Warstwa gruntu

Jednocześnie należy wykonać badania doraźne każdej takiej pomocniczej próbki. Próbki zaliczamy do tej samej warstwy tylko wówczas, gdy zarówno ich wygląd zewnętrzny jak i wszystkie cechy oznaczone badaniami są jednakowe. Jeśli więc zmieni się barwa gruntu lub jego konsystencja, przyjmujemy że tym samym zmieniła się warstwa gruntu, choćby inne cechy odpowiadały próbkom poprzednim (program uprawnienia budowlane na komputer).

Po pobraniu próbek charakterystycznych do skrzynki pozostałe próbki pomocnicze z tej warstwy stają się w zasadzie zbędne. Nie należy ich jednak usuwać, gdyż łatwiej jest orientować się mając do dyspozycji więcej gruntu. Usuwa się je dopiero po zapełnieniu całej deski, zostawia się jedynie na końcu deski 3-5 próbek, zanim nie zgromadzimy dostatecznego zapasu nowych na początku deski, umożliwiających dalszą orientację (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Do badań laboratoryjnych mogą być potrzebne trzy rodzaje próbek gruntu, a mianowicie:

1. próbki w skrzynkach do przeglądowych badań geologicznych;
2. próbki w słoikach (o naturalnej wilgotności) do badań fizycznych właściwości gruntów;
3. próbki w cylindrach (o nienaruszonej strukturze) do badań mechanicznych właściwości gruntów.
4. Do skrzynek pobieramy próbki z każdej warstwy gruntu, nie mniej niż jedną sztukę na 1 m. Jeśli więc warstwa ma 2 m grubości, należy pobrać z niej dwie próbki, choćby się one przy pierwszych badaniach niczym od siebie nie różniły.
5. Próbki o naturalnej wilgotności (w skrócie NW) pobieramy w zasadzie w tej samej ilości i z tych samych głębokości co próbki do skrzynek. Nadzór może zezwolić na zmniejszenie ilości próbek NW z piasków nawodnionych i z innych gruntów (uprawnienia budowlane).

Pomocnicza próbka

Próbki o nienaruszonej strukturze (w skrócie ŃNS) pobiera się z gruntów zalegających poniżej głębokości zamierzonego posadowienia w takiej ilości, żeby mieć co najmniej 2 próbki z każdej warstwy gruntu. Przy większym terenie wierceń ilość próbek NNS powinna być pobrana przede wszystkim z otworów zasadniczych. Otwory te odwiercą się w pierwszej kolejności, pobierając próbki NNS ze wszystkich warstw gruntu, począwszy od głębokości określonej przez nadzór. Z otworów normalnych próbki NNS pobiera się tylko wtedy, gdy występują w nich warstwy gruntów, których nie było w otworach zasadniczych (program egzamin ustny).

Dla łatwiejszej orientacji w ilości i rodzaju pobranych już próbek oraz możliwości sprawdzenia i porównania z nimi rodzaju gruntów, występujących w następnych otworach, powinien wiertacz prowadzić „kontrolkę próbek NNS”. Taką kontrolkę można prowadzić na przeznaczonym specjalnie do tego celu arkuszu metryki otworu zmieniając tytuł rubryki 1 ,,Lp. warstwy” na „nr otworu”. Wypełniać należy wówczas rubryki 1-13 z wyjątkiem rubryki 2, 11, 12, które zostawia się nie wypełnione (opinie o programie).

Zmianę warstwy gruntu określamy przez porównywanie próbek pomocniczych, jak to opisano na początku tego rozdziału. Gdy tylko stwierdzimy zmianę warstwy, nie należy liczyć na to, że próbkę pobierze się z następnego świdra, lecz pobrać ją zaraz. Następny świder może bowiem wynieść już zupełnie inny grunt. Po wydobyciu ze świdra należy grunt oczyścić ze szlamu i włożyć do skrzynki, wypełniając całą przegródkę i lekko uciskając (segregator aktów prawnych).

Próbki NW, po szczególnie dokładnym oczyszczeniu gruntu przez skrojenie wierzchniej warstwy nożem, pakujemy do słoików lub innych suchych naczyń. Próbka powinna się składać z możliwie dużych kawałków gruntu bez spękań; przynajmniej jeden kawałek powinien być w miarę możności taki, żeby można było wyciąć z niego walec o średnicy 5 cm i wysokości 10 cm (promocja 3 w 1).