Spalanie dolne

W przypadku spalania dolnego, spaliny ulatują na boki; strefa spalania jest ograniczona do przestrzeni między rusztem, a dolnym końcem leja zasypowego. W miarę wypalania się opał obsuwa się z leja zasypowego (program uprawnienia budowlane na komputer). Przy spalaniu dolnym wysokość warstwy żaru pozostaje zatem stała, w przeciwieństwie do spalania górnego, a więc również opór przepływu spalin wewnątrz warstwy opału jest stały. Kotły o spalaniu dolnym można łatwiej utrzymywać w stałej wydajności cieplnej w okresie spalania, dają się one także łatwiej regulować niż kotły ze spalaniem górnym, gdzie większa masa paliwa objęta jest żarem (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Natomiast kotły ze spalaniem górnym można szybciej rozpalić i silniej przeciążać; wymagają one mniejszej siły ciągu. Przy drobnoziarnistym koksie wykazują tendencję do wytwarzania tlenku węgla, przez co mogą powstać znaczne straty wskutek niezupełnego spalania. Obecnie wykonuje się powszechnie średnie i duże kotły ze spalaniem dolnym, zaś małe kotły ze względu na łatwiejszą konstrukcję - ze spalaniem górnym (uprawnienia budowlane).

Kotły żeliwne członowe mogą mieć do 70 m2 powierzchni ogrzewalnej, a wydajność do 550 000 kcal/h. ) Pojedyncze człony kotła są elementami żeliwnymi, które tworzą po zmontowaniu ruszt komorę spalania i kanały spalinowe. W górnej i dolnej części członów znajdują się otwory z lekkim stożkowym nawierceniem, które służą do łączenia przestrzeni wewnętrznych za pomocą stożkowych złączek. Złączki są uszczelnione
przez docisk; stanowią one jednocześnie mechaniczne połączenie poszczególnych członów kotła. Nadlewy na zewnątrz członów, uszczelnione przy montowaniu kotła specjalnym kitem kotłowym, rozdzielają poszczególne kanały spalinowe i oddzielają je od zewnątrz (program egzamin ustny).

Mały kocioł z zewnątrz i od wewnątrz używany np. do ogrzewań mieszkaniowych albo do przygotowywania ciepłej wody. Człon przedni zawiera drzwiczki paleniskowe i drzwiczki do ładowania opału, a człon końcowy ma kołnierz do przyłączenia przewodów rurowych i górnego wylotu spalin. Jeśli nie jest pożądane bezpośrednie oddawanie ciepła z kotła do pomieszczenia, wtedy kocioł zaopatruje się w płaszcz izolacyjny (opinie o programie).

Zasuwy dymowe

Większe kotły składają się z półczłonow. Do dolnej części tylnego człona kotła umocowuje się kształtkę przyłączoną, która doprowadza
kondensat albo wodę powrotną oddzielnie do obu połówek kotła. W podobny sposób jest umieszczona kształtka przyłączoną na górnej części przedniego człona (czasem i tylnego), która prowadzi czynnik grzejny od obu części kotła do przewodu zasilającego (segregator aktów prawnych).

Każdy człon kotła ma połowę rusztu; w najczęściej spotykanych rodzajach kotłów ruszt jest wykonany z chłodzeniem wodnym. Większe kotły członowe, oprócz drzwiczek do ładowania, umieszczonych w przedniej ścianie, mają także górny otwór zasypowy umożliwiający nawęglanie kotła z taczek z pomostu umieszczonego na kotłach.
Jak widać spaliny po opuszczeniu komory spalania przechodzą kanałami wstępującymi i opadającymi między poszczególnymi członami kotła do bocznych kanałów zbiorczych. Specjalne przewody spalinowe łączą te kanały z czopuchem. Przewody zaopatrzone są w zasuwy dymowe, którymi można regulować ciąg kominowy. Kanały dymowe w kotle można czyścić przez górne albo boczne pokrywy. 

Węgiel i brykiety z węgla brunatnego, ze względu na dużą zawartość gazów, wytwarzają długi płomień przy spalaniu się. Oprócz powietrza, które dociera do warstwy opału od dołu przez ruszt, wymagany jest również dopływ powietrza wtórnego, które dostatecznie nagrzane musi być doprowadzone tuż ponad warstwę paliwa. „Kocioł na węgiel” przystosowany do spalania paliw bogatych w gaz i nie spiekających się. W członie widać specjalny kanał dla dopływu powietrza wtórnego (promocja 3 w 1).

Ilość powietrza wtórnego można regulować za pomocą przepustnicy obrotowej. Powietrze to zostaje podgrzane w kanale, co jednocześnie powoduje ochłodzenie części kotła stykających się bezpośrednio z ogniem. Dolny koniec leja zasypowego, narażony na działanie wysokich temperatur, jest wykonany ze specjalnego materiału i może być wymienny. Szczeliny rusztu są węższe, a warstwa żaru cieńsza niż w kotle na koks.