Wiązanie czterowarstwowe

Wiązanie czterowarstwowe jak w filarach polega na układaniu łuku z 4 rodzajów warstw. Całkowite przykrycie spoin podłużnych i poprzecznych danej warstwy osiąga się dopiero po ułożeniu 3 następnych warstw. Wobec braku dziewiątek murowanie jest oszczędniejsze niż w wiązaniu pospolitym (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przy użyciu dobrej zaprawy i prawidłowym wykonaniu otrzymuje się łuki o wystarczającej wytrzymałości.
Wiązanie pierścieniowe. Przy grubych łukach i w braku cegieł, klinowych, aby uniknąć ociosywania, łuk dzieli się na odrębne pierścienie. Wtedy każdy pierścień jako łuk mniejszej grubości może być wykonany bez ociosywania (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Jednakże taki łuk ma wady konstrukcyjne: pierścienie nie tworzą monolitu, gdyż nie są przewiązane między sobą, praca poszczególnych pierścieni staje się bliżej nie określona.

Wpływy tych stron ujemnych można zmniejszyć przez wstawienie zworników dopiero po wymurowaniu wszystkich pierścieni, tj. w czasie wykonywania pierścienie nie są zamykane u szczytu, lecz w każdym z nich zostawia się miejsce dla zwornika; po ułożeniu bocznych części górnego pierścienia stopniowo układane są zworniki wszystkich łuków (uprawnienia budowlane).

Jeszcze inny sposób wzmocnienia tego układu polega na tym, że w kilku miejscach wstawia się ciosy na całą grubość sklepienia, jednakże i ten środek nie usuwa w całości stron ujemnych. Układ warstwami zazębionym i. Ten układ stosuje się przy grubych lukach i znacznych rozpiętościach. Łuk dzieli się płaszczyznami wspornymi na szereg bloków. Każdy z bloków składa się z 2-3 odcinków pierścieniowych cegieł. Spoiny podłużne tych odcinków usytuowane są mijankowo. Jako przykład przedstawiamy fotografię łuku o rozpiętości 11 m w kościele Felicjanek w Wawrze. Łuk ten dźwiga nad sobą mur szczytowy o wysokości ok. 24 m. Krążyny są to rusztowania służące do budowy sklepień. Od góry krążyny powinny posiadać powierzchnię dostosowaną do podniebienia sklepienia.

Tę powierzchnię stanowią najczęściej deski, rzadziej krawędziaki, bale i łaty, a wyjątkowo blacha. Krążyny sklepień odcinkowych opartych na belkach stalowych są zwykle podwieszone do tych belek za pomocą podtrzymywaczy lub są przywiązane drutem, zaleca się umieszczenie pod krążynami klinów, aby można było dokładnie regulować poziomy (program egzamin ustny). Wykonując sklepienie półcegłowe przyjmujemy rozstaw krążyn ok. 1,5 m przy grubości deskowania 2,5 cm oraz ok. 2,5 m przy deskowaniu o grubości 3,8 cm. Krążyny łuków odcinkowych przykrywających zwykłe otwory okienne lub drzwiowe mają odeskowanie z desek ułożonych do czoła w kierunku osi sklepienia (w łuku z ciosów odeskowanie może być zastąpione przez łaty ułożone w pewnych odstępach). Odeskowanie przybite jest do żeber krążynowych, a te ostatnie za pośrednictwem poprzeczek z desek lub bali do słupków. Krążyny łuków półkolistych nadokiennych można wykonać zbijając je z desek. Obydwa typy tych krążyn są przenośne (opinie o programie).

Należy je ustawiać za pomocą klinów umieszczanych pod poprzeczkami lub słupami. Kliny służą do regulowania poziomów i ułatwiają wyjmowanie krążyn. Kliny powinny mieć płaszczyzny przesuwu gładko ostrugane; przy małych rozpiętościach wykonuje się je ze zwykłego miękkiego drewna, przy większych rozpiętościach lub obciążeniach - z drewna twardego, np. dębowego. Krążyny sklepień i łuków o rozpiętości 2-3 m mogą być wykonane z odcinków desek i bali, złączonych u dołu ściągiem deskowym (segregator aktów prawnych).

Przy rozpiętościach 3-6 m krążyny muszą już mieć podpory pośrednie w postaci płatwi wspartych na słupkach i krzyżulcach. Przy większych rozpiętościach żebra krążynowe podtrzymywane są przez konstrukcje słupów, zastrzałów i kleszczy, nieraz bardzo skomplikowane. Muszą one być w kierunku osi sklepienia odpowiednio stężone za pomocą kleszczy, mieczy itp.

W przypadku jeśli nie można zastosować pośrednich podpór, wykonuje się krążyny typu wiązarowego, np. nad przejazdami, rzekami itp. (promocja 3 w 1).