Wierzchołki trójkąta

Oznaczamy wierzchołki trójkąta stateczności literami A, B, C (wierzchołek górny A, dolny B_} i kąt prosty - C) i przyjmijmy, że wiatr wieje z lewej strony. Jeśli trójkąt stateczności jest ustawiony względem kierunku wiatru w sposób (wierzchołki ABC są ułożone w kierunku przeciwnym do kierunku obrotu wskazówek zegara), wówczas wpływ wiatru jest niekorzystny, gdyż maleje wartość 9_D (program uprawnienia budowlane na komputer). Ustawienie trójkąta stateczności względem kierunku wiatru według jest korzystne, wartość ^rA zwiększa się.

Można wykazać za pomocą obliczenia, że w przypadku ustawienia dwu trójkątów stateczności w sposób nie uzyskamy wzrostu obciążenia niezależnie od kierunku wiatru, gdyż jeden trójkąt stateczności zwiększa obciążenie krytyczne, drugi zaś zmniejsza je o tyle samo i w rezultacie obciążenie nie ulega zmianie. Dlatego też zaleca się, aby stężenia umieszczać w miarę możliwości w dwu kierunkach na wszystkich kondygnacjach i we wszystkich rzędach stojaków w rusztowaniach narażonych na działanie wiatru, ze stojakami obciążonymi na końcach dużymi siłami (rusztowaniach ciężkich, stemplowaniach obciążonych siłami bliskimi wartości ich obciążeń krytycznych przy wyboczeniu lokalnym podzielonych przez współczynnik bezpieczeństwa) (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W tym przypadku należy koniecznie przewidzieć parzystą liczbę stężeń na każdej kondygnacji i w każdym rzędzie stojaków, a obciążenie krytyczne pochylenia obliczać bez uwzględnienia wiatru według zasad podanych poniżej.

Obliczanie całkowitego obciążenia krytycznego przy pochyleniu. Wykazaliśmy, że analizę zagadnienia niestateczności sprężystej należy przeprowadzać dla układu odkształconego. Analizowaliśmy tam układ trzech prętów połączonych przegubowo, tworzących trójkąt prostokątny, którego wierzchołek A obciążony siłą P, doznał przemieszczenia.

Weźmy teraz pod uwagę analogiczny układ prętów zwany trójkątem stateczności. Wielkości e spełniają związki: >|e₂| i |^e5|> i są bardzo małe. Obciążenia krytyczne dla poszczególnych schematów spełniają następujące nierówności (uprawnienia budowlane).

Wyboczenie miejscowe

Wynika z tego, że w układzie wyboczonym według wzrost odkształceń jest ułatwiony (obciążenie krytyczne zmniejsza się, gdy kąt wzrasta) i prowadzi do zniszczenia trójkąta, natomiast w układzie wyboczonym przedstawionym na rys. 4-29b dalszy rozwój odkształceń jest jakby „hamowany” (obciążenie krytyczne rośnie, gdy kąt maleje) i nie koniecznie prowadzi do zniszczenia, chociaż spowodować może odkształcenia niedopuszczalne ze względu na funkcje rusztowania (program egzamin ustny).

Jeżeli na pewnej kondygnacji znajduje się N stężeń, obciążenie krytyczne przy pochyleniu, bez obciążenia wiatrem wynosi NP_D. Gdyby wszystkie stężenia miały jednakowe pochylenie, wiatr mógłby spowodować zwiększenie kątów prostych we wszystkich trójkątach stateczności na danej kondygnacji i tym samym mógłby zmniejszyć obciążenie krytyczne przy pochyleniu, a więc i współczynnik bezpieczeństwa (opinie o programie).

Jeżeli rusztowanie zawiera po dwa stężenia skrzyżowane, wówczas obciążenie krytyczne nie ulega zmianie. To właśnie z tej racji zalecono stosować po dwa stężenia nachylone w przeciwne strony na każdej kondygnacji, co jest szczególnie ważne w przypadku rusztowań podporowych (np. stemplowań), narażonych na działanie wiatru (segregator aktów prawnych). Przedstawione powyżej formy utraty stateczności sprężystej (wyboczenie miejscowe i pochylenie krytyczne) mają jedynie charakter lokalny, tzn. utrata stateczności zależy bądź od pręta stojaka w przypadku pierwszym, bądź od trójkąta stateczności w przypadku drugim. Natomiast wyboczenie całego rusztowania jest zjawiskiem utraty stateczności, spowodowanym przez ogół odkształceń wszystkich prętów rusztowania (stojaków, podłużnie i stężeń).

Dalsze rozważania odnoszą się do rusztowania regularnego, którego wszystkie stojaki są zamocowane w podłożu przegubowo i obciążone siłami nie przekraczającymi obciążenia krytycznego wyboczenia miejscowego (promocja 3 w 1). Rozpocznijmy analizę od prostego przykładu i rozważmy wysokie rusztowanie jednoprzęsłowe, zwane rusztowaniem kolumnowym.