Ulepszenie termiczne

Ulepszenie termiczne osiąga się przez zmianę struktury stali na skutek jej hartowania. Dla obniżenia naprężeń wewnętrznych, występujących w stali w procesie hartowania, poddaje się ją odpuszczaniu, w którego wyniku zwiększa się plastyczność i ciągliwość stali. Proces odpuszczania stali można technologicznie połączyć z hartowaniem, stosując tzw. hartowanie przerywane. Umowna granica plastyczności stali zbrojeniowych węglowych (St5) niskostopowych (St25G2S i St36GS) po ulepszeniu termicznym wzrasta dwukrotnie i więcej (program uprawnienia budowlane na komputer).

Ulepszenie termiczne jest bardzo skutecznym sposobem podwyższenia właściwości mechanicznych stali zbrojeniowej. Dlatego zakłady metalurgiczne masowo produkują taką stal z ulepszaniem w procesie walcowania. W stali zbrojeniowej, kiedy znajduje się ona przez dłuższy czas w stanie naprężonym, występują odkształcenia plastyczne przewyższające wydłużenie sprężyste (pełzanie). Wstępne naprężanie zbrojenia również wywołuje plastyczne nieodwracalne odkształcenia, w wyniku których wielkość tych naprężeń zmniejsza się (relaksacja naprężeń) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Straty naprężeń wskutek relaksacji ujawniają się bardziej w zbrojeniu ciągnionym na zimno niż w stali walcowanej na gorąco i ulepszonej termicznie. Wielkość strat naprężenia wskutek relaksacji zależy od intensywności wstępnego naciągu i innych czynników technologicznych i osiąga w zbrojeniu z drutu 30% i więcej. Normowaną wielkość wstępnego naprężenia ustanowiono nie większą niż 0,7 R,_t dla zbrojenia z drutu i nie większą niż 0,9 R„ dla zbrojenia prętowego, gdzie R_a - wytrzymałość miarodajna zbrojenia. Przy chwilowym nadmiernym naciągu dopuszcza się zwiększenie wymienionych wartości odpowiednio do 0,8 R_a i do R_n (uprawnienia budowlane).

Spawalność stali zbrojeniowych

Odpowiednio do charakterystyk mechanicznych i właściwości technologicznych stali zbrojeniowych określa się ich przeznaczenie. Zwykły drut zbrojeniowy i stale walcowane na gorąco klas A-I, A-II i A-III stosuje się w postaci zgrzewanych siatek i szkieletów jako zbrojenie ze stali zwykłej w konstrukcjach zwykłych i sprężonych (program egzamin ustny).

W miarę zwiększenia produkcji stali zbrojeniowej klasy A-III stosowanie do wymienionych celów stali zbrojeniowych klas A-I i A-II będzie zmniejszać się. Stal walcowana na gorąco o wysokiej wytrzymałości klas A-IV i A-V, stal ulepszona termicznie, jak również drut o wysokiej wytrzymałości i wyroby z niego stosuje się w konstrukcjach sprężonych jako zbrojenie sprężające. Stal zbrojeniową ulepszoną przez przeciąganie, klas A-IIw i A-IIIw stosuje się głównie jako zbrojenie sprężające, ale ze zwiększeniem produkcji bardziej efektywnych stali klas A-IV i A-V jej stosowanie znacznie zmniejszy się (opinie o programie).

Ważną cechą technologiczną stali zbrojeniowej jest jej spawalność, tj. zdolność tworzenia (przy spawaniu) złączy o wyznaczonych właściwościach. Na spawalność stali decydujący wpływ ma jej skład chemiczny. Dobrze spawają się stale niskowęglowe (do 0,25% węgla). Zwiększenie zawartości węgla w stali pogarsza jej spawalność, zwiększa skłonność do tworzenia struktur zahartowanych i rys w strefie termicznego wpływu spawania (segregator aktów prawnych). Zawartość w stalach niskowęglowych nie więcej niż 0,3% krzemu, 0,8% manganu i 0,8% chromu sprzyja spawalności; przy większej zawartości spawalność pogarsza się.

Stale zbrojeniowe klas A-I, A-II i A-III można spawać wszystkimi rodzajami spawania. Dla stali marek St5 i 35GS warunki spawania muszą być dokładniej dobrane, aby uniknąć ich zahartowania i przegrzania. Szczególnie dobrą spawalnością odznacza się stal marki 10GT. Stale zbrojeniowe klasy A-IV marek 20xG2C, 20XGST i klasy A-V marki 23X2G2T można spawać wyłącznie doczołowo (promocja 3 w 1). Do stali tych nie wolno stosować zgrzewania punktowego, spawania lukiem i szczepiania na zakładkę przecinających się prętów, jak również przyspawania czołowego prętów do płaskich elementów wkładek łącznikowych.