Temperatura próbki

Ilościowo wpływ wysychania kształtuje się różnie. W przypadku betonu o wytrzymałości 34 MN/m² przy pełnym wysuszeniu stwierdzono wzrost wytrzymałości do 10%. Jeśli jednak okres wysychania wynosi poniżej 6 h, wzrost wytrzymałości nie przekracza na ogół 5%. Wysychanie walców używanych do prób rozłupywania powoduje większą stosunkowo zmienność uzyskiwanych wytrzymałości (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zgodnie z normą BS 1881: 1970 próbki kostkowe oraz próbki przeznaczone do badania na zginanie powinny być badane natychmiast po wyjęciu ich z wody. Zaletą tego wymagania jest, że stan taki łatwiej jest odtworzyć niż „stan suchy”, który obejmować może bardzo różne stopnie wysuszenia próbki (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Temperatura próbki w chwili badania jako różna od temperatury pielęgnacji) wpływa na wytrzymałość, przy czym wyższa temperatura daje wyższą mierzoną wytrzymałość, zarówno w przypadku próbek ściskanych, jak i badanych na zginanie (uprawnienia budowlane).

Ponieważ beton składa się z elementów (składników) o różnej wytrzymałości, uzasadnione jest założenie, że większa objętość betonu ze zwiększonym prawdopodobieństwem zawierać będzie element o pewnej skrajnej (niskiej) wytrzymałości. W efekcie mierzona wytrzymałość próbek maleje wraz ze wzrostem ich wielkości i podobnie dzieje się ze zmiennością wytrzymałości nominalnie podobnych próbek. Ponieważ wpływ wielkości na wytrzymałość zależy od odchylenia standardowego wytrzymałości, wynika stąd, że efekty wielkości są tym mniejsze, im większa jest jednorodność betonu (program egzamin ustny).

Rozkład wartości ekstremalnych

W ten sposób efekt skali (tzn. efekt wielkości próbki) w przypadku betonu lekkiego powinien być mniejszy. Brakuje przykonywającego potwierdzenia tego przypuszczenia, chociaż w dostępnych danych doświadczalnych można znaleźć przesłanki na jego korzyść wyjaśnia również, dlaczego efekt skali właściwie zanika poza pewną wielkością elementu próbnego. Na przykład przy każdym kolejnym dziesięciokrotnym wzroście wielkości elementu następuje stopniowo coraz mniejszy spadek wytrzymałości (opinie o programie).

Aby z niej korzystać, potrzebna jest znajomość rozkładu wartości ekstremalnych w próbce o danej liczności, pobranej w sposób przypadkowy z populacji macierzystej mającej określony rozkład wytrzymałości. Rozkład ten nie jest na ogół znany i trzeba poczynić pewne założenia o jego charakterze. Wystarczy tu podać dane Tippetta o zmienności wytrzymałości i odchylenia standardowego próbek o liczności n, w funkcji wytrzymałości i odchylenia standardowego próbki jednostkowej, gdy próbka jednostkowa ma normalny rozkład wytrzymałości. Zmienność wytrzymałości dla próbek o n równym 10, 10², 10³ oraz 10⁵ (segregator aktów prawnych).

Przy badaniu wytrzymałości betonu interesują nas średnie wartości ekstremów jako funkcja wielkości elementu próbnego. Średnie wartości przypadkowo pobieranych próbek zmierzają do rozkładu normalnego, a więc założenie tego właśnie typu rozkładu, przy korzystaniu z wartości średnich, nie wprowadzi poważniejszego błędu, a upraszcza obliczenia. W niektórych przypadkach spotyka się w praktyce skośność rozkładu. Moża być to spowodowane nie przez jakąkolwiek „naturalną” właściwość betonu, lecz przez odrzucanie materiału o złej jakości już na placu budowy, tak że beton ten nigdy nie dociera do etapu badań.

Pełne omówienie statystycznego aspektu badań wykracza poza zakres niniejszej książki. Zmniejszanie się zarówno średniej wytrzymałości, jak i rozrzutu wyników, przy wzroście wielkości próbki. Doświadczalne wyniki dotyczące wytrzymałości na rozciąganie przy zginaniu; oparte były one na pomiarach Wrighta (promocja 3 w 1). Natomiast wpływ wielkości próbki na rozrzut uzyskiwanych wyników [8.23]. Podobne zachowanie stwierdzono w przypadku próbek badanych w stanie czystego rozciągania [8.19] oraz przy badaniu na rozciąganie w sposób pośredni. Zależność między wytrzymałością średnią a wymiarem kostek próbnych.