Stopy aluminiowe

Podstawowym materiałem w konstrukcji mostów jest stal, jednak w ostatnich czasach w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Anglii zaczęto stosować jako tworzywo do konstrukcji mostów stopy aluminiowe (program uprawnienia budowlane na komputer).

Mosty te mogą wyprzeć w przyszłości mosty stalowe ze względu na swoją lekkość, znaczną wytrzymałość na rozciąganie oraz możliwość kształtowania profili przez wyciskanie masy plastycznej stopu pod ciśnieniem, których ze stali walcowanej nie można byłoby otrzymać. Stopy aluminiowe znajdą w przyszłości na pewno zastosowanie do wszelkiego rodzaju mostów składanych i ruchomych.
Zależnie od kształtowania dźwigarów głównych rozróżnia się mosty blaszane i mosty kratowe. Mosty metalowe mogą występować jako mosty jedno- lub wieloprzęsłowe o przęsłach swobodnie podpartych lub w postaci belek ciągłych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Mosty o belkach ciągłych mogą być bezprzegubowe (o jednym łożysku stałym, a pozostałych przesuwnych) lub stanowić belkę ciągłą o odpowiedniej liczbie przegubów, składających się z belek wspornikowych oraz belek zawieszonych.
Zamiast dźwigarów kratowych mogą być stosowane dźwigary bezprzekątniowe, tj. ramowe.
Mosty blaszane pełnościenne. Dźwigary główne pełnościenne w przęsłach o małych i średnich rozpiętościach, pracujące jako belki swobodnie podparte, konstruuje się o pasach równoległych. Dźwigary te odznaczają się prostotą konstrukcji i mają zastosowanie zarówno w mostach z jazdą górą, jak i z jazdą dołem (uprawnienia budowlane).

Dość często spotykanymi kształtami dźwigarów głównych pełnościennych są dźwigary blaszane z dolnymi pasami krzywymi, w kształcie paraboli lub załamujących się odcinków prostych, dostosowanymi do działania momentów zginających (w belce wolno podpartej). Mają zastosowanie jako mosty z jazdą górą. W razie jazdy dołem można zastosować dźwigary o odwortnym układzie, tj. z górnymi pasami krzywymi.
Spotykany czasem kształt dźwigara blaszanego z dolnym pasem o krzywiźnie wklęsłej stosowany jest wyłącznie ze względów architektoniczno-plastycznych, gdyż pod względem statycznym jest on najmniej korzystny (wzrastające momenty zginające działają na coraz mniejszą wysokość belki) (program egzamin ustny).

Dźwigary pełnościenne nitowane

W razie stosowania dźwigarów głównych pełnościennych mniejszej rozpiętości i przy ograniczonej wysokości konstrukcyjnej mostu można użyć gotowych dźwigarów walcowanych, dwu- teowych mających do 30 m rozpiętości i 1 m wysokości (opinie o programie).
Najmniejszy rozstaw dźwigarów głównych w kierunku poprzecznym powinien wynosić 1,80 m.
Mosty blaszane mogą być nitowane lub spawane.

Dźwigary pełnościenne nitowane składają się z blachy pionowej oraz pewnej liczby blach poziomych, przy czym blachy poziome są łączone z blachą pionową za pomocą obustronnych kątowników górnych i dolnych. Dźwigary pełnościenne nitowane mogą być wzmacniane za pomocą płaskowników między blachą pionową i kątownikami.
W wypadku dźwigarów o dużych rozpiętościach i ograniczonej wysokości konstrukcyjnej mostu są stosowane przekroje dwuścienne (segregator aktów prawnych).

Wnętrze dźwigara dwuściennego powinno być udostępnione przez zastosowanie dolnych blach dwudzielnych o rozstawie min. 300 mm. Dolne pasy są łączone w pewnych odstępach przewiązkami w jedną całość. Tak powstałe przekroje skrzynkowe powinny mieć wewnątrz przepony (blachy prostopadłe do osi mostu), dzięki którym obydwie części dźwigara równomiernie pracują. Przy znacznych wysokościach dźwigarów pionowe blachy mogą być łączone na styk w połowie wysokości.

W celu uniknięcia wyboczenia blach pionowych dźwigara pełno- ściennego stosuje się pionowe żebra usztywniające, wykonane zazwyczaj z kątowników równoramiennych jednostronnych lub dwustronnych (promocja 3 w 1). Szczególną uwagę należy zwrócić na pionowe żebra usztywniające, znajdujące się w punktach podparcia dźwigara głównego (tzw. słupków podporowych). Przekroje słupków podporowych powinny być większe od przekrojów pozostałych pionowych żeber usztywniających ze względu na usztywnienie pionowej blachy dźwigara na siłę równą reakcji podporowej.