Warstwa z chudego betonu

W razie ułożenia wyrównawczej warstwy z chudego betonu należy przeciwdziałać późniejszemu związaniu jej z właściwą nawierzchnią (program uprawnienia budowlane na komputer). W tym celu stosuje się warstwy izolacyjne uzyskiwane przez skropienie betonu warstwy wyrównawczej emulsją bitumiczną lub bitumem na gorąco, bądź przez ułożenie cienkiej warstewki piasku o grubości do 3 cm, bądź wreszcie - warstwy papieru wodoszczelnego.

Ponieważ szerokość nowo układanej nawierzchni betonowej jest niemal zawsze większa niż szerokość istniejącej nawierzchni, przeto zachodzi konieczność jej poszerzenia (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Poszerzenie starej nawierzchni należy wykonywać szczególnie dokładnie. Nośność wykonanego poszerzenia nie może być mniejsza niż nośność starej nawierzchni, w przeciwnym bowiem przypadku mogą powstawać podłużne pęknięcia płyt nawierzchni na granicy poszerzenia oraz ich pełzanie. Poszerzenia można dokonać za pomocą opasek z bruku, tłucznia lub chudego betonu żwirowego.

Po przygotowaniu podłoża nawierzchni betonowej przystępuje się do układania bocznego deskowania masy betonowej, które przy mechanicznym wykonaniu nawierzchni służy jako prowadnice betoniarki, układarki masy betonowej, wykańczarki, pomostów roboczych i daszków ochronnych. Właściwe i ostateczne sprofilowanie podłoża gruntowego lub warstwy odsączającej następuje dopiero po ustawieniu prowadnic (uprawnienia budowlane).

Dobre wykonanie nawierzchni betonowej, a zwłaszcza nadanie jej projektowanego przekroju poprzecznego i podłużnego wymaga prowadnic, które by spełniały następujące warunki:
- powinny być odporne na działanie sił pionowych, przekazywanych przez koła maszyn, zwłaszcza betoniarki torowej oraz wykańczarki,
- powinny być odporne na działanie poziomych sił poprzecznych, pochodzących od bocznych uderzeń kół maszyn,
- powinny być stateczne, czyli odporne na wywracanie,
- w celu ułatwienia układania, zdejmowania i przewożenia wzdłuż budowanej drogi ogniwa prowadnic nie powinny być ani zbyt ciężkie (około 250 kG), ani zbyt długie (3 do 4 m),
- w celu łatwiejszego odłączania prowadnic od betonu wewnętrzna ich ściana powinna być gładka, a połączenia ogniw powinny znajdować się od strony zewnętrznej,
- wysokość prowadnic powinna umożliwiać wykonanie powszechnie stosowanych grubości nawierzchni (od 17 do 22 cm),
- połączenia elementów prowadnic powinny być łatwe do montażu i rozbiórki (program egzamin ustny).

Typy prowadnic

Przy ręcznym zagęszczaniu masy betonowej bądź też przy użyciu deskowych wibratorów przesuwanych ręcznie prowadnice mogą być bardzo proste. Tego typu prowadnice mają tendencję do wyginania i paczenia się (wskutek jednostronnego zawilgocenia), dlatego też wymagają naprawy i szybko stają się niezdatne do użytku.
Bardziej wytrzymałe są prowadnice o konstrukcji, przystosowane do jazdy lżejszych maszyn (opinie o programie).

W rozwoju konstrukcji prowadnic zamiast ceowników zastosowano szyny kopalniane. Styki belek są łączone do czoła, a styki szyn - na śruby i łubki mijankowo w stosunku do styków belek. Dużą wadą tych prowadnic jest znaczny ciężar i trudności przy rozbieraniu i transporcie. Najbardziej lekkie i zarazem dogodne do montażu i rozbierania są prowadnice wykonane z blachy stalowej specjalnie wyprofilowanej. Wadą tych prowadnic jest ich mała stateczność i odporność na działanie sił poziomych, oraz dostosowanie tylko do przejazdu maszyn o kołach jednokołnierzowych (segregator aktów prawnych).

Prowadnica taka składa się z przęseł długości 3 m, blach stykowych oraz szpilek stalowych. Wysokość prowadnic, zależnie od grubości płyty betonowej, wynosi od 150 do 250 mm, a szerokość podstawy - od 125 do 250 mm. Przy tych wymiarach i grubości blachy 5 mm ciężar 1 m prowadnic wynosi od 20 do 25 kG.

Elementy prowadnic łączy się ze sobą przesuwanymi blachami stykowymi, a z podłożem - za pomocą 3-4 szpilek stalowych długości od 600 do 700 mm (promocja 3 w 1). Podobne rozwiązanie, lecz przedstawiające prowadnice bardziej stabilne.