz ilości i rozkładu zbrojenia (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Dla powłok synklastycznych o rzucie kwadratowym lub prostokątnym można podać wspólne zasady niezależnie od kształtu powierzchni środkowej. Powłoki te cechuje dwukierunkowy charakter pracy oraz wysoka stateczność wewnętrzna.

Cechy te pozwalają na projektowanie powłok o niewielkiej grubości uwarunkowanej przede wszystkim możliwościami wykonawstwa oraz niezbędną grubością otuliny stali zbrojeniowej.
Zbrojenie powłoki ustala się na podstawie warunków konstrukcyjnych i wytrzymałościowych (uprawnienia budowlane).

W części środkowej powłoki, gdzie naprężenia ściskające osiągają niewielką wartość, zakłada się zbrojenie konstrukcyjne w postaci pojedynczej, ortogonalnej siatki z prętów  64-8 mm w rozstawie co 20-25 cm. Odległości prętów w jednym kierunku nie powinny przekraczać pięciokrotnej grubości powłoki, natomiast powierzchnia niezbrojona nie powinna być większa niż 15 d2 (d - grubość powłoki).

Pręty w siatce

Pręty w siatce powinny być zgrzewane lub wiązane w punktach skrzyżowań. Tak przygotowane zbrojenie umieszcza się zwykle w środku grubości powłoki, przestrzegając zasady aby grubość otuliny wynosiła nie mniej niż 12 mm. Warunek ten ogranicza minimalną grubość powłoki w wykonaniu monolitycznym do wartości d - 4 cm (program egzamin ustny).
W przypadku gdy obciążenie jednostronne przekracza o 30% obciążenie średnie, powłokę należy dodatkowo sprawdzić na ściskanie mimośrodowe.
W strefie przypodporowej o szerokości 4- l z uwagi na zaburzenia brzegowe grubość powłoki należy stopniowo zwiększyć do wartości.

Przekrój zbrojenia określa się na podstawie wzorów na ściskanie mimośrodowe (opinie o programie).
Obliczone zbrojenie rozmieszcza się równomiernie w dolnej rozciąganej części powłoki, prostopadle do krawędzi. Równolegle do brzegów powłoki zakłada się zbrojenie rozdzielcze. W częściach narożnych oprócz momentów zginających działają również znaczne siły styczne. Dla przejęcia tych sił wprowadza się odpowiednio zakotwione zbrojenie skośne lub dodatkową siatkę ortogonalną; rozkład tego zbrojenia powinien odpowiadać wykresowi sił stycznych wzdłuż brzegów powłoki.

Według podobnych zasad określa się również zbrojenie niezbędne dla połączenia powłoki z przeponą (segregator aktów prawnych). Zbrojenie to wykonywane jest w postaci strzemion lub prętów odgiętych wystających z przepony i połączonych z zasadniczym zbrojeniem powłoki.
Grubość powłoki w częściach narożnych należy zwiększyć, jeżeli główne naprężenia rozciągające (działające prostopadle do przekątnej) przekraczają wytrzymałość betonu na rozciąganie. Dla powłok o większych rozpiętościach wprowadza się sprężenie. Konieczność zwiększenia grubości istnieje również wówczas, gdy główne naprężenia ściskające przekraczają wytrzymałość betonu na ściskanie.

Powłoki dwukrzywiznowe należą do najbardziej ekonomicznych konstrukcji pod względem ilości zużytego betonu i stali (promocja 3 w 1). Dlatego więc wiele typów, bardziej uniwersalnych co do kształtów i wymiarów, doczekało się opracowań typowych, inne natomiast wykonywane indywidualnie często zadziwiają oryginalnością rozwiązań, nadzwyczajną lekkością oraz ciekawą formą plastyczną.