Wysokie wartości

Na skutek kontrakcji (zmniejszenia objętości wody w submikroskopowych kapilarach drewna) ilość wody wypartej przez substancję drzewną ulega zmniejszeniu, wskutek czego liczby określające objętość substancji drzewnej są mniejsze od wartości rzeczywistych (program uprawnienia budowlane na komputer).

W konsekwencji otrzymuje się za wysokie wartości dla ciężaru właściwego substancji drzewnej. Dlatego w miejsce wody stosuje się benzynę, która w bardzo nieznacznym stopniu wiąże się z celulozą i nie powoduje jej pęcznienia. Benzyna jednak nie wnika we wszystkie submikroskopowe przestrzenie, wskutek czego otrzymuje się za wysokie liczby dla objętości, a za niskie liczby dla ciężaru właściwego drewna.
Dokładne wartości dla ciężaru właściwego substancji drzewnej otrzymuje się określając jej objętość za pomocą wypierania helu, który nie wiąże się i nie ulega adsorpcji przez celulozę, a dzięki niskiemu ciężarowi cząsteczkowemu wypełnia wszystkie wolne przestrzenie w drewnie.

Liczby określające ciężar właściwy substancji drzewnej, ustalone na podstawie pomiarów przeprowadzonych w helu, leżą między wartościami ustalonymi za pomocą wody (za wysokie) a wartościami ustalonymi za pomocą benzyny (za niskie).
Z liczb widać, że ciężar właściwy substancji celulozowej (1,59-1,61 G/cm:l) jest wyższy niż ligniny (1,38-1,41 G/cm8). Wynika z tego, że ciężar właściwy substancji drzewnej jest wyższy w drewnie ubogim w ligninę, a niższy w drewnie, które zawiera dużo ligniny (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Na skutek wysokiego ciężaru właściwego substancji drzewnej, wynoszącego około 1,50 G/cm3, każde drewno tonie, jeśli usunie się z niego powietrze, np. przez gotowanie w wodzie. Drewmo utrzymuje się na powierzchni wody tylko dzięki temu, że powietrze występujące w porach nie dopuszcza wody do wnętrza drewna. Gdy pory drewna są wypełnione wodą. co ma miejsce w świeżo ściętym drewnie bielastym lub w drewnie długo przebywającym w wodzie - drewno tonie, gdyż substancja drzewma jest cięższa od wody (uprawnienia budowlane).

Określanie ciężaru właściwego drewna

Określanie ciężaru właściwego przy zastosowaniu objętościomierza rtęciowego. Do określania ciężaru właściwego drewna stosuje się próbki w postaci dokładnie i gładko obrobionych prostopadłościanów o wymiarach HO X 20X30 mm, przy czym wymiar 30 mm liczony jest wzdłuż włókien. Odchylenia wymiarów nie powinny przekraczać wartości ± 1 mm.
Chcąc zastosować powyższe wzory należy określić ciężar i objętość badanej próbki(program egzamin ustny).

Przy określaniu ciężaru właściwego drewna wilgotnego należy pobrać dwie bezpośrednio obok siebie położone próbki, z których jedna przeznaczona jest do określenia ciężaru właściwego, druga do określenia wilgotności. Wilgotności nie należy określać na próbce użytej do badania ciężaru właściwego, gdyż w czasie pomiaru objętości może w próbkę wniknąć rtęć, co powoduje błędne oznaczenie wilgotności (opinie o programie).
Celem określenia ciężaru waży się próbki na wadze technicznej z dokładnością do 0,01 G; w razie potrzeby można dokonywać odczytów przybliżonych z dokładnością do 0,005 G. Przy dokładnym określaniu ciężaru właściwego stosować należy - zgodnie z normą PN/D-04101 - ważenie próbek w naczyńkach Wagowych, na wadze półanalitycznej.

Objętościomierz rtęciowy z dokładnością 0,001 G oraz suszenie, studzenie w eksikatorze i ponowne ważenie próbek w naczyńkach wagowych. Jest to metoda żmudna, wymagająca stosunkowo dużej dokładności i wskutek tego pracochłonna (segregator aktów prawnych).
Objętość próbek można określać różnymi sposobami; najlepiej nadaje się do tego celu skonstruowany przez Breuil’a objętościomierz rtęciowy.

Jest to precyzyjnie wykonane, stalowe naczynie składające się z dwóch połączonych z sobą cylindrów: pionowego i poziomego (promocja 3 w 1).
Wypełniony rtęcią cylinder pionowy zamyka się szczelnie dokręcaną nakrywą, w której otworze umocowana jest rurka szklana, zakończona bańką z otworem umożliwiającym odpływ powietrza z rurki. W cylindrze poziomym przesuwa się po dokładnie wykonanym gwincie mikrometrycznym o skoku 1 mm tłok, który wypiera rtęć i podnosi jej poziom w cylindrze pionowym.