Warstwa najsłabsza

W przypadku uwarstwienia podłoża zagadnienie jest bardziej złożone i zaleca się wówczas następujące schematy postępowania gdy warstwa najsłabsza występuje bezpośrednio pod fundamentem podłoże traktuje się jako jednorodne o własnościach odpowiadających własnościom najsłabszej warstwy gdy warstwa najsłabsza zalega niżej należy wyliczyć naprężenia dopuszczalne w jej stropie wstawiając do wzoru (8.2) zamiast h wartość II = h+z, gdzie z odległość stropu od posadowienia, a następnie sprawdzić, czy naprężenie dodatkowe a_z (całkowite) nie przekroczy na rzędnej H wielkości aop (program uprawnienia budowlane na komputer).

Drugi sposób (metoda II) pozwala również na korzystanie z tabelarycznych wartości naprężeń dopuszczalnych pod warunkiem określenia dodatkowo osiadań. Należy ją stosować przy zaistnieniu jednej z następujących okoliczności:

1. gdy obciążenia zastępcze (średnie obciążenia użytkowe) w rzucie poziomym dwóch części tej samej budowli różnią się więcej niż 100%;
2. gdy konstrukcja jest szczególnie wrażliwa na osiadanie;
3. gdy pod fundamentem występują grunty należące do różnych klas (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W przypadku tej metody czynnikiem decydującym o ustaleniu dopuszczalnego nacisku jest oczywiście warunek zachowania dopuszczalnej różnicy osiadań (uprawnienia budowlane).

Badania laboratoryjne mają na celu określenie tych wielkości liczbowych, które bardzo często są wielkościami umownymi. Przykładem tego mogą być parametry określające stany fizyczne gruntów, a więc stopień zagęszczenia, stopień plastyczności i w konsekwencji granice plastyczności i płynności (program egzamin ustny).

Nasyp drogowy

Fakt umowności spowodował konieczność opracowania norm unifikujących metody określania poszczególnych własności. W chwili obecnej normalizacja objęła badania wszystkich własności fizycznych i częściowo mechanicznych. Podane w tym rozdziale metody w większości przypadków są oparte na zaleceniach norm państwowych i nie wymagają dodatkowego omówienia. Jedynie metody określania kąta tarcia wewnętrznego i spójności wymagają szerszego omówienia. Wynika to z faktu, że nie są one wielkościami stałymi (stałymi materiałowymi) lecz zmieniają się w zależności od stopnia skonsolidowania badanych gruntów i ich stopnia wilgotności (opinie o programie). Narzuca to konieczność określania własności mechanicznych gruntów na podstawie badań próbek o strukturze nienaruszonej i w warunkach jak najbardziej zbliżonych do warunków pracy gruntu w terenie. Tylko w przypadku, gdy grunt stanowi materiał z którego buduje się obiekt, na przykład nasyp drogowy, do badań należy brać próbki przerobione.

W związku z tym, że badania parametrów wytrzymałościowych gruntów nie zostały dotychczas znormalizowane w rozdziale niniejszym ten rodzaj badań będzie omówiony szerzej. Badania składu granulometrycznego mają za zadanie ustalić zawartość poszczególnych frakcji w gruncie. W badaniach laboratoryjnych określa się umowną średnicę cząstek, noszącą nazwę średnicy zastępczej (segregator aktów prawnych). Do oznaczenia składu granulometrycznego stosuje się trzy metody: sitową, pipetową lub areometryczną. W analizie sitowej wielkość średnicy zastępczej dana jest wymiarami oczek kolejnych sit. W analizie areometrycznej i pipetowej średnicą zastępczą jest średnica kulki posiadającej identyczną z cząstką gęstość i prędkość opadania. Metodę sitową stosuje się do żwirów i piasków oraz do wydzielania ziarn większych od 0,071 mm. Metodę pipetową, lub areometryczną stosuje się do rozsortowania cząstek o wymiarach mniejszych od 0,071 mm (promocja 3 w 1).

Pobrany do parowniczki grunt o wiadomym ciężarze ustalonym z dokładnością 0,1 G dokładnie rozciera się i przesiewa przez sito o wymiarach oczek 0,071 mm przemywając wodą. Części przepłukanych nie zbiera się, przemywając tak długo, dopóki woda przepływająca przez sito nie będzie zupełnie czysta. Następnie spłukuje się pozostały na sicie grunt do parowniczki, i suszy się w ciągu 12 godzin w temperaturze +105°C do stałego ciężaru. Po wysuszeniu ponownie waży się z dokładnością do 0,1 G. Różnica ciężarów pozwala ustalić zawartość cząstek o średnicy mniejszej od 0,071 mm. Następnie przesiewa się grunt za pomocą mechanicznego przesiewacza przez komplet 8 sit o oczkach 25, 10, 2, 1, 0,50, 0,10, i 0,071 mm.