Szlifowanie diamentów

Przypatrując się przeciętemu w ten sposób ośmiościanowi można stwierdzić, że część górna ma grubość stanowiącą 40% grubości części dolnej. Górna część szlifu, zwana zwykle koron (crown top lub bezel), ma kształt kwadratu, który dopiero następ nie przez naszlifowanie skośnych fasetek otrzymuje kształt ośmiościanu. Pierwotne ściany ośmiościanu pokrywa się trójkątnym lub czworokątnymi fasetkami. Tych drobnych płaszczyzn (fasę tek) jest zwykle 56 (program uprawnienia budowlane na komputer).

Jeżeli do tego dołączy się dwie ściany równo ległe, tj. koronę i płaszczyznę, brylant ma 58 fasetek. Niekiedy jednak ich liczba ulega zwiększeniu.
W handlu wyrobami jubilerskimi i w rzemiośle szlifierskim poszczególne grupy fasetek mają osobne nazwy, np. fasetki gwiażdziste (star facets), fasetki szczytowe (top main facets), ścianh boczne itd.
Górne ścianki stykają się z dolnymi w krawędziach prostych leżących w płaszczyźnie równoległej do górnej i dolnej płaszczyzny, które ścinają naroża ośmiościanu, jest to tzw. płaszczyzna pasa (girdle) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Szlifowanie diamentów, którego celem jest najkorzystniejsze podkreślenie optycznych własności kamieni, jest oparte n praktyce i długoletnim doświadczeniu. Szerokość górnej płaszczyzny wynosi około połowy (40—60%) przekątnej płaszczyzny pas; Nachylenie górnych ścianek wynosi od 35 do 37°, natomiast dolne główne ścianki są nachylone pod kątem około 41°. Odchylę nia od powyższej normy nie przekraczają zwykle 5, a niekiedy 7°. Szczególnie ważne jest, aby nie nadawać zbyt małego kąt nachylenia ściankom dolnym. Przy kącie poniżej 40° kamień ogień, nabierając martwego wyrazu (fish eye). Niekorzystne jest również kąt większy od 42°, przez co powstaje szlif zbyt gruby (lumpy). Odnosi się to także do kamieni, których górna płaszczyzna została umieszczona za wysoko, tzn. górna część kamienia jest za gruba (uprawnienia budowlane).
Niekiedy dla uzyskania wrażenia, że kamień jest duży, ze szlifuje się silnie górną płaszczyznę.

Szlif lizboński

W ten sposób otrzymuj ona większe rozmiary, kamień jednak traci na ogniu (program egzamin ustny). Na podstawie teoretycznych obliczeń, które zostały poparte doświadczeniem, obliczono dla różnych kamieni szlachetnych warunki, jakie powinny być spełnione, aby uzyskać najkorzystniej efekty optyczne, W tabeli podano stosunki wysokości do szerokości oraz nachylenia ścianek dla diamentu, cyrkonu, korundu, spinelu, topazu, turmalinu, szmaragdu i kryształu górskiego. Tabela ta stanowi podstawową zasadę, od której istnieją w praktyce pewne odchylenia. W grę wchodzi bowiem również i wielkość kamienia i nieraz rezygnuje się z- optymalnych własności optycznych aby zanadto nie zmniejszyć kamienia przez szlifowanie (opinie o programie).

Na rycinie przedstawiono bieg promieni światła, które przechodzą przez brylantowy szlif diamentu. Światło, które wchodzi przez górną część kamienia ulega odbiciu od płaszczyzny dolnej pod kątem większym od kąta granicznego (dla diamentu wynosi on 24°) i zostaje całkowicie odbite. Gdy odbite światło wychodzi z kamienia, można obserwować zmieniające się błyski barwne, określane jako tzw. ogień.
Ewolucja szlifu brylantowego doprowadziła do różnych jego odmian. Powstały one przede wszystkim w ten sposób, że zwiększeniu uległa liczba fasetek standardowego brylantu przez zastąpienie niektórych przez kilka mniejszych lub też dodanie nowych ścianek. W ten sposób powstały szlify brazylijski i amerykański (segregator aktów prawnych).

Szlif lizboński, czyli brylant podwójny, ma 74 fasetki. Szlif XX wieku ma 80 lub 88 fasetek. Górną płaszczyznę brylantu zastępuje osiem ścianek bardzo słabo nachylonych. Szlif wielofasetkowy (multifacet cut) ma ich 104. W szlifie portugalskim po obu stronach górnej i dolnej części kamienia znajdują się po dwa rzędy ścianek rombowych i po trzy rzędy ścianek trójbocznych.
Nowe formy szlifów powstały przez zastąpienie symetrii ośmiokrotnej symetrią pięciokrotną lub sześciokrotną (promocja 3 w 1). W szlifie gwiaździstym górna ściana kamienia jest pokryta lekko nachylonymi sześcioma ściankami równobocznych trójkątów, które tworzą gwiazdy sześciopromienne.