Sztywnienie zaczynu

Stwierdzono, że jednym z powodów wiązania fałszywego jest odwodnienie gipsu roztartego ze zbyt gorącym klinkierem zmieszaniu z wodą ulegają hydratacji dając gips. W ten sposób następuje wiązanie gipsu i w efekcie zesztywnienie zaczynu. Inna przyczyna wiązania fałszywego może wiązać się z obecnością w cemencie alkaliów. W czasie składowania mogą one ulec karbonizacji, a wówczas węglany alkaliów reagują z Ca(OH)₂, wyzwolonym przy hydrolizie C₃S, dając CaC0₃. Wytrącanie się tego ostatniego związku powoduje sztywnienie zaczynu. Przyczyną wiązania fałszywego może być również aktywacja C₃S wskutek napowietrzenia przy umiarkowanie wysokich wilgotnościach (program uprawnienia budowlane na komputer).

Woda jest adsorbowana na ziarnach cementu, a świeżo uaktywnione powierzchnie mogą łączyć się przy mieszaniu bardzo gwałtownie z dalszymi ilościami wody. Wiązanie fałszywe byłoby wówczas skutkiem tej gwałtownej hydratacji. Próby laboratoryjne w wytwórniach cementu gwarantują na ogół, że dany cement nie będzie przejawiał tendencji do wiązania fałszywego. Jeśli jednak wiązanie fałszywe wystąpi, należy ponownie wymieszać masę betonową bez dodawania wody. Chociaż nie jest to łatwe, urabialność masy betonowej ulega wówczas poprawie i można ją ułożyć w deskowaniu w normalny sposób (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wysoka miałkość

Jak już wspomniano, jednym z ostatnich etapów w produkcji cementu jest zmielenie klinkieru zmieszanego z gipsem. Ilość materiału dostępnego procesowi hydratacji jest określona przez całkowite pole powierzchni cementu, ponieważ hydratacja cząstki cementu rozpoczyna się od jej powierzchni (uprawnienia budowlane). W związku z tym prędkość hydratacji zależna jest od miał- kości cementu. Wysoka miałkość jest konieczna, jeśli przyrost wytrzymałości ma następować prędko.

Z drugiej strony koszt dokładniejszego zmielenia jest znaczny, a także cement o drobniejszym ziarnie ulega szybkiemu rozkładowi przy wystawieniu na oddziaływanie atmosferyczne. Drobniejszy cement daje silniejsze reakcje z kruszywem alkali-aktywnym i powoduje, że zaczyn cementowy (chociaż niekoniecznie stwardniały beton) wykazuje większy skurcz i większą skłonność do pękania. Drobniejszy cement powoduje jednak wydzielanie mniejszej ilości mleczka cementowego przy wiązaniu niż cement bardziej grubo zmielony (program egzamin ustny).

Wraz ze wzrostem stopnia rozdrobnienia cementu wzrasta również ilość gipsu niezbędna do właściwego opóźnienia procesu, ponieważ w drobno zmielonym cemencie większa ilość C₃A jest dostępna wczesnej hydratacji. Zawartość wody w zaczynie o konsystencji normowej jest tym wyższa, im drobniej zmielony jest cement, lecz przeciwnie - zwiększenie stopnia rozdrobnienia cementu poprawia nieznacznie urabialność mieszanki. Wyjaśnieniem tej anomalii może być fakt, że próby konsystencji i urabialno- ści zaczynu cementowego pozwalają mierzyć różne właściwości świeżego zaczynu. Również domieszane przypadkowo powietrze wywiera wpływ na urabialność zaczynu, a cementy o różnym stopniu rozdrobnienia mogą zawierać różne ilości powietrza (opinie o programie).

Stopień zmielenia cementu jest jego istotną cechą i powinien być starannie kontrolowany. W przeszłości określano wielkość frakcji pozostającej na normowym sicie 90 urn (nr 170 wg BS) i maksymalną ilość tej pozostałości ograniczono do 10% wagowo w przypadku zwykłego i do 5% wagowo w przypadku szybkotwardniejącego cementu portlandzkiego. Przy spełnieniu tego warunku cement nie zawierałby nadmiaru dużych ziaren, które ze względu na stosunkowo małą powierzchnię na jednostkę masy odgrywałyby tylko niewielką rolę w procesie hydratacji i wzrostu wytrzymałości (segregator aktów prawnych).

Próba przesiewania nie dostarcza jednak informacji odnośnie do wielkości ziaren mniejszych niż wspomniane 90 um, a właśnie te drobniejsze cząstki spełniają najważniejszą rolę w początkowym przebiegu hydratacji. Próby stosowania sit drobniejszych aż do 53 um (sito BS nr 300) były na ogół nieudane ze względu na zatykanie się takich niezwykle drobnych siatek (promocja 3 w 1).