Skurcz i pęcznienie cementów
Wskaźnik odporności na zamrażanie próbek, wyrażony wytrzymałością na ściskanie, po 100 cyklach zamrażania i rozmrażania jest większy od jedności, a po 200 cyklach próbki cementu 3 i porównawcza nie spełniają wymagań normy; spadek wytrzymałości przekracza 25%. Wskaźnik odporności na zamrażanie, wyrażony wytrzymałością na zginanie, jest większy od jedności dla cementów /, 2 i 3 badanych po 200 cyklach zamrażania; cement porównawczy nie spełnia wymagań normy (program uprawnienia budowlane na komputer).
Wygląd zewnętrzny próbek po 200 cyklach zamrażania wykazał nieznaczne zmiany: pojawiła się rdza na powierzchni próbek stykających się z dnem kosza do badań, widoczne były zniszczenia naroży i krawędzi próbek; dlatego badania zakończono.
Próbki twardniejące w środowisku powietrzno-suchym wykazują skurcz, a próbki twardniejące w wodzie - pęcznienie.
Czynnikiem decydującym przy ocenie trwałości wyrobów uzyskiwanych z materiałów wiążących jest ich odporność na kolejne nawilżanie i wysychanie (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Te ostatnie wywołują kolejno pęcznienie i skurcz, prowadzące w konsekwencji do rozluźnienia struktury materiałów.
Do pomiaru skurczu, pęcznienia i dynamicznego modułu sprężystości stosowano próbki w postaci beleczek o wymiarach 4x4x16 cm ze znormalizowanej zaprawy 1 : 3, wykonanych zgodnie z GO ST 310-60. Na każdej beleczce naniesiono znaki „góra-dół” i dalej mierzono ich długość w jednym położeniu (uprawnienia budowlane). Próbki przygotowano z trzech cementów i w celu porównania - z cementu stosowanego do wyrobów azbestowych marki 40. Po 28-dniowym przechowywaniu w wodzie próbki rozdzielono na trzy partie, z których jedne dojrzewały w dalszym ciągu w wodzie, drugie - w warunkach powietrzno-wilgotnych, a trzecie poddawano na przemian nawilżaniu i suszeniu. Suszenie odbywało się w suszarce w temperaturze 105°C w ciągu czterech godzin (program egzamin ustny).
Po ochłodzeniu próbek na powietrzu, nawilżano je ponownie, zanurzając w wodzie na 6 h. Kontrolowano długość próbek i dynamiczny moduł sprężystości. Na początku i na końcu badań, a także po 100 cyklach kolejnego nawilżania i suszenia określano wytrzymałość próbek na zginanie i ściskanie.
Skurcz i pęcznienie próbek
Wyniki pomiarów długości próbek przechowywanych na powietrzu (skurcz), w wodzie (pęcznienie) i kolejno nawilżanych i suszonych przedstawiono na rys. 2-12, dynamiczny moduł sprężystości, a wytrzymałość na zginanie i ściskanie (opinie o programie).
Skurcz i pęcznienie próbek osiągają największą wartość po dwóch miesiącach ich twardnienia w różnych warunkach i po 50 cyklach kolejnego nawilżania i suszenia. Po tym okresie zaznacza się zmniejszenie, a następnie stabilizacja odkształceń.
Zestawiając wyniki oznaczeń względnego skurczu liniowego próbek z wartościami ich dynamicznego modułu sprężystości, można uzyskać pewne informacje o procesach zachodzących w materiale poddawanym kolejnym cyklom nawilżania i suszenia. Zwiększenie się deformacji próbek po 50 i 75 cyklach jest związane z powstawaniem mikrospękań, o czym świadczy zmniejszenie się wartości dynamicznego modułu sprężystości. Zmniejszenie się modułu sprężystości po 2 i 3 miesiącach dojrzewania próbek w wodzie i na powietrzu również wskazuje na zjawiska destrukcyjne. W tym samym czasie obserwuje się maksymalny skurcz i maksymalne pęcznienie próbek (segregator aktów prawnych). Dalsze zmniejszanie się deformacji związane jest ze zjawiskiem „samouzdrawiania się” struktury, co znajduje wyraz w zwiększeniu się wartości dynamicznego modułu sprężystości.
Należy podkreślić, że badane cementy ulegają mniejszym deformacjom przy dojrzewaniu w wodzie niż użyty tu dla porównania cement do wyrobów azbestowych. Przechowywane w warunkach powietrzno-suchych próbki cementów 1 i 2 mają większy skurcz niż próbki z cementu do wyrobów azbestowych, a próbki cementu 3 mają mniejszy skurcz, co jest związane z ich składem mineralnym. Cementy 1 i 2 zawierają zwiększoną ilość belitu, który ma znaczny skurcz (promocja 3 w 1).
