Wartość wskaźnika rozkruszenia

Materiał poddawany badaniu powinien przechodzić przez sito kontrolne o oczkach 12,7 mm wg BS i zatrzymywać się na sicie o oczkach 9,5 mm. Jednak jeżeli ta frakcja nie jest dostępna, to mogą być stosowane frakcje o innych wymiarach, lecz frakcje większe od normowych dadzą na ogół wyższą wartość wskaźnika rozkruszenia, a mniejsze - niższą, niż byłoby to wskazane dla tej samej skały przy wymiarach normowych. Próbka do badania powinna być wysuszona w temperaturze 100-M10°C przez 4 h, a następnie umieszczona w cylindrze pomiarowym i ubijana w określony sposób; na wierzchu kruszywa kładzie się tłok, cały zestaw umieszcza w prasie, następnie obciąża siłą 40,6 T (ciśnienie 21,8 MN/m²) całą powierzchnię tłoka stopniowo w ciągu 10 min (program uprawnienia budowlane na komputer).

Po usunięciu obciążenia kruszywo wyjmuje się i przesiewa przez sita kontrolne o otworach 2,4 mm wg BS w przypadku próbki o wymiarach normowych 12,7-4-9,5 mm; próbki kruszyw o innych wymiarach przesiewa się przez sita kontrolne o otworach zalecanych przez normę BS 812: 1967 (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Stosunek masy materiału przechodzącego przez sito do całkowitej masy próbki nazywa się wskaźnikiem rozkruszenia kruszywa. W USA, gdzie stosowane są duże ilości sztucznych kruszyw lekkich, wykonywano próby opracowania metody badania wytrzymałości tych kruszyw, podobnej do badania wskaźnika rozkruszenia opisanego powyżej, lecz żadne z tych badań nie zostało znormalizowane (uprawnienia budowlane).

Na badanie wskaźnika rozkruszenia nie mają raczej wpływu różnice wytrzymałości słabych kruszyw, t.j kruszyw o wskaźniku rozkruszenia równym 25-30. Wynika to stąd, że słabszy materiał zostaje zmiażdżony przed przyłożeniem całego obciążenia 40,6 T i tak zagęszczony, że liczba zgniatanych ziaren zmniejsza się podczas następnych faz badania (program egzamin ustny). Z tego powodu wprowadzono badanie wskaźnika 10-procentowego rozkruszenia, które zawarte jest w normie BS 812: 1967. W badaniu tym stosuje się przyrząd do normowego badania rozkruszenia w celu określenia obciążenia potrzebnego do uzyskania 10% drobnych ziaren we frakcji 12,7-9,5 mm. Uzyskuje się to zwiększając stopniowo obciążenie tłoka w taki sposób, aby spowodować jego zagłębienie w ciągu 10 min (opinie o programie).

Zniszczenie przez uderzenie

Takie zagłębienie powinno powodować powstawanie 7,5-12,5% drobnych ziaren przechodzących przez sito o oczku 2,4 mm (nr 7 wg BS)Jeżeli przez Y oznaczy się aktualną procentową zawartość ziaren drobnych powstałych wskutek przyłożenia maksymalnego obciążenia X ton, to obciążenie wymagane dla wytworzenia 10% ziaren drobnych (segregator aktów prawnych).

Należy jeszcze zwrócić uwagę, że w tym badaniu, w przeciwieństwie do normowych badań wskaźnika rozkruszenia, wyższy liczbowo wynik określa wyższą wytrzymałość kruszywa. Norma BS 882: 1965 określa jego nominalną wartość na ok. 10 T dla kruszywa stosowanego do betonowych nawierzchni odpornych na ścieranie i 5 T przy zastosowaniu innych betonów.

Badanie wskaźnika 10-procentowego rozkruszenia wykazuje dobrą korelację z badaniem normowego wskaźnika rozkruszenia dla kruszyw mocnych. Natomiast dla kruszyw słabszych badanie wskaźnika 10-procentowego rozkruszenia jest bardziej czułe i daje prawdziwszy obraz różnic między próbkami bardziej lub mniej słabymi. Z tego powodu badanie to jest stosowane przy ocenie właściwości lekkich kruszyw, lecz nie ma prostej zależności między wynikami badania a górną granicą wytrzymałości betonu wykonanego z danego kruszywa (promocja 3 w 1).

Wiele właściwości mechanicznych kruszywa jest szczególnie interesujących, jeżeli kruszywo zostanie zastosowane w budownictwie drogowym lub będzie poddawane wysokiej ścieralności. Pierwszą z tych właściwości jest odporność kruszywa na obciążenia dynamiczne, które można zdefiniować jako jego odporność na zniszczenie przez uderzenie.