Sprężenie

Przy podłużnym naciągu uzbrojenia sprężającego, z którym mamy do czynienia przeważnie w praktyce, trasa kabla nie ulega zmianie. W określonych przypadkach dokonuje się wprawdzie zmiany trasy kabla, ma ona jednak charakter działania pomocniczego, bądź też wtórnego. Opracowano jednak również metody, w których zmiana trasy jest głównym lub nawet wyłącznym źródłem siły sprężającej (program uprawnienia budowlane na komputer).

Metody te można podzielić na dwie grupy, w zależności od tego czy przemieszczenia trasy dokonuje się w kierunku działania obciążeń, czy też w kierunku do niego prostopadłym. W pierwszym przypadku równocześnie ze sprężeniem następuje dostosowanie trasy kabla do przebiegu sił; w drugim przypadku ten wtórny efekt nie zachodzi.
Rozwiązanie pierwszego typu zostało zaproponowane przez C. Wetsa. Uzbrojenie zostaje zakotwione w końcowych blokach betonowych, naciągnięte przez odgięcie w kierunku poprzecznym w środku swej długości i zakotwione w nowym położeniu.

Kąt załamania trasy musi być tak duży, by nastąpiło wydłużenie kabla odpowiadające przewidzianej sile sprężającej (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Różne możliwości praktycznego zastosowania tej metody. Urządzenie stabilizujące kabel w nowym położeniu w formie prostej „przetyczki”. Analogiczny sposób postępowania w połączeniu z naciągiem podłużnym przewidziany jest w metodzie Kani’ego-Horvata.

Podobna metoda została zaproponowana przez F. Leonhardta do sprężania ścian pionowych narażonych na silne osiadanie gruntu. Kable, najpierw poziome, zostają ściągnięte ku sobie odpowiednią klamrą, wytwarzając w sprężonej części ściany pewnego rodzaju podciąg. Metodę polegającą na zmianie trasy w kierunku poprzecznym do płaszczyzny obciążenia (system „Coignet”). Kabel przed naciągiem jest tu od razu ułożony w kształcie wieloboku zgodnym z przebiegiem sił (uprawnienia budowlane).

Zmiana długości kabla

Zmianę długości kabla osiąga się bądź przez zbliżenie, tj. zsunięcie, bądź przez oddalenie, tj. rozsunięcie kabli ułożonych w dwóch równoległych do siebie grupach we wnętrzu belki skrzynkowej i zakotwionych na jej końcach. W pierwszym przypadku przesunięte położenie kabli stabilizuje się odpowiednimi klamrami, w drugim - rozporkami (program egzamin ustny).

Belka skrzynkowa podzielona jest przeponami na szereg przedziałów; im większa ich liczba, tym mniejsza jest potrzebna amplituda odkształcenia, ponadto tym lepiej można aproksymować teoretyczny przebieg trasy w płaszczyźnie pionowej (opinie o programie). Zsunięcia lub rozsunięcia kabli można wykonywać za pomocą dźwigników hydraulicznych lub urządzeń śrubowych. Jeżeli przesunięcia tego nie dokonuje się we wszystkich polach równocześnie, to występują ruchy podłużne kabli i straty od tarcia w poszczególnych miejscach odgięcia. Przykład prasy hydraulicznej wraz z siodełkiem żelbetowym opancerzonym blachą (stykającym się bezpośrednio z kablami) i rozporkami betonowymi.
Ustrój nośny składa się tu z dwu belek głównych o zmiennej wysokości, o przekroju skrzynkowym, połączonych pionowymi przeponami (segregator aktów prawnych). Każda belka sprężona jest 4 kablami 30 0 5 mm. Sprężenia dokonano przez rozsunięcie kabli. System ten stosowany jest również na Węgrzech.

Metoda ta jest stosowana w tych ustrojach, w których naciąg podłużny prowadziłby do zbyt wielkich strat od tarcia, a więc w pierwszym rzędzie w konstrukcjach o znacznych krzywiznach i w dużych mostach sprężonych. Wadą jej jest uciążliwe, wielokrotne wykonywanie naciągu danej grupy kabli, aczkolwiek z uwagi na mały z reguły kąt odchylenia, wystarczą prasy o niewielkiej sile naciągu (promocja 3 w 1).