Struktura gruntu

Termin struktura gruntu określa układ ziarn lub cząstek w gruncie, uwarunkowany siłami wzajemnego oddziaływania na siebie elementów wchodzących w skład gruntu, a więc ziarn, cząstek i całych agregatów utworzonych przez cząstki i koloidy (program uprawnienia budowlane na komputer). Według Prikłonskiego [10] strukturę gruntu charakteryzują następujące cechy:

1. wielkość, kształt i charakter powierzchni poszczególnych okruchów skalnych występujących w złożu,
2. rozmieszczenie i ich wzajemny stosunek,
3. charakter sił między cząsteczkowych.

Termin tekstura gruntu określa pewną regularną niejednorodność występującą w warstwie’ gruntu naturalnego. Charakteryzuje teksturę wzajemne ]K)łożenie i stosunek pewnych partii gruntu np. przewarstwienie o różnej strukturze i różnym składzie mineralogicznym, w obrębie tej samej pod względem genetycznym warstwie gruntu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Zarówno struktura jak i tekstura gruntu są wynikiem nakładania się na siebie zjawisk występujących w przyrodzie, do których trzeba zaliczyć procesy wietrzenia, erozji, transportu, zmian obciążenia itp. Przy transporcie wodnym ogromny wpływ mają warunki sedymentacji niesionych przez wody okruchów skalnych i siły międzycząsteczkowe działające w zawiesinie niesionej przez wodę (uprawnienia budowlane).

W tym ostatnim przypadku duże znaczenie ma stopień zmineralizowania wody, w następuje opadanie cząstek i formowanie się osadów mineralnych. Przy opadaniu w wodzie ziarn o wymiarach większych od 0,05 mm (trakcje piaskowe i większe) tworzy się struktura ziarnista (program egzamin ustny). Przy formowaniu się osadów aluwialnych z takich ziarn siły grawitacji są znacznie większe od sił wzajemnego przyciągania i poszczególne ziarna opadają w wodzie swobodnie, a po zetknięciu się z ziarnami już leżącymi na dnie staczają się we wgłębienia i przyjmują najbardziej stateczne położenie (opinie o programie).

Złoża o strukturze ziarnistej

Zazwyczaj w takich przypadkach tworzy się złoże piasku luźno ułożonego. Pod wpływem wstrząsów lub dużych długotrwałych nacisków, złoże takie może być zagęszczone. Złoża o strukturze ziarnistej zagęszczone mają objętość wolnych przestrzeni między ziarnami wahającą się od 28% do 33% a więc stosunkowo małą. Wskutek tego grunty o takiej strukturze wykazują małą odkształcalność przy obciążeniu. Grunty o strukturze ziarnistej luźne stanowią złoża o innych cechach (segregator aktów prawnych). Posiadają one znacznie większą objętość wolnych przestrzeni, powstałą na skutek szybkiego procesu osadzania się.

Grunty takie co prawda wykazują również małą odkształcalność podobnie jak i grunty zagęszczone, ale tylko przy obciążeniach statycznych. Przy wszelakiego rodzaju wstrząsach zmniejszają gwałtownie objętość wolnych przestrzeni między ziarnami, powodując wskutek tego gwałtowne zagęszczenie. Zjawisko takie oczywiście ma swoje skutki budowlane w postaci gwałtownego osiadania obiektów posadowionych na takich gruntach. Piaski luźne nawodnione przy gwałtownym naruszeniu struktury upłynniają się i taki stan utrzymuje się dopóty, dopóki z piasku nie odpłynie nadmiar wody, powstały na skutek zmniejszenia objętości wolnych przestrzeni między ziarnami. Ziarna formujące strukturę ziarnistą mogą mieć kształt obtoczony lub ostrokrawędziowy (promocja 3 w 1).

Frakcje pyłowe i iłowe opadające w wodzie w postaci oddzielnych cząstek tworzą strukturę komórkową. Wymiary opadających cząstek są na tyle małe, że siły ich wzajemnego przyciągania są większe od siły grawitacji. W wyniku tego przy opadaniu w wodzie po zetknięciu się cząstki będącej w ruchu z cząstką już ułożoną, pozostaje ona w jakimś przypadkowym położeniu, nie układając się w pozycji narzuconej przez siłę grawitacji. W ten sposób tworzą się komórki charakterystyczne dla tej struktury. Grunty o strukturze komórkowej posiadają objętość wolnych przestrzeni ponad 50%. Siły międzycząstoczkowe występujące w tym przypadku przeciwstawiają się naprężeniom rozciągającym.