Woda grawitacyjna

W zimnych okresach woda od zewnątrz nie może w zasadzie przenikać do wewnątrz w postaci pary, ponieważ w okresie tym wskutek różnicy ciśnienia pary wodnej przenika ona od wewnątrz do zewnątrz. W okresie letnim z powodu wyrównania ciśnień przenikanie pary do wewnątrz może odbywać się tylko w małych rozmiarach.
Szkodliwa w działaniu może być jedynie woda z silnych, ukośnie padających deszczów (np. w górach). Przenikać ona może do wewnątrz wyłącznie przez przelotowe szczeliny w postaci suchych spoin, rys i pęknięć o rozmiarach wyższych od przekrojów utrzymujących wody włoskowate (program uprawnienia budowlane na komputer).

Woda deszczowa może nawilżać materiał ścian w zasadzie tylko na niewielką głębokość. Woda ta normalnie nawilża najbliższą kilkumilimetrową warstwę materiału wypełniając naczynia włoskowate (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Dalszemu nasiąknięciu przeciwdziałają siły włoskowate, co w szczególności jest możliwe wobec braku stale „podpierającej” warstwy wody grawitacyjnej. Dalsze przemieszczanie się wilgoci jest możliwe wskutek przenikania pary wodnej i dyfuzji włoskowatej. Jednocześnie należy uwzględnić normalne wysychanie.
Wobec zaistnienia spadku wilgotności pomiędzy warstwą zewnętrzną a wewnętrzną wilgoć będzie kierowała się do wewnątrz ściany. Natomiast przemieszczanie się wilgoci na skutek dyfuzji włoskowatej może odbywać się jedynie na zewnątrz i następuje w postaci podciągania włoskowatego i przenikania pary.

Para ta może się przemieszczać w kierunku spadku ciśnienia, tzn. na zewnątrz. Ruch wody w naczyniach włoskowatych mających dwa wolne końce z meniskami wklęsłymi również jest możliwy tylko na zewnątrz (zewnętrzne meniski są bowiem chłodzone) (uprawnienia budowlane). Do tego dochodzi okoliczność, że zewnętrzna powierzchnia ściany łatwiej wysycha wskutek ruchu powietrza.
Wreszcie gradient temperatury na granicy powierzchni zewnętrznej jest zgodny ze spadkiem wilgotności wskutek wysychania.

Niszczenie muru

Z wymienionych względów nie należy liczyć się z nawilżeniem murów opadami atmosferycznymi w okresach zimowych, jako podstawowym zagadnieniem zawilgocenia. Warunki mogłyby się zmienić na korzyść wsiąkania wód opadowych w okresach cieplejszych, lecz wtedy wysychanie bardziej jest intensywne, a chwilowe powierzchniowe nawilżenie nie powoduje widoczniejszych oznak zawilgocenia (program egzamin ustny).

Mając powyższe na względzie należy zanotować szczególne przypadki zawilgocenia wskutek zawartości w murach substancji higroskopijnych wchłaniających wilgoć z powietrza. Przyczyną takiego zawilgocenia może być na przykład zastosowanie morskiej wody (zawierającej sole higroskopijne) do zaprawy lub nadmiernych ilości chlorku wapniowego, który jest substancją wysoce higroskopijną (opinie o programie). Jednakże przypadki te należy uważać za szczególne, powstałe w wyniku usterek budowlanych. Tego rodzaju mury nie nadają się do celów mieszkaniowych.
Przyjmując pod uwagę dotychczasowe wytyczne należy liczyć się głównie z zawilgoceniem murów wskutek skraplania przenikającej przez te mury pary wodnej.

Jeżeli zastosować okładzinę nieprzepuszczalną lub mało przepuszczalną dla pary, zacznie się ona z biegiem czasu gromadzić w murze, powodując powiększenie współczynnika przewodności cieplnej muru. Doprowadza to do takiego stanu zawilgocenia, przy którym powstająca woda włoskowata zamarzając może spowodować niszczenie muru, a w szczególności zaprawy i okładziny zewnętrznej (segregator aktów prawnych).
W ścianie gazobetonowej największe zawilgocenie z tytułu przepływu strumieni ciepła i wilgoci od wewnątrz pomieszczenia przez przegrodę występuje na granicy gazobetonu i tynku zewnętrznego.

Jest to miejsce, w którym skroplona para wodna może ulegać zamarzaniu i mogą następować odsadziny szczelnej zaprawy. Dotyczy to również tynków prefabrykowanych i autoklawizowanych. Naprężenia na granicy gazobetonu i tynku, powiększone o naprężenia powstające wskutek zmian atmosferycznych, mogą doprowadzić do niszczenia tynków i okładzin zewnętrznych (promocja 3 w 1).