Wykres parcia czynnego gruntu

Obliczenie w etapie pierwszym nie przedstawia żadnych trudności i może być przeprowadzone przy zastosowaniu zwykle używanych wzorów. Trudność polega na wyznaczeniu właściwego kąta Dochodzi się do niego przez próby, zakładając kilka dowolnych płaszczyzn odłamu pod różnymi kątami, obliczając dla każdego przyjętego fi wartość Zt i przyjmując jako miarodajny ten kąt, przy którym Zt jest największe. Zwykle wystarczą 3 próby (program uprawnienia budowlane na komputer).

Po znalezieniu właściwego fa i Zt uzupełnia się wykres parcia czynnego gruntu na części dolnej ścianki, po czym dalsze obliczenia ścianki przeprowadza się zwykłymi sposobami.
Należy zauważyć, że wyznaczenie wartości siły Z", jako składowej poziomej parcia gruntu na tylne powierzchnie zasypu w sposób podany poprzednio, nie zawsze jest wystarczające (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Gdy stok wykopu (kąt C) jest zbyt pochyły albo gdy jest niezbyt duża różnica pomiędzy kątem tarcia wewnętrznego cpk materiału zasypu a tymże kątem gruntu rp-2, wówczas największe parcie czynne na pomyślaną płaszczyznę pionową przechodzącą przez krawędź G może wywołać nie klin odłamu ograniczony od dołu płaszczyzną GF, jak to przyjęto w poprzednim obliczeniu, lecz jakiś inny klin obsuwający się po pewnej płaszczyźnie odłamu GF wewnątrz zasypu (uprawnienia budowlane).

Wskazane jest w każdym poszczególnym wypadku wyznaczyć również i tę największą składową poziomu parcia czynnego, jaka może wystąpić w takich okolicznościach. Wyznacza się ją przez próby, prowadząc kilka dowolnych płaszczyzn odłamu: GF’, GF" itd. Dla każdej wyznacza się wartość Z", jak poprzednio, wstawiając do uprzednio podanych wzorów odpowiednie wymiary wynikające z założonych klinów odłamu (program egzamin ustny).

Większa wartość

Większa wartość będzie miarodajna do dalszych obliczeń wartości parcia czynnego na dolną część ścianki szczelnej. Dla innych typów zasypów niż trapezowy metoda wyznaczania wartości Z" przez próby jest jedyną metodą prowadzącą do celu. Konieczne jest przy tym wykonanie kilku serii prób, z kilkoma dowolnie obranymi położeniami wyjściowych krawędzi płaszczyzny odłamu: G, G’, G" itd. Dla każdego wybranego położenia krawędzi G należy wyznaczyć Z" dla co najmniej 3-5 położeń płaszczyzny odłamu (opinie o programie).

Jeżeli się zważy, że w każdym poszczególnym wypadku wymagane jest przebadanie kilku typów zasypu o różnych wymiarach i porównanie wyników pod względem kosztów, to należy uznać, że obliczenie nabrzeża z zasypem odciążającym staje się bardzo żmudne. Jednakże oszczędności na materiałach deficytowych i na kosztach ogólnych, jakie się uzyskuje przez trafne dobranie typu i wymiarów zasypu, są tak duże, że trud włożony w omawiane żmudne obliczenie jest całkowicie uzasadniony.

Celowość wypracowywania przez biura projektów optymalnych typów zasypów dla różnych wypadków spotykanych w praktyce, o czym była mowa na wstępie, staje się w tych warunkach oczywista (segregator aktów prawnych).
Dla budowli masywnych stawianych, o tylnych ścianach pionowych stykających się z zasypem o kształcie, pierwszą część obliczenia przeprowadza się tak samo jak dla nabrzeży oczepowych. Drugą część obliczenia doprowadza się do wyznaczenia wielkości Z" i sprawdzenia czy będzie spełniony warunek. Siłę S należy również wprowadzić w takim wypadku do obliczeń stateczności nabrzeża. Wyżej opisana metoda obliczania, zupełnie zresztą wystarczająca dla praktyki, opiera się na klasycznej teorii parcia gruntu. Zastosowaniem do zasypów odciążających teorii równowagi granicznej ośrodków sypkich Sokołowskiego zajmował się Torki, a także Tejchman. W rozważaniach tych zasyp za nabrzeżem potraktowano jako ośrodek dwuwarstwowy, znajdujący się w stanie równowagi granicznej i podano sposób praktycznego wyznaczania parcia takiego ośrodka na ścianę nabrzeża (promocja 3 w 1).

Obliczając parcie zasypu tą metodą, otrzymuje się nieco większe wartości niż posługując się metodą opisaną poprzednio. Różnica w wartości parcia występuje jedynie w samym zasypie kamiennym a wynika z uwzględnienia przez Torkiego w przyjętych schematach obliczeniowych naprężeń stycznych działających w płaszczyźnie styku obu warstw - czego Dubrowa w swych pracach nie uwzględniała.