Strefa stożków napływowych

Strefa stożków napływowych stanowi przejście od nizin nadmorskich do wysoczyzn. Stożki te powstały z materiału wyerodowanego ze zboczy wysoczyzn jako wynik akumulacji rumowiska u podnóży tych zboczy. Grunty występujące w górnych warstwach tych obszarów będą zwykle piaskami, pospółkami lub żwirami, przewarstwionymi niekiedy piaskami gliniastymi, i ułożonymi na podłożu plejstoceńskim, najczęściej piaszczystym. Wody gruntowe występują tam na głębokościach różnych, od 2 do 12 m i głębiej, zależnie od wyniesienia powierzchni terenu nad poziom morza (program uprawnienia budowlane na komputer).

Bardzo często, na przykład w okolicach Gdańska, znajdują się wyloty dolinek wyerodowanych w wysoczyźnie, zapełnione osadami aluwialno- -namułowymi i torfami do kilkumetrowej głębokości, z wierzchu zasypane piaskami lub materiałem usypanym sztucznie (dla wyrównania terenu). Dolinki te pod względem fundamentowania są niekorzystne i wymagają stosowania najczęściej fundamentów głębokich, podczas gdy pozostały obszar stożków napływowych ma przeważnie warunki odpowiednie do fundamentowania bezpośredniego. Wysoczyzny nadmorskie na naszym wybrzeżu zbudowane są z reguły z materiałów moreny dennej i czołowej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Są one zwykle domeną glin zwałowych o konsystencji najczęściej twardoplastycznej lub półzwartej. Warstwy glin o układzie dość nieregularnym poprzedzielane są często warstwami piasków i żwirów silnie zagęszczonych, dzięki działającemu na nie kiedyś praobciążeniu lodowcem plejstoceńskim, który wywierał naciski w granicach od 100 do 200 kG/cm2. Wierzch wysoczyzn w naszych warunkach jest najczęściej pofałdowany, wykazując lokalne spadki dochodzące nieraz do 12% i więcej. Nie jest to jednak regułą, gdyż trafiają się często również tereny tylko lekko faliste lub nawet płaskie na znaczniejszych przestrzeniach (jeżeli pominie się wcięcia natury innej). Średnia wysokość wysoczyzny waha się zależnie od warunków lokalnych od 40 do 160 m n.p.m (uprawnienia budowlane).

Wierzchnie obszary wysoczyzn

Wierzchnie obszary wysoczyzn na ogół nie nadają się na rozwijanie na nich budownictwa portowego, ze względu na zbyt duże wzniesienie nad poziomem morza. Natomiast można na nich rozwijać z powodzeniem peryferyjne rejony portu, a także dzielnice lub przedmieścia miasta portowego (program egzamin ustny).
Utwory morenowe zalegające w podłożu wysoczyzny odznaczają się zwykle wielką nieregularnością układu wchodzących w nie gruntów oraz skomplikowanymi warunkami hydrogeologicznymi.
Ze względu na nieregularny układ gruntów fundamentowanie na obszarach moren czołowych nastręcza nieraz wiele przykrych niespodzianek.

Materiał moreny czołowej składa się z piasku, żwirów, głazów i gliny, pomieszanych ze sobą i przeważnie nie uwarstwionych. Zależnie od miejsca przeważają w morenach te albo inne materiały lub tworzą się gniazda niektórych materiałów (np. żwirów) pośród innych. Niejednokrotnie napotyka się w morenach duże odłamy (kry glacjalne) oderwane od podłoża lodowca i tkwiące wśród utworów młodszych (opinie o programie).
Okolicznością korzystną jest fakt, że większość tych wszystkich materiałów stanowi, mimo urozmaiconego układu i zmienności występowania, stosunkowo wytrzymałe podłoże, wytrzymujące dość duże dopuszczalne obciążenia jednostkowe. Zaleca się jednak nie wyzyskiwać tych obciążeń w pełni, ze względu na wspomniane możliwe niespodzianki.

Znacznie większe obszary pokrywają utwory moren dennych. Najczęściej spotykanym gruntem jest tu margiel zwałowy w górnych swych partiach zwykle zwietrzały, odwapniony i noszący nazwę gliny zwałowej. Glina ta zawiera domieszki piasku oraz kamienie rozmaitej wielkości, od dużych głazów, do niewielkich otoczaków. Skład gliny zwałowej jednakże nie wszędzie jest jednakowy i zależy od stanu jej zwietrzenia (segregator aktów prawnych).

W niektórych miejscach przekształca się ona w piaski zwałowe, które są pozostałością gliny po wypłukaniu z niej cząstek iłowych i pyłowych.
Glina zwałowa nie jest uwarstwiona i mimo, że pokłady jej w morenach dennych odznaczają się większą regularnością niż utwory moren czołowych, nastręcza często wiele przykrych niespodzianek projektantom fundamentów (promocja 3 w 1).