Transformacja systemowa Polski

Czy w ogóle potrzebny jest nowy paradygmat rozwoju? Postawienie tego pytania pozwala na rozwinięcie zagadki cywilizacyjnego zagrożenia, nie obcej przecież żadnej epoce. Brak tu jednoznacznych diagnoz, jeśli spór dotyczy takich wstępnych ograniczeń rozwoju, jak na przykład skale zagrożeń wynikających z globalizacji efektu cieplarnianego, to jesteśmy dopiero na początku diagnozy ewentualnej zagłady cywilizacyjnej. Niemniej jednak poznanie klarownej listy patologii istniejących w teraźniejszości i przewidywanych w przyszłości uprawnia do podjęcia problemu w kategoriach paradygmatu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Mieszczą się na niej zarówno problemy moralne, jak i ekonomiczne, lecz wszystkie zbiegają się w podstawowym polu diagnozowania i działania, jakim jest uratowanie ekosystemu świata z jego głównym komponentem: człowiekiem. Aby chronić, ratować - trzeba wiedzieć, co jest przyczyną patologii, w jaki sposób stan ten poprawić lub wyeliminować (program uprawnienia budowlane na ANDROID)?

Poszukiwanie nowego modelu, wzorca jest więc zarówno koniecznością, jak i wyzwaniem narzuconym przez wiedzę, która w ostatnich dekadach przyrosła tak znacznie, jak nigdy dotąd w historii cywilizacji. Przyczyniły się do tego techniki komputerowe i nowe naukowe odkrycia. I już choćby z tego powodu, konieczny jest nowy wzorzec cywilizacyjny (uprawnienia budowlane).

Transformacja systemowa Polski, w tym polskiej przestrzeni, wynika z procesu historycznego, będącego przedmiotem rozwiniętych badań teoretycznych i empirycznych. Dostępne są tu ogromna wiedza i dokumentacja dotyczące zarówno realnego socjalizmu, jak i rozwiniętej gospodarki rynkowej. Polska i inne kraje, określane jako postkomunistyczne, stanęły przed historycznym wyzwaniem realizacji nowej koncepcji ustrojowej, polegającej na przyswojeniu sobie zasad gospodarki rynkowej (program egzamin ustny).

Ekorozwój

Nie mamy bowiem do czynienia z restauracją gospodarki rynkowej (choć może się to wydawać oczywiste), lecz z dostosowaniem, integracją gospodarki i społeczeństwa głównie z europejskim systemem społeczno-gospodarczym. Jest to niewątpliwie wyzwanie historyczne o wysokiej konotacji niezawisłości i demokracji. Jednocześnie nad wszystkimi państwami, całą ludzkością ciąży wyzwanie cywilizacyjne, jakim jest zagrożenie samozagładą ekologiczną (opinie o programie).

Świadomość tego zagrożenia jest zróżnicowana, w Polsce także. Istotne jest jednak to, że mamy do czynienia z procesem narastania świadomości poprzez wzrost osobistych zagrożeń (wzrost zachorowalności, szczególnie dzieci), a także poprzez działanie mass mediów, objaśniających coraz skuteczniej zarówno procesy globalne (efekt cieplarniany, zmiany klimatu, „dziura ozonowa"), jak i skutki lokalne (skażenie gleby, zanieczyszczenia wód). Dokonał się zatem przełom informacyjny, został zainicjowany proces kreowania nowej cywilizacji, określanej jako społeczeństwo ekorozwoju (segregator aktów prawnych).

Ekorozwój jako cel jest akceptowany coraz powszechniej, jednak sposób dojścia do tego celu jest kontrowersyjny lub wręcz konfliktogenny. W rozważaniach dotyczących potrzeby czy wręcz nieuchronności ekorozwoju chętnie zapomina się o kontekście wiązania teraźniejszości i przyszłości. Eksponuje się bądź ujęcie przyczynowe (dlaczego ekorozwój jest niezbędny?), bądź ujęcie stanu docelowego (pełne zrównoważenie, odnawialność zasobów, rozwój nieniszczący). Trzeba sobie jasno powiedzieć, że Polska (państwo i społeczeństwo) znajduje się relatywnie w bardzo niekorzystnej sytuacji dla realizacji celów ekorozwoju, jednak stan środowiska, jego trwały proces degradacyjny, niewątpliwie będą sprzyjały świadomości ekologicznej. Jednocześnie niski poziom zaspokojenia potrzeb elementarnych, brak bezpieczeństwa socjalnego, pauperyzacja ogromnej części społeczeństwa nie stanowią oparcia dla idei ekorozwoju. Przegląd potencjalnych sił społecznych, które mogłyby być zainteresowane ekorozwojem, nie daje powodów do optymizmu (promocja 3 w 1).