Wiązka światła

Robiąc odczyt na skali przed i po odkształceniu można wyznaczyć wielkość a (równą różnicy odczytów), a następnie obliczyć kąt obrotu lusterka, a więc i przekroju (program uprawnienia budowlane na komputer). Znanym i stosunkowo często wykorzystywanym urządzeniem do pomiaru małych kątów (

Światło przechodzi przez soczewkę 1, w postaci wiązki równoległej pada na lusterko 6 - którego kąt obrotu określa się, a następnie odbija się i wraca, dając tym samym możliwość dokonania odczytu. Gdy lusterko wskutek odkształcenia obróci się, obraz wskaźnika zmieni położenie, dając tym samym nowy odczyt. Przy pomiarze należy pamiętać, aby luneta była nastawiona „na nieskończoność” (płytka 2 powinna być umiejscowiona ściśle w płaszczyźnie ogniskowej, wówczas skala i wskaźnik widziane są przez okular jednakowo ostro) (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Wskazania przyrządu zależą jedynie od długości ogniskowej lunety, a nie od odległości lusterka od skali.

Produkowaną np. przez C. Zeissa lunetą autokolimacyjną można określić odchylenie o kąt cpmm = 2. Zasadę autokolimacji - bieg promieni.
Gdy nie ma do dyspozycji ani klinometru ani lunety, pomiaru kątów dokonać można wykorzystując dwa czujniki zegarowe. Do przekroju, którego kąt obrotu będzie określany, przymocowuje się pręt (wykonany np. z kątownika) ukształtowany. W punktach I i 2 w ściśle określonej odległości l zawiesza się dwie struny obciążone ciężarkami ok. 0,5 kG, sprzężone z trzpieniami mierniczymi (pomiarowymi) odpowiednich czujników zegarowych (uprawnienia budowlane).

Przed obciążeniem oraz po obciążeniu dokonuje się odczytów na czujnikach. Różnice odpowiednich odczytów dają przesunięcia punktów 1 i 2, czyli wielkości a i b. Do wyznaczania odkształceń jednostkowych E służą przyrządy zwane tensometrami. W przeważającej większości przypadków przy wykorzystaniu tensometrów mierzy się zmiany długości Al (wydłużenia lub skrócenia), jakich pod wpływem obciążenia doznaje odcinek (włókno) próbki lub badanego elementu o długości l zwanej długością pomiarową (program egzamin ustny).

Długość pomiarowa

Długość pomiarowa, zwana też bazą tensometru, określona przez odległość pomiędzy dwoma punktami (nożami) oparcia tensometru o badaną próbkę, jest wielkością charaktery- styczną tensometru. Drugą ważną wielkością charakterystyczną tensometru jest tzw. przełożenie, czyli powiększenie wskazań (opinie o programie).
Aktualnie w badaniach doświadczalnych stosuje się wiele typów tensometrów, różniących się od siebie zarówno co do schematu pracy jak też rozwiązania konstrukcyjnego przyrządu. W zasadzie wszystkie stosowane tensometry klasyfikuje się ze względu na zasadę działania i sposób przełożenia wskazań.

Klasyfikacja ta przedstawia się następująco:
a. tensometry mechaniczne,
b. tensometry optyczno-mechaniczne,
c. tensometry strunowe,
d. tensometry elektryczne (elektrooporowe, indukcyjne, pojemnościowe) (segregator aktów prawnych).

Poniżej omówione zostaną niektóre charakterystyczne dla poszczególnych grup typy tensometrów. Do grupy tensometrów mechanicznych zaliczane są przyrządy, w których powiększenie mierzonego odkształcenia dokonywane jest za pośrednictwem przekładni mechanicznej. Z licznej grupy tych tensometrów należy wymienić przede wszystkim tensometry dźwigniowo-wskaźnikowe i dźwigniowo-czujnikowe. Jednym z najprostszych tensometrów dźwigniowo-wskaźnikowych jest tzw. tensometr Martensa-Kennedego. Tensometr ten, stanowiący właściwie dwa bliźniacze tensometry, ma dwie listwy stalowe 1 z przymocowanymi doń skalami 2, opierające się na badanej próbce dwoma ostrzami.

Dolne ostrza są nieruchome i stanowią zakończenie listew, a górne 3 - będące pryzmatami - są ruchome (promocja 3 w 1). Bezpośrednio z górnymi ostrzami połączone są sztywno wskazówki, które wskutek wydłużenia bazy, a więc i obrotu pryzmatów, zmieniają położenie na skali.