Wartość opałowa drewna

W procesie spalania para wodna powstaje:

1) z odparowania zawartej w paliwie wody,

2) z wody powstającej ze spalenia wodoru, przy czym z 1 kg wodoru powstaje 9 kg wody (program uprawnienia budowlane na komputer).

W związku z tym wyróżnić należy wartość opałową drewna bezwodnego Wd() (wartość teoretyczna) i wartość opałową drewna wilgotnego W dw (wartość praktyczna), która zmienia się w szerokich granicach zależnie od zmian wilgotności drewna.
Wartość opałowa drewna zależy od gatunku, od wilgotności i od zdrowotności drewna, od ewentualnej zawartości żywicy oraz od udziału celulozy i ligniny (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Drewno o dużej wilgotności daje mniejszą liczbę kalorii, gdyż na skutek obecności wody zawiera ono w jednostce ciężaru mniej substancji palnej, poza tym zaś część energii cieplnej musi być zużyta na odparowanie występującej w drewnie wody. W tych warunkach w parze ze wzrostem wilgotności drewna zmniejsza się udział suchej substancji palnej, a wzrasta zapotrzebowanie energii cieplnej na odparowanie wody.
Decydujący wpływ na wartość opałową jednostki objętości drewna wywiera jego ciężar właściwy (uprawnienia budowlane).

Dlatego ciężkie gatunki drewna mają większą wartość opałową (liczoną w odniesieniu do miary przestrzennej, a więc na 1 mp) niż gatunki o niskim ciężarze właściwym.
Drewno nadgniłe zawiera na skutek częściowego zniszczenia celulozy i ligniny mniejszą ilość substancji palnej niż drewno zdrowe.
Żywica ma wartość opałową 8500-9100 kcal/kG, a więc znacznie wyższą od wartości opałowej drewna; dlatego też udział żywicy wpływa wydatnie na podwyższenie wartości opałowej drewna. Wynikające stąd zwiększenie wartości opałowej może dochodzić do 25%.

Wartość opałowa celulozy wynosi 4150-4350 kcal/kG, wartość opałowa ligniny około 6100 kcal/kG. W tych warunkach drewno z drzew o dużej zawartości celulozy, jak np. wierzby lub topole, ma niską wartość opałową (program egzamin ustny).

Wartość wyjściowa

Wartość wyjściową do określania wartości opałowej stanowi ciepło spalania.
Znając elementarny skład chemiczny drewna oraz wartość opałową jego poszczególnych składników możemy określić ciepło spalania wzorem Dulonga. We wzorze tym Wg oznacza ciepło spalania drewna, współczynniki przy poszczególnych wyrazach podają w zaokrąglonych liczbach wartość opałową poszczególnych składników; C oznacza wyrażony wagowo (w kG na kG paliwa) udział węgla, H - udział wodoru, O - udział tlenu, S - udział siarki. Jeżeli wartości te są wyrażone w % (opinie o programie).

Wzór ten służy do określania ciepła spalania wszystkich paliw. Drewno nie zawiera siarki (czyli udział siarki wynosi 0), wobec czego odpada ostatni wyraz, a wzór w odniesieniu do drewna.
Wzór ten daje ścisłe wyniki wówczas, gdy wchodzące w skład wzoru pierwiastki występują w paliwie w czystej formie. W drewnie pierwiastki te tworzą skomplikowane związki chemiczne. Ich rozkład wymaga mniejszego lub większego nakładu energii cieplnej. Dlatego też wzór Dulonga daje w odniesieniu do drewna wyniki przybliżone, o 10-15%, dla torfu o 3-4% niższe od ciepła spalania określonego metodą kalorymetryczną. Im większy jest udział tlenu, tym większe są te różnice.

Wzór Dulonga oddaje dobre usługi przy wykonywaniu orientacyjnych przeliczeń porównawczych, np. dla porównania wartości opałowej drewna z wartością opałową innych paliw o znanym składzie chemicznym (segregator aktów prawnych).
Do dokładnego określenia ciepła spalania stosuje się metodę kalorymetryczną.
Analiza liczb zestawionych w tab. 85 wskazuje na to, że wartość opałowa drewna powietrznosuchego równa się w przybliżeniu i/s wartości opałowej węgla kamiennego. W tych warunkach równowartość 1 t węgla kamiennego stanowią 2 t, czyli 4 mp drewna opałowego.

Przy napędzie silników gazem drzewnym 2 kG twardego drewna stanowią równowartość 1 kG oleju gazowego (promocja 3 w 1).
Węgiel drzewny posiada taką samą wartość opałową jak koks. Wyższość węgla drzewnego polega na tym, że nie zawiera on siarki, wobec czego nadaje się do produkcji wysokowartościowej stali.