Wapno magnezjowe

Wapno magnezjowe uzyskiwane jest z wapieni dolomitowych; po wypaleniu zawiera ono prócz innych domieszek ponad 5 do 15% MgO (program uprawnienia budowlane na komputer).

Temperatura wypalania wynosi 800-f-900°C. Czyste wapno magnezjowe nie ma własności hydraulicznych, w obecności jednak już l-=-2% składników hydraulicznych (Si02, A1203, Fe203) wykazuje te właściwości w przeciwieństwie do wapna zwykłego, w którym obecność tej samej ilości tych samych składników nie ujawnia cech hydraulicznych.

Wapno magnezjowe trudniej się gasi, zaś ciasto wapienne z niego jest mniej tłuste niż ciasto z wapna zwykłego; daje ono po związaniu powierzchnię bardziej twardą i odporniejszą na czynniki atmosferyczne i dlatego jest pożądane na zaprawy do warstw wykończeniowych tynku (gładzi). Wapno palone i gaszone spotyka się pod tymi samymi postaciami co wapno zwykłe (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Nadaje się bardzo dobrze do przeróbki na suchogaszone.

Cechy chemiczne i fizyczne niegaszonego wapna magnezjowego podane są w PN-61/B-30300. W Polsce wapno magnezjowe jest mało używane (uprawnienia budowlane). Wapno o zawartości ponad 15% MgO nosi nazwę dolomitowego. Wykazuje ono pewne własności hydrauliczne, poza tym niewiele się różni od magnezjowego. len C2H2 oraz wapno pokarbidowe, które w stanie czystym niczym się nie różni od zwykłego czystego wapna gaszonego. Wapno pokarbidowe powinno mieć barwę jasnoszarą, konsystencje gęstego ciasta. Wapno to nie powinno zawierać grudek, zanieczyszczeń mechanicznych, nie może wydzielać zapachu amoniaku lub rozkładającego się karbidu. Wapno pokarbidowe należy do średnio tłustych.

Wymaga ono staranniejszego i dłuższego mieszania przy wyrobie zapraw (program egzamin ustny). Transport wapna pokarbidowego powinien się odbywać w zakrytych wagonach lub samochodach zabezpieczonych przed opadami atmosferycznymi i w temperaturze nie niższej niż — 3°C.

Przechowywanie wapna pokarbidowego

Przechowywanie wapna pokarbidowego na budowie odbywa się w dolach lub pod warstwą piasku jak zwykłego ciasta wapiennego. Wskazane jest mieszać chude wapno pokarbidowe z tłustym wapnem zwykłym. Na podstawie badań laboratoryjnych i doświadczeń praktycznych można stwierdzić, że wapno pokarbidowe nadaje się do zapraw murarskich na równi z wapnem zwykłym o tej samej tłustości (opinie o programie). Natomiast do zapraw tynkarskich wapno pokarbidowe mniej się nadaje, gdyż ma ono zwykle ciemniejszy kolor i wykazuje mniejszą przyczepność do piasku i cegły niż wapno zwykłe. Należy jednak mieć na uwadze, że tylko duże wytwórnie acetylenu mają urządzenia do zlewania wapna pokarbidowego do specjalnych dołów przez gęste sita, które zatrzymują nie rozłożone grudki karbidu.

Toteż należy unikać nabywania wapna z mniejszych wytwórni, zwłaszcza takich, których produkcja nie została zbadana. Odnośne instrukcje zalecają jak najpełniejsze wykorzystanie wapna pokarbidowego jako produktu odpadowego, zwłaszcza w okolicach miejsc produkcji tego wapna. W Polsce wapno o własnościach hydraulicznych stosowane było ju^ bardzo dawno (zamek w Czersku XVI w.). Surowcem do wypalania są wapienie margliste zawierające od 6 do 20% domieszek gliniastych jak również wapienie krzemionkowe.

Wypalanie może się odbywać w piecach stosowanych do wapna zwykłego. Temperatura wypalania wynosi 900-1110°C. Do wypalania zużywa się nieco mniej węgla niż przy wapniu zwykłym.

Po wypaleniu uzyskuje się bryły wapna barwy szarej lub żółtawej, których składniki chemiczne są następujące: 2CaO • SiOz, CaO • A1203, 2CaO • Fe203, wolny tlenek wapniowy (CaO), wolny tlenek magnezowy (MgO) oraz wolne ziarna kwarcu. Przy dodaniu wody następuje gaszenie, tj. łączenie się z wodą części składników, a przede wszystkim wolnego tlenku wapniowego (segregator aktów prawnych).

Gaszenie wapna hydraulicznego jest znacznie trudniejsze niż wapna zwykłego, ponieważ bryłki zawierające znaczną ilość nie gaszących się składników są bardziej ścisłe, bywają otoczone twardą powłoką krzemianów i wydzielają mniej ciepła. Gaszenie ręczne, które należy uznać za nieracjonalne, nadaje się tylko do wapna słabo hydraulicznego. Gaszenie przy produkcji przemysłowej poprzedzane jest zwykle rozdrabnianiem brył wapna na kruszarkach. Rozdrobnione wapno palone nawilżane jest w miarę możliwości ciepłą wodą na ślimakowych lub innych urządzeniach mieszających, a następnie wsypywane do zbiorników (silosów), w których zachodzi ostateczne zgaszenie.

W zbiornikach tych ciepło gaszenia dolnych warstw przyśpiesza gaszenie każdej świeżo nasypanej warstwy, a wydzielająca się para rozmiękcza twarde bryłki (promocja 3 w 1). Ze zbiorników zgaszone wapno przechodzi na sita lub separatory, a stąd grubsze frakcje idą na młyny i wracają do urządzeń ślimakowych itp. w celu dogaszania, drobne zaś frakcje przechodzą do zbiorników i pakowni lub też jeszcze przedtem są odsiewane w celu uzyskania większej miał- kości. Wapno hydrauliczne jest pakowane w workach papierowych (50 kg brutto).