Swoiste warunki

Zupełnie swoiste warunki zachodzą wówczas gdy fundamenty podpór mostu, wiaduktu lub przepustu oparte są na palach przenikających na znacznej głębokości przez zupełnie słabe grunty, a więc torfy lub na- muły. Pale dają w tym wypadku oparcie tylko w kierunku pionowym (program uprawnienia budowlane na komputer). W kierunku poziomym pale wykazują w ogóle słabą wytrzymałość, nawet gdy są zagłębione w gruntach takich, jak iły lub gliny plastyczne i twardoplastyczne. Jeżeli natomiast wyobrazimy sobie, że pale przechodzą przez torfy lub namuły błotniste na głębokość 5 m lub 9 m, to w takich razach pale stanowią zupełnie chwiejny fundament, mogący odchylać się na boki nawet pod działaniem stosunkowo zupełnie małych sił (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Weźmy dla przykładu przepust oparty na palach przenikających przez 7-10 m torfu lub namułu, co zdarza się niekiedy, gdy droga przechodzi przez błoto (uprawnienia budowlane). Zbudowanie przepustu na palach i wykonywanie następnie nasypu drogowego z jednoczesnym i równomiernym zbliżaniem się z dwóch stron do przepustu nie zapewnia bynajmniej dobrego wyniku. Pod naciskiem wykonywanego nasypu występuje z zasady wypieranie gruntu błotnistego na boki. Ruchy wypieranego gruntu są zwykle zupełnie nieregularne. Pod wpływem tych ruchów pale mogą ulegać dużym odchyleniom w różnych kierunkach, co łatwo doprowadza do niebezpiecznych pęknięć i przesunięć w konstrukcji przepustu (program egzamin ustny).

Pomysł drenów pionowych

W takich warunkach fundamentowania najlepszym rozwiązaniem będzie wykonanie w pierwszej kolejności nasypu drogowego lub kolejowego, osiągnięcie zagęszczenia podłoża gruntowego i dopiero wówczas budowa przepustu na palach. Aby przyspieszyć zagęszczenie podłoża drogowego, a jednocześnie zmniejszyć znacznie objętość potrzebnego materiału nasypowego, można wykorzystać dreny pionowe (opinie o programie).

Pomysł drenów pionowych stosuje się wówczas, gdy dąży się do osiągnięcia możliwie prędkiego odsączenia znacznych ilości wody z gruntów błotnistych, co jednocześnie doprowadza do zagęszczania się ich pod naciskiem nasypu. Łatwo spostrzec, że przy nacisku nasypu wytwarza się w błocie pomiędzy drenami znacznie większy napór wody niż w drenach pionowych z łatwością odprowadzających wodę pod naporem sięgającym tylko do warstwy poziomej piasku. W tych warunkach powstaje wzmożony ruch filtracyjny wody pod działaniem różnicy naporów w błocie i drenach. Spadek hydrauliczny, który równa się różnicy tych naporów podzielonej przez drogę filtracji, dosięgając co najwyżej połowy odległości między poszczególnymi drenami, jest duży, co właśnie sprzyja prędkiemu odsączaniu się wody (segregator aktów prawnych).

Na tym ostatnim rysunku pokazany jest przebieg osiadania z postępem czasu. Widzimy tu, że osiadania następowały bardzo szybko po wprowadzeniu obciążenia, aczkolwiek grunt należał raczej do trudno odsączających wodę. Inż. Stanton w referacie zgłoszonym na Drugiej Konferencji Międzynarodowej w sprawach mechaniki gruntów i fundamentowania (Rotterdam, 1948) przytacza przykłady zastosowania opisanej metody w okresie 1934-46 r. W przykładach tych głębokości drenów wahają się w granicach 1,2 do 9 m, a nawet do 24 m na poszczególnych obiektach, a wysokości nasypów od 0,9 m do 19,2, a nawet do 21,3 m, średnice zaś drenów 35 cm do 75 cm i rozstaw drenów w planie (oś od osi drenu) 3×3 m, 3,3×4 m, 4,5×4,5 m itp. Nie znajdujemy tam jednak bliższych charakterystyk, które pozwoliłyby poznać, w jakich warunkach wykonawcy uważali za stosowne bardziej zbliżać lub oddalać dreny i stosować ich średnice o tych lub innych wymiarach (promocja 3 w 1).