Spoina nakrętki

Przy sposobie montażu wg śrub rektyfikacyjnych stosuje się elementy zaopatrzone w górnej części w zabetonowane śruby stalowe z nakrętkami, a w dolnej — w tulejki osadzone we wnękach, umożliwiające oparcie tych elementów na nakrętkach śrub wystających z elementów niżej osadzonych. Umożliwia to osadzenie elementów w poziomie ze znaczną dokładnością, ponieważ osadzenie może być dodatkowo regulowane za pomocą nakrętek. Po ustawieniu elementów i doprowadzeniu ich do pozycji pionowej spoinę poziomą wypełnia się zaprawą (program uprawnienia budowlane na komputer). Po stwardnieniu zaprawy w spoinie nakrętki opuszcza się (przez ich odkręcenie), a całą wnękę betonuje się. Sposób ten daje więc dokładne usytuowanie elementu nie tylko w płaszczyźnie poziomej, lecz również i pionowej. Wymaga on jednak użycia kosztownych łączników (śruby z nakrętkami, tuleje) oraz znacznej precyzji wykonania samych prefabrykatów i osadzenia w nich tych łączników.

Można przypuszczać, że całkowity wypadkowy błąd montażu konstrukcji tym sposobem będzie kształtować się analogicznie, a nawet nieco niżej jak przy sposobie montażu według trzpieni rektyfikacyjnych, dając ponadto znacznie większą dokładność poziomego osadzania elementów ściennych i stropowych montowanych budynków (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W konstrukcjach szkieletowo-płytowych, z uwagi na brak stateczności własnej głównych elementów pionowych konstrukcji nośnej, jakimi są słupy, konieczne jest stosowanie w czasie montażu prowizorycznych usztywnień dla ustalenia montowanych elementów w przewidzianym położeniu. W tym celu mogą być stosowane tzw. konduktory, tj. pewnego rodzaju jarzma zaopatrzone wychwyty, utrzymujące słupy w przewidzianym położeniu przed ich ostatecznym zamocowaniem (uprawnienia budowlane). Zależnie od właściwości montowanej konstrukcji konduktory te mogą być zaprojektowane jako pojedyncze urządzenia usztywniające poszczególne słupy podczas ich montażu, jak np. dla konstrukcji składającej się z elementów ramowych, względnie jako urządzenia utrzymujące jednocześnie zestaw kilku słupów.

Elementy przestrzenne

Innym rozwiązaniem jest usztywnienie ustawianych elementów konstrukcyjnych za pomocą zastrzałów łączących te elementy z elementami już ustawionymi w konstrukcji. Po dokładnym sprawdzeniu prawidłowości usytuowania konstrukcji szkieletu i ostatecznym jej zamocowaniu następuje montaż płyt stropowych (program egzamin ustny).

Elementy przestrzenne stosowane za granicą mają jeszcze ciągle charakter doświadczalny i są produkowane bądź jako elementy monolityczne, tj. wykonywane w całości na stanowisku produkcyjnym, bądź jako prefabrykowane, tj. składane na stanowisku produkcyjnym w jedną całość z poszczególnych elementów wielkopłytowych (opinie o programie). Elementy przestrzenne monolityczne wykonywane są w formach rozbiera! no-przestawnych różnych typów, zaś elementy przestrzenne prefabrykowane - za pomocą konduktorów podtrzymujących je do czasu trwałego połączenia węzłów. Produkcja bloków przestrzennych jest bardziej pracochłonna i wymaga więcej miejsca, pozwala jednak wykorzystać potencjał produkcyjny istniejących zakładów produkujących elementy wielkopłytowe.

Montaż konstrukcji z bloków przestrzennych odbywa się za pomocą żurawi samojezdnych na kołach lub gąsienicach, względnie suwnic bramowych. Ponadto do montażu tego rodzaju stosowane są specjalne agregaty dźwignikowe. Agregaty te składają się z ramy portalowej wyposażonej w dźwigniki hydrauliczne (segregator aktów prawnych).

Konstrukcje z elementów przestrzennych montowane są z reguły metodą „z kół”. Elementy przestrzenne dostarczane są od razu w zasięg maszyny montażowej na przyczepach niskopodwoziowych. Schematy montażu konstrukcji z elementów przestrzennych (promocja 3 w 1). Ciężar elementów przestrzennych „na całą izbę” wynosi 5-T8 T, elementów zaś na całą szerokość budynku- 14- 30 T.