Współczynnik betonu

Istnieją trzy właściwości cieplne kruszyw, które mogą być ważne ze względu na zachowanie się betonu: współczynnik rozszerzalności cieplnej, ciepło właściwe i przewodność. Ostatnie dwie ważne są w betonie masywnym lub tam, gdzie wymagane są właściwości izolacyjne, lecz nie w zwykłych konstrukcjach. Współczynnik rozszerzalności cieplnej kruszywa wpływa na wartość tego współczynnika dla betonu zawierającego dane kruszywo; im wyższy jest współczynnik dla kruszywa, tym wyższy jest współczynnik betonu, lecz ten ostatni zależy również od zawartości kruszywa w mieszance i ogólnie od proporcji składników w mieszance (program uprawnienia budowlane na komputer).

Istnieje jednak inny aspekt tego problemu. Sugeruje się, że gdy współczynnik rozszerzalności cieplnej kruszywa grubego i zaczynu cementowego różnią się nadmiernie, to duża zmiana temperatury może spowodować odkształcenia różnicowe i zniszczenie przyczepności między ziarnami kruszywa i otaczającym je zaczynem (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Ponieważ jednak na odkształcenia różnicowe wpływają również inne siły, takie jak skurcz, to duża różnica między współczynnikami, przy temperaturze równej 4-60°C, może nie być szkodliwa. Kiedy jednak obydwa współczynniki różnią się bardziej niż o 5,5×10°C, to trwałość betonu poddawanego zamrażaniu i odmrażaniu może być naruszona (uprawnienia budowlane).

Współczynnik rozszerzalności cieplnej

Współczynnik rozszerzalności cieplnej można określić za pomocą dylatometru zaprojektowanego przez Verbecka i Hassa do stosowania z kruszywami drobnym i grubym. Liniowy współczynnik rozszerzalności cieplnej zmienia się zależnie od rodzaju skały macierzystej; dla bardziej pospolitych skał, a dla większości kruszyw. Dla zaczynu ze zhydratyzowanego cementu portlandzkiego współczynnik, lecz podawane są również wartości, przy czym wartość współczynika zmienia się zależnie od stopnia nasycenia (program egzamin ustny). Tak więc poważne różnice między współczynnikami występują tylko dla kruszyw o bardzo niskim pęcznieniu; należą do nich niektóre granity, wapienie i marmury. Jeżeli spodziewane jest występowanie skrajnej temperatury, powinny być znane szczegółowe właściwości danego kruszywa. Na przykład kwarc zmienia stan w temperaturze 593°C i pęcznieje nagle o 0,85%. Rozerwałoby to beton i dlatego ogniotrwały beton nie jest nigdy wykonywany z kruszywa kwarcowego.

Tą nieco pretensjonalną nazwą określany jest prosty zabieg podziału próbki kruszywa na frakcje, z których każda zawiera ziarna o tych samych wymiarach. W praktyce każda frakcja zawiera ziarna o granicach określonych otworami sit normowych. Sita kontrolne stosowane do kruszywa dla betonu mają otwory kwadratowe i ich charakterystyka ustalona jest w normie BS 410: 1969 (opinie o programie). Stosowane sita oznaczono wymiarami otworu (w calach) dla większych sit i liczbą oczek na długości 1″ dla sit mniejszych niż ok. 1. Wobec tego sito kontrolne nr 10Ó wg 3S ma 100×100 oczek w każdym calu kwadratowym (segregator aktów prawnych). Wymiary oczek i średnice drutów, z których wykonane są siatki, określono w poprzednich wydaniach

normy B5 410. Obecnie wymiary sit oznaczane są nominalnym wymiarem oczka w mm lub M-m. Sita o oczkach mniejszych niż 4 mm wykonywane są zwykle z siatek drucianych, chociaż w razie potrzeby tym sposobem mogą być wykonywane sita o oczkach aż do 16 mm. Siatka druciana wykonana jest z fosforobrązu, lecz do niektórych sit o większych oczkach można również stosować mosiądz lub miękką stal. Powierzchnia przesiewania, tj. powierzchnia oczek wyrażona w procentach od całkowitej powierzchni sita, wynosi 34-53% (promocja 3 w 1). Sita kontrolne o dużych oczkach (4 mm i więcej) wykonane są z perforowanych blach z miękkiej stali, o powierzchni przesiewania 44-65%. Wszystkie sita umocowywane są w ramach, które można zestawiać razem. Możliwe jest więc umieszczenie sit jednego nad drugim w celu przesiewania, zaczynając od najgrubszego sita od góry.