Wartości granic

Dla każdej wartości p, co najwyżej 0,01 próbek losowych ma wartości r większe od górnej granicy i co najwyżej 0,04 próbek ma wartości r mniejsze od dolnej granicy. A zatem wykresem tym można się posłużyć do wyznaczania przedziałów ufności. Jeśli na przykład zaobserwowano, że r wynosi 17, to założenie, że próbka pochodzi z wewnętrznego obszaru, ogranicza wartości p do zakresu od 0,57 do 0,96. Natomiast w analogicznym przypadku otrzymamy zakres od 0,62 do 0,97. Dlaczego te dwa zakresy różnią się między sobą i który z nich jest lepszy? W obu przypadkach ryzyko, że przedział nie pokrywa prawdziwej wartości p, jest takie samo, a mianowicie wynosi 0,05(program uprawnienia budowlane na komputer).

Ryzyko nieobjęcia rozpatrywanym obszarem prawdziwej wartości wynosi wprawdzie 0,05, ale istnieje wiele różnych obszarów na płaszczyźnie mających to samo ryzyko. Jest jasne, że należy nieco inaczej poprowadzić rozważania. Zwykle chcemy, by przedział ufności był możliwie najwęższy. W takim przypadku wybralibyśmy rozkład symetryczny. Z drugiej strony może się też zdarzyć, że bardziej niewłaściwe będzie przecenienie niż niedocenienie wartości p; wówczas odpowiedniejszy jest rozkład niesymetryczny. Zauważmy, że w rozpatrywanym przykładzie różnica między obu rysunkami jest niewielka. W innych sytuacjach, uwzględniając rozmaite uprzednie wiadomości, logicznie byłoby wyznaczać obszary w płaszczyźnie innymi metodami (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wartości granic: górnej i dolnej przedziału ufności dla różnych r. Jeśli pobrano np. próbkę losową złożoną z 50 elementów i znaleziono wśród nich 30 czerwonych, to w kolumnie n = 50 i w rzędzie r = 39 znajdziemy liczby 64 i 88. Oznacza to, że przy poziomie istotności 0,95 prawdziwa wartość frakcji elementów czerwonych całej populacji leży między 0,61 i 0.88 (uprawnienia budowlane).

Wartości krytyczne

Inne zastosowania przedziałów ufność" przy rozważaniu uchybów pomiarowych. Zastosowanie do porównywania parami. Test znaku (program egzamin ustny). W wielu rodzajach badań nie można dokonać ani pomiarów ilościowych, ani nawet pełnego uszeregowania materiału, natomiast możliwe jest porównywanie parami. Obiekty badane i kontrolne mogą być łączone w pary w celu porównywania. Przykład takiego postępowania opisaliśmy przy objaśnianiu błędów pierwszego rodzaju. Odpowiadającym mu modelem statystycznym jest rozkład dwumianowy o p = ¹/₂, przy założeniu, że pary są niezależne i że wybór obiektu badanego w każdej parze nastąpił na podstawie rzutu monetą lub na podstawie, tablic liczb losowych (opinie o programie).

Ten sposób wprowadzenia losowości ogromnie zwiększa poprawność wybranego modelu matematycznego. Zarówno teoria, jak i praktyka potwierdzają poprawność zastosowania rozkładu dwumianowego do rzutów symetrycznych monetą. W znacznej mierze mogą one być stosowane do opracowywania danych doświadczalnych, jeśli doświadczenie ma charakter losowy. Jednak, jak to podkreślono w rozdz. 4, z wielką starannością należy dążyć do wyrugowania niesymetrycznych wpływów, łącznie ze skłonnościami osobistymi, innych niż zmienna będąca przedmiotem badania (segregator aktów prawnych).

Wartości krytyczne liczby par, w których wyniki prób nad osobnikami badanymi muszą wypaść pozytywnie, aby usprawiedliwione było, przy różnych poziomach istotności, odrzucenie hipotezy zerowej. Hipotezą zerową jest tu założenie, że różnice wyników zaobserwowane między osobnikami badanymi i kontrolnymi są tylko przypadkowe (być może, spowodowane indywidualnymi różnicami obiektów badanych i kontrolnych), a nie spowodowane badaną zmienną. Hipotez alternatywnych jest dwie: że wpływ badanej zmiennej na obiekty badane jest dodatni oraz że jest on ujemny. Jeśli rozważa się tylko jedną z tych hipotez, to należy brać połowę wskazanej wartości poziomu istotności cc. Test taki bywa niekiedy nazywany testem znaku (promocja 3 w 1).