Wynik próby złamania

Istnieją poważne rozbieżności w granicach poszczególnych serii doświadczeń, lecz nie da się tego uniknąć. Największą rozbieżność stwierdzono w serii prób wykonanych przez Wilsona i Neivmarka, lecz użyte do tych badań próbki były różnych jakości, podczas gdy przy innej serii prób miały one jakość bardziej wyrównaną (program uprawnienia budowlane na komputer).

Mimo to wzory zawierające wyniki prób o tak znacznych rozbieżnościach powinny dawać możność szerokiego zastosowania. Można przyjąć, że wzór Donnella reprezentuje prawdopodobny wynik próby złamania (zniszczenia), wobec czego w praktyce istnieje stale możliwość, że faktycznie otrzymana wielkość będzie się kształtować cokolwiek poniżej uzyskanej ze wzoru. Dlatego przyjęty współczynnik pewności powinien być cokolwiek wyższy, niż to się zwykle przyjmuje (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wzór nie znajduje zastosowania dla małych wartością, gdyż w tym przypadku powoduje on naprężenia przekraczające granicę plastyczności. Materiałem użytym do doświadczeń była częściowo stal, a częściowo duraluminium. Dla stali stosunek jest zbliżony do 1,0, a to dlatego, że granica plastyczności stali jest często trudna do określenia (uprawnienia budowlane). Próby przeprowadzone przy zastosowaniu duraluminium jasno wykazują, że przy bardzo małych wielkościach uzyskiwane są naprężenia, które kształtują się znacznie powyżej granicy plastyczności okoliczność również dobrze znana z prób ze słupami. Takie wysokie naprężenia wprowadzają znaczne odkształcenia, które na ogół nie mogą być przyjęte przez konstrukcję, wobec czego granica plastyczności powinna być uważana za maksymalną wytrzymałość (program egzamin ustny).

W ten sposób dochodzimy do następującej reguły stosowanej przy wymiarowaniu. Zakładając, że walec jest wykonany starannie, przyjmowany zazwyczaj współczynnik pewności może mieć tu zastosowanie, jeśli naprężenie graniczne obliczone zostało i nie przekracza granicy. Jeśli rura rozpatrywana jako belka poddana zostanie ściskającym naprężeniom osiowym od zginania, które mogą spowodować wy boczenie, to działają one w obrębie połowy przekroju. Ogólnie biorąc, zginanie jest połączone z siłą poprzeczną i odpowiednie naprężenia ścinające mają wobec tego znaczenie dla stateczności (opinie o programie).

Czyste zginanie

Czyste zginanie omawiane było teoretycznie przez Fliiggego. Fliigge nie opracował wzoru nadającego się do ogólnego zastosowania, lecz stwierdził w pewnym liczbowym przykładzie, że krytyczne naprężenie ściskające dla równomiernie rozłożonego ściskania osiowego przekracza teoretyczną wartość naprężeń krytycznych o 30%. Doświadczenia dały podobne wyniki, które wynikają z faktu, że w przypadku zginania jedynie mała część przekroju poddana zostaje działaniu dużych naprężeń (segregator aktów prawnych).

Tak jest dlatego, że granica wyboczenia kształtuje się w praktyce poniżej wielkości teoretycznej, a ponieważ rurę rzadko kiedy można traktować jako nieskończenie długą, rzeczywiste spłaszczenie jest o wiele mniejsze od spłaszczenia wg teorii efektu Braziera. W praktyce efekt Braziera można stwierdzić jedynie przy zginaniu rur o bardzo małym współczynniku sprężystości (rury gumowe). Pokrewne zjawisko następuje, gdy grubościenne rury poddawane są naprężeniom przekraczającym granicę plastyczności.

Poniżej rozpatrzymy stateczność rury o długości l, poddanej obciążeniu p prostopadłemu do zakrzywionej powierzchni. Obciążenie nie powoduje naprężeń w kierunku osi rury (przypadek ten jest rozpatrywany w p. 2.5.4). Następnie podane będą uwagi odnośnie do obciążenia nierównomiernego, jednak w tym rozdziale zakładamy, że obciążenie jest równomiernie rozłożone na powierzchni (promocja 3 w 1). Oprócz tego zakładamy, że równomierne naprężenie obwodowe N_Tt0 stanowi jedyne naprężenie, jakie powstaje w rurze przed wyboczeniem. W praktyce, warunki naprężenia nie będą tak regularne, gdyż rura zamknięta jest na końcach sztywnymi przeponami, które powodują zakłócenia. Zagadnienia stąd wynikające omawiane są lecz nie są tu brane pod uwagę.