Typizacja budynków i budowli
Znane są nam opracowania radzieckie, które przewidują sekcje o siatce słupów 6 X 6 m, a budynki o szerokości 36 m, o jednolitej wysokości i obciążeniu, przy czym w przęsłach środkowych nie posiadających dostatecznego oświetlenia światłem dziennym umieszczone są węzły komunikacji pionowej (klatki schodowe, dźwigi itp.), a także składy przejściowe, pomieszczenia sanitarno-higieniczne itp. pomieszczenia usługowe (program uprawnienia budowlane na komputer). W pozostałych traktach budynku bądź sekcji lokowane są pomieszczenia produkcyjne. Na parterze znajdują się: węzeł wejściowy, szatnie, pomieszczenia składowe oraz oddziały produkcyjne posiadające ciężkie wyposażenie lub wymagające bezpośredniego kontaktu z terenem.
Naturalnie opłacalność realizacji tego rodzaju budynków typowych zawiera się w maksymalnym zmechanizowaniu procesu budowy przy użyciu elementów prefabrykowanych odpowiadających nośności min. 3-tonowego dźwigu, a także w szczegółach racjonalnego przeprowadzania ciągów instalacyjnych, jak: instalacji wentylacyjnej i klimatyzacyjnej, wodociągowo-kanalizacyjnej, zmechanizowanego transportu pionowego itp.
Wykonanie typowych segmentów wielokondygnacjowych budynków produkcyjnych z uwzględnieniem adaptacji ich poszczególnych gałęzi przemysłu wyłoniłoby bez wątpienia szereg jeszcze innych momentów, które będą wymagały dodatkowego sprecyzowania zarówno w stosunku do danych wyjściowych, jak i wytycznych projektowania (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W stosunku do umieszczenia węzła komunikacyjnego w nieoświetlonym trakcie budynku powstały od początku zastrzeżenia, toteż dalsze radzieckie opracowania poszły w kierunku sekcji lub segmentów z klatkami schodowymi umieszczonymi w trakcie zewnętrznym budynku.
Typizacja specjalistyczna
Przy definiowaniu pojęć typizacji uniwersalnej i specjalistycznej zostało wyjaśnione, że budynki i budowle o określonym przeznaczeniu są projektowane przy użyciu metody drugiej, natomiast te, które mają wielostronne zastosowanie, mogą być rozwiązywane zarówno przy użyciu pierwszej, jak i drugiej (uprawnienia budowlane).
W początkowej fazie prac typizacyjnych na pierwszy plan wysunięto budynki należące do grupy obiektów pomocniczych i usługowych, jako nie przedstawiające specjalnych trudności dla projektowania typowego. Typizacja specjalistyczna w grupie obiektów pomocniczych dotyczyła przede wszystkim budynków składowych, jak magazyny surowców, magazyny gazów sprężonych, materiałów łatwopalnych i wybuchowych, paliw płynnych, smarów i olejów technicznych, oraz magazynów specjalnych. Typizowano także budynki transportowo-komunikacyjne; garaże, stajnie, parowozownie, nastawnie, wagownie kolejowe i drogowe itd., budynki energetyczne, jak kotłownie, transformatornie (program egzamin ustny). W grupie obiektów usługowych włączono do programu typizacji budynki administracyjne, portiernie, wartownic, remizy straży pożarnej, ambulatoria, przychodnie, łaźnie, pralnie, a także budynki społeczne, jak żłobki, hotele robotnicze, stołówki itd.
Jednak opracowania te na ogół nie przyniosły spodziewanych rezultatów (opinie o programie). Przyczyn tego stanu należałoby szukać w sporadycznych podejściach do typizacji tych budynków nie opartych na dostatecznie przeanalizowanych założeniach oraz w fakcie urywkowego a nie ujętego w serie projektowania typowego. Sprawę najlepiej można by zilustrować na przykładzie typizacji strażnic pożarnych. Typizację tych budynków prowadzono równocześnie nie tylko w szeregu resortów przemysłowych, ale i w innych resortach mających styczność z zagadnieniami bezpieczeństwa pożarowego. Rozwiązania posiadały zbyt dużo cech życzeń inwestorów i nie zaspokoiły zapotrzebowania na powyższe projekty (segregator aktów prawnych).
Każdorazowo przy wyborze projektów wymagane były daleko idące adaptacje, co wypaczyło sens typizacji, a w projektach nowych zakładów przemysłowych prawie nigdy nie można było zastosować gotowego projektu strażnicy (promocja 3 w 1). Stan ten uległ zmianie z chwilą ustalenia podziału zakładowych straży pożarnych na 5 typów najczęściej występujących, ustalenia liczebności załogi oraz zasadniczego wyposażenia przewidzianego w Zarządzeniu Ministra Gospodarki Komunalnej z dn. 15. XII. 1952 r.
