Uziemienie ochronne

Uziemienie ochronne polega na metalicznym połączeniu metalowych części obudowy urządzeń elektrycznych z uziomami i wykorzystaniu przewodności ziemi dla zamknięcia obwodu elektrycznego (program uprawnienia budowlane na komputer).

Uziemienie ochronne wykonuje się w ten sposób, że do każdego chronionego urządzenia doprowadza się przewód uziemiający z płaskownika (bednarki) stalowego o grubości minimum 4 mm (3 mm w przypadku gdy bednarka jest ocynkowana) lub drutu stalowego o średnicy minimum 4 mm (do gniazd l-fazowych I0 A - 2 mm) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przyłączenie przewodu uziemiającego do uziemianego urządzenia wykonuje się na śruby z podkładką sprężynującą.

Przy kilku uziemianych urządzeniach przewody uziemiające przyłącza się do magistrali uziemiającej przez spawanie, nitowanie lub ześrubowywanie przy użyciu podkładek sprężynujących.

Magistralę uziemiającą przyłącza się do rury wodociągowej metalowej, ułożonej w ziemi, za pomocą obchwytu na rurę (uprawnienia budowlane).

Jeżeli w danym obiekcie nie ma rur wodociągowych, to należy wykonać uziomy sztuczne z rur, kształtowników lub prętów stalowych wbitych w ziemię.
Zasady działania „uziemienia ochronnego" są podobne jak przy „zerowaniu”.

Tu też, w przypadku zwarcia pomiędzy przewodem fazowym a uziemioną częścią urządzenia, powinno nastąpić bardzo szybkie wyłączenie uszkodzonego obwodu spowodowane przepaleniem bezpiecznika zabezpieczającego linię lub obwód zasilający urządzenie.
Skuteczność „uziemienia ochronnego” powinna być po jego wykonaniu sprawdzona i stwierdzona przez uprawnionego montera-elektryka (program egzamin ustny).
W przypadkach gdy uzyskanie skuteczności uziemienia ze względu na wymagane małe rezystancje uziemień byłoby niemożliwe, należy przyłączyć wszystkie uziemienia ochronne danego obiektu do rozgałęzionej sieci uziomów naturalnych (metalowe rury wodociągowe lub gazowe, płaszcze metalowe kabli elektroenergetycznych) lub tez wykonać połączenie metaliczne uziemień ochronnych z uziomami stacji transformatorowej zasilającej za pomocą piaskownika stalowego o przekroju trzy razy większym (ale maksimum 200 mm2) niż przekrój żyły fazowej linii elektroenergetycznej zasilającej dany obiekt (opinie o programie).
W sieciach z izolowanym punktem zerowym (zdarza się to np. w sieciach placu budowy zasilanych z agregatu prądotwórczego o napięciu 3 x 220 V) jako środek dodatkowej ochrony przeciwporażeniowej dla urządzeń stałych i ruchomych może być stosowana „sieć ochronna".

Polega ona na tym. że wszystkie metalowe części urządzeń elektroenergetycznych podlegających ochronie przeciwporażeniowej są połączone przewodami ochronnymi. Wartość rezystancji uziemienia sieci przewodów ochronnych nie powinna przekraczać 20 Ohmów, a sieć powinna być wyposażona w urządzenie samoczynnie sygnalizujące nadmierne zmniejszenie się rezystancji izolacji przewodów sieci ochronnej.

Wyłączniki przeciwporażeniowe

Wyłączniki te służą do szybkiego i samoczynnego wyłączania spod napięcia urządzenia elektrycznego, w którym nastąpiło uszkodzenie izolacji i pojawiło się napięcie na kadłubie lub osłonie.
Wyłączniki przeciwporażeniowe są produkowane jako wyłączniki napięciowe i wyłączniki różnicowo-prądowe (segregator aktów prawnych).

Wyłączniki różnicowo-prądowe działają w przypadku pojawienia się asymetrii w przepływie prądów zasilających chronione urządzenie (przy normalnej pracy wielkości prądów w poszczególnych fazach są sobie równe). Wyłączniki różnicowo-prądowe mogą stanowić ochronę dodatkową, np. w przypadkach gdy nie można uzyskać skuteczności zerowania lub uziemienia ochronnego, bądź mogą być stosowane jako środek obostrzonej ochrony dodatkowej.
Izolacja ochronna jest najpewniejszym środkiem obostrzonej ochrony dodatkowej. Polega ona na zastosowaniu w obudowie lub w osłonie urządzenia elektrycznego (np. narzędzia ręcznego), poza stanowiącą ochronę podstawową izolacją roboczą, niezależnej od niej izolacji dodatkowej bądź też odpowiednio wzmocnionej izolacji roboczej (promocja 3 w 1).
Urządzenia elektryczne mające izolację ochronną nazywa się odbiornikami klasy II i oznacza symbolem w postaci kwadratu w kwadracie. Przy używaniu takich przyrządów nie jest wymagany już żaden inny środek ochrony od porażeń.