Stan przedmieść

Ostatnim okresem świadomego kształtowania oblicza architektonicznego starej Moskwy była odbudowa miasta po wojnie i pożarze 1812 r. realizowana na zasadzie nowego „projektowanego planu" sporządzonego w r. 1818 przez komisję budowlaną, w której czołową rolę odegrał architekt O. Bowe. Zgodnie z planem 1818 r. system sieci ulicznej Moskwy uzupełniono jeszcze jedną obwodnicą (tzw. Pierścień Ogrodowy) założoną na miejscu usuniętych w latach 1820-1830 wałów ziemnych. Centrum Moskwy oczyszczało się i uzyskało nowoczesne wyposażenie komunalne. Powstało nowe rozległe założenie - plac Teatralny z gmachem Teatru Wielkiego (budował Bowe wg projektu akademika Michajłowa) (program uprawnienia budowlane na komputer).

Intensywnie postępuje budownictwo nowych pałaców, gmachów, urządzeń państwowych i użyteczności publicznej, podporządkowane twardej dyscyplinie urbanistycznej i jednolitemu kierunkowi stylistycznemu. Przedsięwzięciom tym sprzyjał udział w budownictwie takich świetnych mistrzów, jak: Bowe, Grigoriew, Stasow, Gilardi (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Okres kapitalizmu przemysłowego doprowadził do zatracenia większości uroków architektonicznych starej Moskwy, do nadmiernego zagęszczenia zabudowy i ludności śródmieścia i jeszcze gorszego stanu przedmieść, które rozciągnęły się na całe kilometry morzem drewnianych chat wznoszonych tu przez chłopów ściągających do pracy w fabrykach stołecznych (uprawnienia budowlane). W Moskwie, która i przedtem nigdy nie była uporządkowana w całości, niesłychanie zaostrzyła się kolizja między liczbą ludności i powierzchni kwalifikującymi Moskwę jako ogromne miasto, a strukturą i obliczem architektonicznym wielkiej wsi właśnie Moskwę odzwierciedlającą według słów późniejszego postanowienia rządu i KC WKP(b) „charakter barbarzyńskiego kapitalizmu odziedziczył po rewolucji naród (program egzamin ustny).

Dziedzictwo feudalizmu

Jednakże za chaosem ulic i zabudowy, za masą brudnych, upośledzonych zaułków i bloków naród radziecki potrafił dojrzeć potężny układ urbanistyczny starej Moskwy, ukoronowany majestatycznym założeniem kremlowskim i innymi budowlami XV-XVII wieku, kompozycję wzbogaconą w wieku XVI11 i pierwszej połowie XIX dziełami mistrzów klasycyzmu Kazakowa i Bażenowa, Bowego i Grigoriewa (opinie o programie).

Likwidując dziedzictwo feudalizmu i kapitalizmu naród zachował jak najtroskliwiej wszystkie postępowe zdobycze starej kultury Moskwy i rozwijając je ukształtował nową Moskwę - stolicę socjalizmu. Projektowanie przebudowy Moskwy rozpoczęło się już w pierwszych latach porewolucyjnych. Jednakże niewłaściwe ujęcie tego zadania, brak jasności w sprawach społeczno-gospodarczej i ideologicznej istoty Moskwy jako stolicy pierwszego w dziejach państwa socjalistycznego doprowadziło do fiaska tych pierwszych poszukiwań (segregator aktów prawnych).

Najwcześniejszy projekt przebudowy Moskwy sporządzony przez akademika A.Szczusjewa demonstrował niewątpliwie wszechstronny kunszt plastyczny wielkiego architekta, ale jednocześnie był wyrazem koncepcji i wyobrażeń zaczerpniętych z rozwoju miast kapitalistycznych i biernie przenoszonych do problematyki socjalistycznej Moskwy. Autor nie umiał także docenić skali nowego budownictwa i wnoszonych przez nie przeobrażeń. Centralna dzielnica łącznic z Kitajgorodem i drugą sąsiadującą z Kremlem połacią miasta - Zariadiem-potraktowana została jako ośrodek handlu i działalności

bankowo-finansowej. Siedziby naczelnych władz państwowych i centralnych organów politycznych plan przenosił daleko na północo-zachód. Oblicze architektoniczne miasta miały ukształtować stare założenia pałaców i dworków obszarniczych oraz klasztorów. Te tendencje tradycjonalistyczne spotkały się w projekcie Szczusjewa z modną podów czas teorią dezurbanizmu, zgodnie z którą Szczusjew rozciągał Moskwę na powierzchni iooooo ha lokalizując ludność robotniczą w osiedlach-satelitach, miastach-ogrodach (promocja 3 w 1).