Wkładki wzdłużne

Jeśli pal jest wbijany za pośrednictwem czapki lub gdy ma być zapuszczany prądem wody albo przez wibrowanie, wówczas można siatek nic stosować. Niekiedy najwyższe strzemię przekształca się w spiralę płaską, leżącą w poziomie górnych końców wkładek głównych. Odległość końców wszystkich wkładek wzdłużnych od powierzchni głowy powinna być jednakowa (program uprawnienia budowlane na komputer).

W przeciwnym razie wkładki kończące się bliżej tej powierzchni będą w większym stopniu niż inne przejmować na siebie uderzenia młota przy wbijaniu i mogą się wy boczyć.
Wkładki wzdłużne nie powinny się i tym razem kończyć przy powierzchni głowy, lecz powinny być oddzielone od niej co najmniej 5-centymetrową otuliną betonu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Głowy pali ściskanych wpuszcza się zwykle w fundament na głębokość 15-30 cm. Gdy nie można ich dobić do projektowanego położenia, nadmiernie wystające głowy rozkuwa się, a wkładki odcina lub (lepiej) wpuszcza w nadbudowę.
Gdy pale mają być rozciągane („wyciągane”), konieczne jest odpowiednie ich zakotwienie w fundamencie.

Zwykle w takim wypadku głowę pala się rozkuwa, a górne końce wkładek oczyszczone z betonu wpuszcza w fundament (uprawnienia budowlane). Długość
wkładek wpuszczanych w fundament powinna być taka, aby przeniosły one dzięki swej przyczepności do betonu siłę występującą w palu. Dlatego długość pali rozciąganych powinna być nieco powiększona w stosunku do długości pali ściskanych, wbijanych na tę samą głębokość. Niekiedy w celu uzyskania lepszego zakotwienia pala w fundamencie końce wkładek łączy się za pomocą dodatkowych przyspawanych prętów w kabłąki wpuszczone w fundament.
To samo dotyczy pali, których górne końce mają być utwierdzone w fundamencie (program egzamin ustny).

Tu długość ogołoconych z betonu i wpuszczonych w fundament wkładek powinna być taka, aby przeniosły one moment zginający, występujący w górnym końcu pala.

Rozmieszczenie uchwytów

Dość ważny szczegół uzbrojenia stanowią uchwyty służące do podnoszenia pala w czasie transportu i ustawiania przy kafarze. Uchwyty 1e w postaci uch z prętów okrągłych o średnicy 184-26 mm mogą być rozwiązane dwojako. Mogą mianowicie wystawać poza powierzchnię pala. Przy tym zwykle po zakończeniu transportu pala zagina się je uderzeniami młota, tak aby przylegały do powierzchni pala i nie stanowiły dodatkowej przeszkody w jego zagłębianiu w grunt (opinie o programie).

Należy jednak zauważyć, że operacja ta nie jest korzystna dla pala, gdyż nie trudno przy niej spowodować odpryski lub nawet pęknięcia betonu. Z tych względów korzystniejsze jest rozwiązanie, w którym uchwyty mieszczą się we wgłębieniach wyrobionych w powierzchni pala. Prócz uchwytów o prętach prostopadłych (na środkowych odcinkach) do osi pali, które niekiedy mogą w czasie podnoszenia pali ulegać deformacjom, stosuje się również uchwyty o prętach ukośnych, które tendencji do deformacji nie wykazują.
Niekiedy zamiast uchwytów wykonuje się w danym miejscu otwór poprzeczny na wylot przez pal (np. przez osadzenie w deskowaniach stalowej rurki), w który w czasie podnoszenia pala wpuszcza się pręt stalowy obustronnie wystający poza powierzchnię pala (segregator aktów prawnych). Pręt taki umożliwia zaczepienie liny lub łańcucha; pal można wówczas podnosić w sposób pewniejszy, niż gdyby takiego pręta nie było. Rozmieszczenie uchwytów lub otworów należy dostosować do obliczeń pali (punkt 4.4.6).

Pale o przekroju kwadratowym, zaprojektowane w sposób najczęściej dziś stosowany. Pale tego rodzaju nazywano dawniej palami Hcnnebique’a. Pal, w którym zamiast strzemion zastosowano uzwojenia.

Pale tego rodzaju nazywano dawniej palami Considere’a (promocja 3 w 1). Udźwig obu rodzajów pali (który, rzecz prosta, musi być dokładnie obliczony lub sprawdzony na podstawie obciążenia próbnego) dochodzi do 50 T i więcej, pod warunkiem, że przekrój ich nie jest mniejszy niż 35×35 cm i że tkwią w gruncie nośnym (przynajmniej piaski średnio zagęszczone) co najmniej na głębokość 5-6 m.