Stężała warstwa

W naczyniach z farbą tworzą się na jej powierzchni tzw. kożuchy, czyli stężała warstwa, którą należy po otwarciu naczynia usunąć, a całą zawartość wymieszać ręcznie łopatką lub mechanicznie za pomocą mieszadła wolnoobrotowego. Konsystencja farb umożliwia nanoszenie ich na powierzchnię podłoża za pomocą pędzla, wałka futerkowego lub gumowego (program uprawnienia budowlane na komputer). Przy stosowaniu natrysku pistoletem konieczne jest ich uprzednie rozcieńczenie wodą. Stopień rozcieńczenia powinien być ustalony drogą prób, gdyż zależy on od rodzaju podłoża, konsystencji farby, pory roku, temperatury i wilgotności względnej powietrza oraz sposobu malowania. Orientacyjnie można przyjąć, że przy podłożach o mniejszej porowatości wystarczy dodatek wody wynoszący 1-5%, przy podłożach o większej porowatości należy dodawać 5-10% wody.

Niekiedy zachodzi konieczność doboru innej barwy niż barwa gotowego preparatu, wówczas można zmieszać ze sobą kilka farb, w celu uzyskania żądanego koloru. Należy przy tym pamiętać, że wolno mieszać farby wyłącznie jednego rodzaju, zawierające takie same składniki (farby o tej samej nazwie handlowej) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Farby w czasie wykonywania robót nie powinny być przechowywane w naczyniach żelaznych, a jedynie w ocynkowanych, emaliowanych, lakierowanych, drewnianych lub szklanych. Nie powinny być one przechowywane w temperaturze niższej od 0°C i dłużej niż 6 miesięcy od chwili wyprodukowania, o ile producent nie zastrzega krótszego okresu ważności (uprawnienia budowlane).

Temperatura podczas malowania nie powinna być niższa od +10°C; roboty zewnętrzne należy oprócz tego prowadzić przy pogodzie bezdeszczowej, gdyż powłoki mogą być rozmyte przez wodę opadową przed ich wyschnięciem. Ponieważ farby emulsyjne mają niewielką lepkość zbliżoną do lepkości farb klejowych, mogą być rozprowadzane pędzlami płaskimi lub nawet ławkowcami o sztywnej szczecinie (program egzamin ustny).

Żywice sproszkowane

Pędzle przy malowaniu prowadzi się na ogół w dwu kierunkach do siebie prostopadłych. Podobnie wykonuje się roboty za pomocą wałków obciągniętych strzyżonym futerkiem naturalnym lub sztucznym, przy czym zaleca się prowadzić wałek po ścianach z góry na dół pod kątem 45° w stosunku do podłogi. Najbardziej wskazane jest nakładanie pierwszej warstwy pędzlem, a drugiej wałkiem. Przy malowaniu należy się liczyć z szybkim wysychaniem pasm powłoki, co zmusza do szybkiego nakładania poszczególnych pasm i ich wzajemnego łączenia (opinie o programie).

Żywice silikonowe odznaczające się większą hydrofobowościa niż np. parafina lub polietylen są wykorzystywane do powierzchniowej ochrony elementów budowlanych przed nasiąkaniem wodą. Powłoki wykonane z roztworów żywic silikonowych mogą być stosowane do hydrofobizacji wykładzin kamiennych lub innych, tynków, dachówek, płyt azbestowo-cementowych, elementów betonowych itp. (segregator aktów prawnych).

Preparaty przeznaczone dla budownictwa można podzielić na:

• roztwory metylosilikonianu sodu (Ahydrosil 20) lub potasu (Ahydrosil 20K liczba 20 oznacza 20-procentowy roztwór);
• roztwory żywic silikonowych w rozpuszczalnikach organicznych (przeważnie 3-5-procentowe roztwory w ksylenie);
• sproszkowane żywice metylosilikonianu sodu lub potasu, które mogą być dodawane do zapraw budowlanych.

Roztwory silikonowe dostarczane na budowę rozcieńcza się wodą zmiękczoną do stężenia 0,5-3,0%, a następnie powleka się nimi chronione powierzchnie za pomocą pędzla lub pistoletu. Zużycie preparatów wynosi 20-30 g/m². Pierwszy rodzaj roztworów (p. a) jest ogólnie stosowany, drugi rodzaj (p. b) przeważnie do ochrony budowli zabytkowych lub reprezentacyjnych (promocja 3 w 1).

Żywice sproszkowane o uziarnieniu 0,5 dodaje się do betonów lub zapraw w celu podwyższenia hydrofobowości całej masy materiału i poprawienia jego odporności chemicznej. Preparaty silikonowe mogą być również stosowane do zmniejszenia oblodzenia ulic, mostów, ramp, schodów itp.