Szybkość opadania wody

W celu wyznaczenia maksymalnej różnicy poziomów na drodze obliczeniowej, przy znanym tylko przebiegu stanów wody w basenie, należy przede wszystkim wyznaczyć współczynnik przepuszczalności gruntu za nabrzeżem, szybkość opadania wody w basenie w okresie rozpatrywanym oraz drogę filtracji wody, przyjmując ją w przybliżeniu (program uprawnienia budowlane na komputer).
Zagadnienie to opracował teoretycznie E. Schultze, który zaleca następujący wzór, pozwalający wyznaczyć z wystarczającą dla praktyki dokładnością maksymalną różnicę poziomów wody w gruntach jednorodnych.

Można przyjąć, że różnica ta wystąpi, gdy poziom wody w basenie będzie najniższy. Normalnie należy stosować wzór jest stosowniejszy, gdy czas jest bardzo duży.
Omawiane zagadnienie można, jak wiadomo, również rozwiązać przez założenie za nabrzeżem sączków dla zrównania poziomu wody gruntowej tuż przy ściance z poziomem wody w basenie. Nie jest to jednak sposób najtańszy i nie zawsze zapewnia zupełne wyrównanie poziomów (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Prawidłowe zaprojektowanie sączków wymaga zresztą również dokładnej znajomości przebiegu wahań stanów wody, w przeciwnym bowiem razie, działając na ślepo, można popełnić szereg błędów, na przykład sączek założyć zbyt wysoko lub wylot jego zbyt nisko.

Wykresy parcia wody gruntowej dla różnych wypadków w warunkach morza bezpływowego i morza pływowego.
Obliczenia te należy przeprowadzać zgodnie z zasadami statyki, ściśle według zasad, dotyczącym obliczeń falochronów (uprawnienia budowlane).
Jednakże prócz wymienionych tam trzech warunków równowagi, które muszą być spełnione, dla nabrzeży stanowiących konstrukcję oporową, podtrzymującą uskok naziomu, konieczne jest sprawdzenie stateczności równowagi tegoż uskoku. Dla nabrzeży pomostowych, przykrywających samodzielnie utrzymującą się w równowadze skarpę, należy przeprowadzać obliczenie stateczności tejże skarpy.
Przyczyną wprowadzenia tego rodzaju obliczeń do praktyki były katastrofy nabrzeży i innych konstrukcji oporowych (program egzamin ustny).

Sprawdzenie

Mimo że stateczność ich ze względu na warunki równowagi sił i momentów była wystarczająca, a poszczególne elementy ich obliczono poprawnie, zawaliły się one wskutek powstania w bezpośrednim otoczeniu każdej z nich osuwiska gruntu, który pociągał je za sobą (opinie o programie).
Badania inżynierów szwedzkich, Pettersona i Sven Hultina, nad przyczynami zawalenia się nabrzeża w Goeteborgu doprowadziły do opracowania metody, zwanej „szwedzką”, sprawdzania stateczności wszelkiego rodzaju uskoków terenu i budowli z nim związanych, jak skarpy, mury oporowe i nabrzeża. Metoda ta, ulepszona przez Felleniusa [18] i innych, jest dziś powszechnie stosowana, mimo że właściwie opiera się na dość dowolnych założeniach (segregator aktów prawnych).

Sprawdzenie polega na założeniu dowolnego punktu (0), wokół którego może nastąpić obrót wycinka gruntu wraz z budowlą, wskutek przezwyciężenia w gruncie wytrzymałości na ścinanie w pewnej, również dowolnej walcowej powierzchni krzywolinijnej. Powierzchnię tę przyjmuje się dziś zwykle jako pobocznicę walca kołowego.
Dla tak założonych warunków oblicza się współczynnik stateczności S, który wyznacza się, tworząc stosunek momentów powstrzymujących obrót do momentów powodujących obrót. Współczynnik ten nie powinien być mniejszy niż współczynnik bezpieczeństwa F. Można tu również zastosować cząstkowe współczynniki bezpieczeństwa.

Analityczno-wykreślny sposób wyznaczania współczynnika stateczności dla dowolnej powierzchni odłamu (ześlizgu) o przekroju kołowym, przy przyjęciu, że nabrzeże jest dostatecznie długie w stosunku do jego wymiarów w przekroju poprzecznym, tak że zagadnienie rozwiązuje się w płaskim stanie odkształcenia (promocja 3 w 1).