Warstwa ochronna

W celu uniknięcia rys skurczowych w warstwie ochronnej dna należy warstwę tę podzielić szczelinami dylatacyjnymi, które nie znajdują swoich odpowiedników w konstrukcji dźwigającej zbiornika (program uprawnienia budowlane na komputer).
Warstwę ochronną, którą najlepiej jest nakładać za pomocą torkretnicy, wyrównuje się wyprawą nakładaną ręcznie w celu uzyskania gładkiej powierzchni lub wykłada płytkami glazurowanymi bądź terakotowymi na zaprawie cementowej.

Niekiedy może zdarzyć się, że zajdzie potrzeba wybudowania zbiornika na wodę (wodociągową), znajdującego się częściowo poniżej normalnego poziomu zwierciadła wody gruntowej (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Do zbiornika tego typu należy zastosować izolację zewnętrzną wodoszczelną, która ma za zadanie zabezpieczyć go przed przedostawaniem się wody gruntowej. Powyżej poziomu wody gruntowej ściany i strop zbiornika należy zaizolować izolacją zwykle stosowaną do zabezpieczenia budowli przed wodą przesączającą się. Należy dodać, że spadki izolowanych powierzchni przekryć (stropów) wszelkich budowli podziemnych, zasypywanych warstwą ziemi, powinny wynosić co najmniej 3-T-4%. Zbiornik z zewnętrzną wodoszczelną izolacją bitumiczną oraz z izolacją wewnętrzną w postaci wyprawy wodoszczelnej, która ma zabezpieczyć przed przenikaniem nagromadzonej wody w zbiorniku do ścian zbiornika i oderwaniem izolacji zewnętrznej (uprawnienia budowlane).

Zbiorników żelbetowych wodociągowych, zarówno podziemnych, jak i wieżowych, od wewnątrz nie zabezpiecza się izolacją typu średniego lub ciężkiego. Zwykle wystarczy szczelny beton ścian i dna i w razie potrzeby tynk wodoszczelny. W wyjątkowych przypadkach można zastosować powłoki bitumiczne lub z tworzyw sztucznych, które jednak nie mogą zawierać składników działających szkodliwie na smak wody (program egzamin ustny).

Cały basen

Przy projektowaniu konstrukcji basenów krytych, umieszczonych w budynkach, w których powinna być zapewniona zupełna szczelność, należy dążyć do rozwiązania konstrukcji całego basenu bez podziału szczelinami dylatacyjnymi, uwzględniając natomiast wpływ skurczu i temperatury oraz stosując silniejsze zbrojenie. W porównaniu z kłopotliwymi i kosztownymi izolacjami szczelin dylatacyjnych, które najczęściej w tym przypadku będą wymagać zastosowania blach wygiętych w kształcie litery V, rozwiązanie takie jest opłacalne (opinie o programie).

Jako przykład zastosowania ciężkiej izolacji z wkładkami do basenów może posłużyć kryty basen pływalni przy instytucie energetycznym w Moskwie [61]. Długość basenu wynosi 25 m, szerokość 9 m i głębokość 1,2-1,9 m. Grubość płyty żelbetowej ścianek wynosi 12 cm, a dna 15 cm. Konstrukcja basenu spoczywa na 12 słupach żelbetowych i jest dostępna od spodu i boków, tak że może być przeprowadzana kontrola szczelności basenu (segregator aktów prawnych).
Wodoszczelność basenu osiągnięto w ten sposób, że najpierw na konstrukcję żelbetową ściany od strony wewnętrznej i na dno nałożono torkretnicą wyprawę i następnie wykonano izolację ciężką bitumiczną. Do wyprawy zastosowano 1 część cementu portlandzkiego marki 500 i 2 części (objętościowe) czystego piasku rzecznego.

Po usunięciu nierówności betonu konstrukcji (raki), nałożono wyprawę o grubości 2-3 cm. Po stwardnieniu wyprawy napełniono basen wodą i poddano badaniu w ciągu 5 dni. Badanie dało dobre wyniki i tylko w nielicznych miejscach zauważono zawilgocenie ścian i dna. Po wypuszczeniu wody niepewne miejsca dodatkowo wyprawiono, a na całą powierzchnię wyprawy nałożono gładź cementową z tej samej zaprawy co wyprawa (promocja 3 w 1).

Izolowaną powierzchnię obficie posmarowano emulsją asfaltową. Gdy warstwa gruntująca należycie wsiąkła w podłoże i wyschła, nałożono na lepiku asfaltowym na gorąco warstwę papy z tektury azbestowej (hydroizol). Naklejanie rozpoczęto od ścian basenu i przeprowadzano z dołu do góry, przy czym lepikiem posmarowano ścianę, a nie arkusze papy.