Zabezpieczenie pasa górnego uprawnienia budowlane

Zabezpieczenie pasa górnego przeciw wyboczeniu z płaszczyzny kraty. W dachu z płatwiami elementy te stanowią podpory boczne pasa ściskanego. W dachu bezpłatwiowym należy postępować jak w przypadku płatwi kratowych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Podparcie boczne mogą stanowić płyty dachowe lub pręty stężające. Przy rozpiętości wiązara nie przekraczającej 15 m mogą to być pręty z pojedynczych kątowników. Te pręty łączy się ze stężeniem kratowym. W budynkach krótkich o niedużej szerokości można je kotwić w wieńcach ścian szczytowych. Pręty stężeń wymiaruje się na siłę równą 1/100 siły w pręcie podpieranym. Smukłość prętów nic powinna przekraczać A = 250.

Przy rozstawie wiązarów co 3 m zwykle daje się kątownik 60x60x6 mm (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Przy rozpiętości wiązara 9-rl2 m stosuje się najczęściej 2 pręty stężające, a przy rozpiętości większej - 3 pręty. Duża liczba stężeń utrudnia wykonywanie konstrukcji i podnosi jej ogólny koszt. Dachy o rozpiętości większej niż 15 m należy rozwiązywać w większości przypadków z płatwiami.
Rozmieszczenie prętów skratowania. Dla wiązara określonego typu o stałej wysokości ciężar może wahać się w pewnych granicach w zależności od rozmieszczenia prętów kraty.

Wraz ze zmniejszeniem się kąta nachylenia krzyżulców zwiększa się ich długość, wzrastają siły osiowe, lecz maleje liczba prętów. Bardziej ażurowe skratowanie najczęściej zużywa mniej stali. Pociąga to jednak za sobą zwiększenie zużycia stali w pasach ściskanych, gdyż rosną ich długości wyboczeniowe. W przypadku wiązarów trapezowych siła maksymalna w pasie górnym zwiększa się nieznacznie, wzrastają natomiast szybko momenty od bezpośredniego obciążenia pasa. Sposób rozmieszczenia prętów skratowania należy bezpośrednio powiązać z rodzajem stosowanych kształtowników. Również ma tu wpływ rozwiązanie węzłów oraz ich koszt i pracochłonność wytwarzania.

Słuszność rozwiązania można potwierdzić tylko przez porównanie kilku układów, biorąc pod uwagę przytoczone okoliczności (uprawnienia budowlane). Na ogół przeważają tendencje stosowania niedużych długości przedziałów pasa górnego.

Sztywność w płaszczyźnie pionowej

Sztywność w płaszczyźnie pionowej i w płaszczyźnie do niej prostopadłej. Sztywność lekkich wiązarów w płaszczyźnie pionowej jest najczęściej mniejsza niż zwykłych konstrukcji dachowych. Jest to skutkiem eliminowania blach węzłowych, większej wiotkości pasów i skratowania, jak również niekiedy mniejszej wysokości konstrukcyjnej. Występują wówczas większe ugięcia pionowe wiązarów (program egzamin ustny).

Jeszcze mniejszą sztywność wykazują lekkie wiązary dachowe w płaszczyźnie prostopadłej do płaszczyzny kraty. W celu podwyższenia tej sztywności zaleca się pas dolny wykonywać z kształtowników, a nie z prętów okrągłych - jak to do niedawna praktykowano. Zaleca się również zwiększać sztywność na skręcanie. Przy dużych rozpiętościach pożądane jest projektowanie wiązara o przekroju trójkątnym, przy czym rozwinięciu podlega pas górny lub dolny. Należy jednak liczyć się wówczas ze wzrostem zużycia stali. Również celowe jest projektowanie pasów wiązara o przekroju zamkniętym (np. rura z dwóch kątowników); wówczas jednak napotyka się utrudnienia w kształtowaniu węzłów, co może nieraz prowadzić do podwyższenia kosztów.

Dwuspadowe lekkie wiązary dachowe z kształtowników walcowanych na gorąco przy rozpiętościach 12-18 m projektuje się najczęściej według schematów (opinie o programie). Są one przystosowane do pokryć płytami fałdowymi z cienkich blach, płytami z materiałów drewnopochodnych (np. trójwarstowymi płytami pilśniowymi) lub płytami prefabrykowanymi z lekkiego betonu. W dachach bezpłatwiowych rozstaw wiązarów nie przekracza 3 m. Kratownice różnicuje się w zależności od rodzaju pasa dolnego i typu skratowania.

W prostych wiązarach daje się pas dolny równoległy do pasa górnego (segregator aktów prawnych). Dzięki temu uzyskuje się jednakowe długości krzyżulców i słupków, co sprzyja obniżeniu kosztów wytwarzania wiązarów. Również węzły są ujednolicone. Takie rozwiązanie wymaga jednak stosowania mniejszych wysokości konstrukcyjnych, nie przekraczających 1/15 L. Przy rozpiętości ok. 18 m korzystniej jest jednak przyjmować pas dolny w kształcie linii łamanej o zarysie paraboli (między węzłami odcinki pasa są proste).

Tego rodzaju kształt pasa przyczynia się do znacznego zmniejszenia sił w prętach skratowania (promocja 3 w 1). W przypadku takich kratownic celowe jest dawać wysokość w środku rozpiętości kratownicy 1/15 L-1/10 L. Najkorzystniejsza jest wysokość 1/12 L.