Studnie opuszczane

Tak samo przy wbijaniu pali np. nad rzeką należy posuwać się z wbijaniem w kierunku rzeki, gdyż praca w odwrotnym kierunku mogłaby spowodować nawet odchylenie od pionu w kierunku rzeki początkowo wbitych pali. Uwagi te nie dotyczą kolejności wbijania pali w wyjątkowo słabych gruntach, np. w torfach, oraz kolejności wykonywania pali wierconych (program uprawnienia budowlane na komputer). Pomysł zastosowania metody studzien opuszczanych polega na wytworzeniu ciężkiej skrzyni (najczęściej z muru ceglanego, betonu lub żelbetu), zaopatrzeniu tej skrzyni od dołu w tzw. nóż 1 i opuszczeniu jej w głąb gruntu pod wpływem własnego ciężaru przez stopniowe podbieranie gruntu ze środka i usuwanie go na zewnątrz.

Takie studnie opuszczane mogą być zastosowane zarówno w gruntach nie nawodnionych, jak i przy istnieniu wody gruntowej i mogą być wykorzystane dla różnych celów (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Wymienimy tu niektóre częściej spotykane przypadki stosowania studni opuszczanych.

Gdy trzeba oprzeć fundament na gruntach mocniejszych, które zalegają tak głęboko, że niekorzystnie jest stosować pale, szczególnie gdy podstawa fundamentu jest stosunkowo nieduża (filary, przyczółki mostowe), lub gdy nawet stosunkowo płytko zalega warstwa gruntu mocniejszego, lecz o znacznie większej wytrzymałości (np. skała masywna) od wyżej zalegających uwarstwień, wówczas zastosowanie studni opuszczanych może być szczególnie odpowiednie (uprawnienia budowlane). Ze względu na korzyści konstrukcyjne studnia opuszczana może być często bardzo dogodna, gdy trzeba stworzyć nieduże podziemne pomieszczenie, np. dla pompowni podziemnej, dołu gnilnego itp. Przez zastosowanie studni opuszczanych odpada potrzeba wzmacniania ścian dołu fundamentowego, czego nie dałoby się uniknąć, gdybyśmy zastosowali metodę zwykłego wykopu; studnia daje gotową obudowę dołu szczególnie ułatwioną, gdy zalegają wody gruntowe i trzeba tylko uzupełnić studnię przez założenie dna (program egzamin ustny).

Zamrażanie terenu

Pierwotnie studnie opuszczane były wykorzystywane przez studniarzy w trudniejszych warunkach terenowych. W praktyce inżynierskiej metoda ta czasem nie jest łatwa w zastosowaniu i nieraz sprawia dużo kłopotu przy wykonaniu. Studnie opuszczane niejednokrotnie były stosowane do dużych głębokości; osiągano głębokości nawet znacznie ponad 60 m (opinie o programie). Obecnie przeważa skłonność do pewnej ostrożności w używaniu takich studzien i można spotkać się nawet z zaleceniami, żeby nie projektować ich ponad 15 m głębokości. Inne bowiem metody (kesony ze sprężonym powietrzem, zastrzyki, zamrażanie terenu) nie wiążą się z częstym ryzykiem co do przedłużenia czasu wykonania, jakie powstaje przy zastosowaniu studni, i zwiększenia wobec tego kosztów w razie napotkania trudności, o których będzie dalej mowa (segregator aktów prawnych).

Trzeba zauważyć, że niejednokrotnie niedoceniana jest przez projektujących okoliczność, iż studnia, aby mogła opuszczać się pod własnym ciężarem, powinna być dostatecznie ciężka, gdyż musi przezwyciężać boczny opór gruntu wzdłuż swej powierzchni. Jeżeli zwrócimy uwagę, że dla przezwyciężenia bocznego oporu o wartości 2 T/m² trzeba mieć nieco ponad 2 T ciężaru studni w stosunku do 1 m² powierzchni, a więc studnia opuszczana konstrukcji żelbetowej

musi mieć grubość przeciętną - M3 rn, to spostrzegamy, że nie możemy przyjmować z góry zbyt dużych nadzwyczaj rzadko zdarzających się wartości tarcia bocznego, gdyż otrzymywalibyśmy praktycznie niedopuszczalne grubości ścian (promocja 3 w 1). Drugą ważną okolicznością wpływającą na pogrążanie się studni jest jej kształt i stan powierzchni zewnętrznej. Najbardziej pożądany jest kształt studni o przekroju kolistym, gdyż wówczas stosunek obwodu do pola przekroju studni osiąga minimum, a więc i opór boczny staje się najmniejszy w stosunku do tegoż pola przekroju.