Technologia betonów komórkowych

W zakresie technologii betonów komórkowych posiadamy aktualnie ok. 40 oryginalnych, polskich patentów produkcyjnych.
W roku 1965 czynnych było w Polsce 11 zakładów produkujących rocznie 1,5 miliona m:l betonów komórkowych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Polska jest również eksporterem zakładów produkujących betony komórkowe. W roku 1965 czynnych było w 12 krajach Europy i Azji ok. 60 zakładów opartych na polskich technologiach, adaptowanych do miejscowych warunków.
Jedną z pierwszych zrealizowanych technologii betonów mikroporowatych była metoda opatentowana przez Hiittemanna i Czernina pod nazwą Turytu. Stosuje się w niej wstępne zarodnikowanie części masy przez nagrzewanie jej w ciągu 3 godzin przy temp. 250-300°C (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
W Związku Radzieckim technologię produkcji elementów o strukturze mi- kroporowatej opracowali Gulinowa,Kornilowicz i Skatyńskij. Jako stabilizatora używają oni szkła wodnego.
Salava i Skrdlik (CSRS) są autorami technologii Silikorku.

Cechą charakterystyczną tej technologii jest stosowanie wyczeszek tekstylnych i azbestu krótkowlóknistego.
Figus (CSRS) opracował technologię produkcji Popolit opartą na bazie popiołów lotnych.
W Polsce badania prowadzone były przez Rusieckiego w Instytucie Techniki Budowlanej, Uzyskano materiał pod nazwą Arytu charakteryzujący się dobrymi wskaźnikami.
Według podobnej metody uruchomiono natomiast w roku 1961 w Związku Radzieckim produkcję bloków ściennych w Mińsku (uprawnienia budowlane).

W NRD badania nad technologią produkcji mikroporytów prowadził Patschke, Dotychczas badania jego nie znalazły jeszcze praktycznego zastosowania.
Autoklawizowane betony komórkowe (gazobetony) produkowane są przy użyciu jako kruszywa: piasku, żużla wielkopiecowego i popiołów lotnych, a jako spoiwa: cementu i wapna. W Polsce znajdują zastosowanie aktualnie cztery technologie produkcji oznaczone symbolami BLB, PGS, SW i Unipol.

Pełne nazwy tych technologii będące zarazem nazwą produktu.
Cechy fizyczne autoldawizowanych betonów komórkowych zależą przede wszystkim od stopnia porowatości struktury, a więc ciężaru objętościowego, oraz od rodzaju spoiwa i mikrokruszywa i procesu technologicznego. Niedopełnienie przy produkcji wymagań technologicznych powoduje w pierwszym rzędzie obniżenie wytrzymałości betonu, a dalej powstanie dużych naprężeń wewnętrznych, prowadzących do zniszczenia gotowego produktu (program egzamin ustny).

Wymagania techniczne

Wymagania techniczne, obowiązujące w stosunku do autoklawizowanych betonów komórkowych produkowanych w Polsce, podają normy PN-07-069 PN-07-059 i PN-65/B-06258.
Autoklawizowane betony komórkowe mają ciężar objętościowy od 300-M200 kG/m3 (opinie o programie).
Wilgotność betonu komórkowego w warunkach, kiedy określamy go jako- suchy (próbki suszone do stałego ciężaru zwykle w temp. 105°C, niekiedy 70°C),. nie przekracza zwykle 2%), a w warunkach kiedy określamy go jako powietrzno-suchy (normalny) wynosi 6-M00%, średnio 8%.

W myśl ustaleń przyjętych w Polsce w zależności od ciężaru objętościowego betonu w stanie suchym, rozróżniamy cztery odmiany betonów komórkowych (gazobetonów).
Obecnie najszersze zastosowanie znajduje w Polsce beton odmiany 07 (segregator aktów prawnych).
Ciężar objętościowy jest funkcją porowatości struktury betonu. Fotografie struktur kilku odmian autoklawizowanych betonów komórkowych produkcji polskiej.
Struktura betonu, a wraz z nią ciężar objętościowy i pozostałe cechy fizyczne, zmieniają się wraz z wysokością elementu, mierzoną w kierunku wzrostu masy betonowej w formie.

Przykład zmienności ciężaru objętościowego y, wytrzymałości słupowej Rs i modułu sprężystości E\, betonu wapiennego Ytong, produkowanego w formach o wysokości 50 cm (wg badań Purinsa)

Próbki betonu suszone były do stałego ciężaru w temp. 70°C. Różnice w wartości y betonu w części górnej i dolnej elementu wynoszą 10-12%.
Podobne różnice wartości, w ekstremalnych przypadkach do 15%, stwierdzono również w badaniach elementów gazobetonowych produkcji polskiej (promocja 3 w 1).