Struktura komórkowa

Grunt składa się ze szkieletu, który tworzą ziarna (> 0,05 mm) i cząstki (program uprawnienia budowlane na komputer).

Struktura ziarnista jest charakterystyczna dla piasków i żwirów o ziarnach wykazujących znikome wzajemne przyciąganie. Grunty o strukturze ziarnistej cechuje porowatość w granicach 20-50%. Piaski osadzone przez wolno płynącą wodę lub wiatry mają stosunkowo dużą porowatość, natomiast osadzone w wodzie szybko płynącej są bardziej zagęszczone.
Struktura komórkowa jest charakterystyczna dla gruntów ilastych, osadzonych w wodzie bez uprzedniego kłaczkowania się cząstek (bez koagulacji). Komórki powstają wskutek przyciągania cząstek gruntu przez uprzednio osadzone cząstki na dnie zbiornika; struktura komórkowa odznacza się dość dużą porowatością, przekraczającą 50% (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Struktura kłaczkowa powstaje podczas osadzania się skoagulowanych cząstek gruntu w wodach zawierających odpowiednie koncentracje elektrolitów (soli), które powodują neutralizację ładunków elektrycznych cząstek iłowych i ich kłaczkowanie, tj. tworzenie się komórek pierwszego rzędu. Komórki te opadając tworzą obszerniejsze komórki rzędu drugiego. Grunty powstałe w ten sposób cechuje bardzo duża porowatość. Powstają one na dnie mórz po skłaczkowaniu się cząstek przyniesionych przez rzeki. Najczęściej grunty mają strukturę mieszaną, bardziej złożoną. Uziarnienie gruntów określa się procentową zawartością poszczególnych frakcji (licząc wagowo) (uprawnienia budowlane).

Woda w gruncie występuje jako:
1. woda błonkowa (adsorbowana),
2. woda kapilarna (podciągana),
3. woda wolna (program egzamin ustny).
Woda wolna podlega wyłącznie działaniu siły ciężkości i dąży do zajęcia najniższego położenia w porach gruntu. Wodę wolną nazywa się wodą gruntową. Woda kapilarna podlega dodatkowo siłom podciągania kapilarnego ku górze. Woda błonkowa podlega siłom przyciągania do powierzchni cząstek szkieletu, wielokrotnie większym niż siła ciężkości.
Wskutek działania sił adsorpcji cząstki szkieletu gruntowego są otoczone błonką wody silnie przytwierdzonej do powierzchni cząstek (opinie o programie).

Woda kapilarna

Ponieważ w gruntach sypkich występują głównie minerały o niewielkiej zdolności adsorpcyjnej (kwarc), dlatego grubość błonek wody utwierdzonej jest
znikoma. Przy dużych ziarnach ogólna ilość wody blonkowej w gruntach sypkich nie ma większego znaczenia i można praktycznie pominąć jej wpływ na własności gruntu.

W gruntach spoistych woda błonkowa ma duże znaczenie. Występujące w nich cząstki iłowe są zbudowane z minerałów przeobrażonych o dużej zdolności adsorpcyjnej i mają stosunkowo grubsze błon ki wody utwierdzonej na powierzchni (segregator aktów prawnych). Przy niewielkich wymiarach tych cząstek i dużej ich ilości ogólna ilość wody błonicowej w gruncie może być duża i w decydującym stopniu wpływa na własności gruntów spoistych. Woda błonkowa ogranicza ponadto ruch wody wolnej i kapilarnej, gdyż przy komórkowej strukturze szkieletu gruntów spoistych pory w poszczególnych komórkach są oddzielone wodą błonkową, której ruch zachodzi tylko w niewielkim stopniu przy większych gradientach naporu.

Pory w szkielecie gruntowym tworzą przestrzenną siatkę naczyń połączonych, w których woda może podciągać ku górze ponad zwierciadło wody wolnej, podobnie jak w rurce kapilarnej, a w gruntach H/t zależy od uziarnienia; większe wysokości kapilarnego podciągania wykazują grunty o małych porach, a więc grunty o drobnym i nierównomiernym uziarnianiu oraz o większym zagęszczeniu (promocja 3 w 1).
Zjawisko podciągania kapilarnego w grucie nazywa się kapilarnością czynną i mierzy się wysokością Hkc podciągania wody ponad zwierciadło wody wolnej.

Prócz tego rozróżnia się kapilarność bierną, gdy zwierciadło wody ulegnie obniżeniu w stosunku do swego poprzedniego położenia; wtedy woda utrzymuje się w porach gruntu do pewnej wysokości Hkb, przy czym Hkb ^ Hkc.