Studzenie rekuperacyjne

Obecność trzech niezależnych grap wentylatorów utrudnia regulowanie warunków ich pracy. Wymagana jest stała kontrola pracy poszczególnych grup wentylatorów’ za pomocą wskaźnika ciągu i ciśnienia. Na przykład, w zmagając pracę wentylatora studzenia należy w takim samym stopniu wzmóc pracę wentylatora wyciągowego, aby warunki ciśnień i rozrzedzeń wzdłuż kanału pieca nie zmieniały się. Należy również pilnować, żeby każdy wentylator lub wyciąg spalin ściśle spełniał swoją funkcję (program uprawnienia budowlane na komputer).

W piecach tunelowych konstrukcji radzieckiej studzenie uzyskuje się przez bezpośrednie omywanie powietrzem (studzenie regeneracyjne) oraz często za pomocą powietrza nawiewanego przez wydrążenia w sklepieniu. W piecach zagranicznych studzenie prowadzi się za pomocą systemu kanałów w ścianach (rekuperatory, mufle) i wody przepływającej w rurach (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

System studzenia rekuperacyjnego ma tę zaletę, że rozlewanie się szkliwa na wyrobach jest równiejsze. Rekuperacja jest stosowana w piecach zagranicznych przy studzeniu wyrobów ściernych i ceramiki budowlanej. Studzenie rekuperacyjne pozwala wyeliminować przelotowe strumienie powietrzne w strefie studzenia, które powodują powstawanie nierównomiernego stanu naprężenia w wyrobach (uprawnienia budowlane).

W typowym piecu tunelowym GIKI powietrze tłoczy się wentylatorami umieszczonymi na końcu kanału piecowego, z góry i z boków (zasłony powietrzne) i do tunelu podpiecowego w ilości np. 30 000 m³/h. Największe ciśnienie powietrza w miejscu wdmuchiwania na końcu strefy studzenia wynosi 17,64-18,6 Pa (1,84-2 mm H₂0); ciśnienie wzdłuż kanału pieca obniża się prawie stopniowo i osiąga 4,94-5,9 Pa (0,54-0,6 mm H₂0) na odcinkach odprowadzania spalin (np. na piątej pozycji) (program egzamin ustny).

Studzenie muflowe pozwala wytworzyć na początku strefy studzenia, w temperaturze od 1360 do 1100°C, stan „nękania” (,,żar nękający” był po raz pierwszy opisany w zastosowaniu do pieców’ martenowskich przez Gram-Grzymajlę) w warunkach obojętnego środowiska gazowego.

Odprowadzanie gazów spalinowych

W stosowanych piecach zaleca się (Kleiner) ustawiać pierwszą powietrzną zasłonę studzącą w odległości co najmniej pięciu pozycji od ostatniej pary palników, a drugą osłonę dławiącą W’ kanale podpiecowym pod pierwszą parą studzących zasłon powietrznych. Regulowanie kąta nachylenia i otwarcie osłony powinno zapewniać nadciśnienie przed osłoną pod odcinkiem intensywnego studzenia. Ilość powietrza doprowadzanego do pierwszej pary zasłon studzących powinna być tak wyregulowana, aby go wystarczyło do dodatkowego spalania gazów redukujących, odchodzących ze strefy wypalania (opinie o programie).

Przewidziany jest system rozdzielonego pobierania gazów spalinowych poniżej poziomu trzonu lub na poziomie trzonu na 14-4 i 3-4-8 początkowych pozycjach pieca i zawracania części gazów spalinowych na inne pozycje, np. na stykach 2 i 3, 4 i 5 oraz 6 i 7 pozycji, w celu skierowania spalin w’ dół i wyrównywania pola temperatur. Gazy spalinowa odprowadza się wentylatorem wyciągowym, wytwarzającym podciśnienie 494-78 Pa (54-8 mm H₂0) dla pieców o długości 93-121 m (segregator aktów prawnych). Na odcinku redukcji w przedziale temperatur 104()4-1250°C przy wypalaniu porcelany stołowej nieodzowne jest nadciśnienie rzędu 4,94-7,8 Pa (0,54-0,8 mm H₂0), ażeby przeszkodzić doptywowi powietrza z otoczenia i z kanału podpiecowego, które zakłóciłoby reakcje redukcji.

Zasłony gazowe. Działanie zasłony rozprzestrzenia się na małym odcinku pieca^ w kierunku biegu ognia. W miejscu przechodzenia środowiska gazowego z redukcyjnego w utleniające nieodzowna jest zasłona z ograniczonym doprowadzaniem powietrza, ażeby nie ostudzić góry ustawki, a zarazem po to, aby CO spaliło się, zanim gaz ten znajdzie się w strefie utleniania (promocja 3 w 1).