Średnice komór

Nabrzeże omawianego typu składa się w dolnej części z grodzy (najczęściej kolistej), o wypełnieniu z gruboziarnistego piasku lub żwiru, przy czym ścianki szczelne grodzy można przyciąć tak, aby od tyłu wierzch komór leżał na rzędnej najniższego poziomu wody, ku basenowi zaś stopniowo (skokami) komory stawały się coraz wyższe (program uprawnienia budowlane na komputer).
Średnice komór dostosowuje się do głębokości nabrzeża, w przybliżeniu równają się (0,8-5-1,0) głębokości nabrzeża; należy je zresztą obliczyć.

Na czołowej części komory układa się żelbetowy oczep lub mur kątowy nieco wystający poza lico grodzy i wyposażony w urządzenia odbojowe i cumownicze. Tzw. linia cumownicza powinna być odsunięta od lica komór na tyle, aby statek stojący przy nabrzeżu w razie przechyłów nie ocierał się o ścianki komór. Mur powinien mieć zapewnioną własną stateczność, lub być zakotwiony w ściankach grodzy (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Fotografia przedstawia fragment budowy nabrzeża omawianego typu w porcie Koper (Jugosławia).

Należy zwrócić uwagę na fakt, nieraz obserwowany w trakcie budowy nabrzeży tego typu: mają one mianowicie tendencję do znacznych odkształceń, głównie pod wpływem parcia gruntu zasypowego. Wskutek luzów w zamkach ścianek szczelnycn, komora nie jest zbyt sztywna i pod wpływem wypełniania powiększa zwykle swą średnicę nieraz o kilkadziesiąt cm, a pod działaniem parcia gruntu od tyłu deformuje się dodatkowo, wychylając się w stronę basenu także niekiedy na kilkadziesiąt cm. Nadbudowa może wyrównać wszelkie odchylenia lica komór, ale nie zawsze usunie zagrożenie stateczności, które może wymagać zastosowania dodatkowych zakotwień, a to zaś mijałoby się już z celem wyboru takiego właśnie typu konstrukcji nabrzeża (uprawnienia budowlane).

Z wymienionych względów nabrzeża-grodze stosowane są rzadko i uzasadnione tylko wtedy, gdy:
- dysponuje się odpowiednią ilością płaskich profilów ścianek szczelnych,
- podłoże nadaje się do wbijania ścianek (bez kamieni i innych przeszkód), a równocześnie jest wytrzymałe,
- dysponuje się odpowiednią ilością materiału gruboziarnistego (piasku, żwiru) na wypełnienie komór i zasyp.
Także i w tych warunkach jednak musi o ostatecznym wyborze typu nabrzeża decydować rachunek ekonomiczny (program egzamin ustny).

Zbrojenie gruntów

Zbrojenie gruntów nie jest pomysłem zupełnie nowym. W Polsce już przed wojną znane były tzw. jundamenty sprężyste inż. Z. Trzeciaka (realizowane m. in. na stacji pomp wodociągów gdyńskich w Rumii), które polegały na tym, że w podłożu pod podstawą fundamentu układano kilka płaskich elementów żelbetowych w pewnych odstępach, jeden nad drugim, po wojnie zaś Instytut Budownictwa Wodnego PAN w Gdańsku podjął badania efektów umieszczenia w gruncie siatek metalowych itp. elementów oraz zdolności kotwiącej krat poziomych zagłębionych w gruncie (opinie o programie).
W ostatnich latach przeprowadzono we Francji obszerne badania w omawianym zakresie, opracowano teorię zbrojenia gruntu i wysunięto ciekawe dalsze (poza wzmacnianiem podłoża fundamentów i zakotwieniami) zastosowania.

Ukuto tam także termin grunty zbrojone jako nazwę nowego tworzywa w robotach publicznych i oczywiście pomysł i jego zastosowanie opatentowano w szeregu krajów europejskich (segregator aktów prawnych).
Zbrojenie stosuje się w zasadzie do gruntów ziarnistych od pyłu do otoczaków i bloków. Sprawia ono, że grunt taki z natury pozbawiony spójności niejako nabiera jej i zachowuje się jak grunt spoisty, utrzymując np. bez podparcia na pewną wysokość ściany pionowe itp.

Jako zbrojenie gruntów mogą służyć taśmy, kraty lub maty z dowolnego materiału, najlepiej nie ulegającego korozji, wykazującego dużą wytrzymałość na rozciąganie. Może być użyty również materiał ulegający korozji, ale wówczas musi być kilkakrotnie przewymiarowany lub odpowiednio powleczony, aby mógł spełniać swą rolę przez czas amortyzacji danej budowli. Elementy te układa się poziomo, jeden nad drugim, przedzielając je warstwą gruntu o odpowiedniej grubości (promocja 3 w 1).