Zalecenia konstrukcyjne

Zbrojenie powinno składać się z gotowych siatek połączonych za pomocą łączników o średnicy 6 mm w kształcie haków lub prętów zgrzewanych z prętami siatek. Rozstaw łączników przy krawędziach ścian nie powinien być mniejszy niż rozstaw prętów zbrojenia poziomego. Ponadto zaleca się, aby średnica prętów zbrojenia pionowego była nie mniejsza niż 10 mm i nie większa niż 20 mm, a klasa stali nie wyższa niż A-III (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zalecenia konstrukcyjne dotyczące zbrojenia ścian nośnych nie są jednolite w świetle różnych przepisów. Różnice odnoszą się zarówno do minimalnych i maksymalnych wartości stopnia zbrojenia, rozstawu prętów pionowych i poziomych, jak i samej koncepcji zapewnienia współpracy zbrojenia pionowego i betonu. Według przepisów radzieckich współpraca ta zapewniana jest głównie za pomocą poziomych łączników (odpowiedników strzemion w słupach), wg przepisów USA w dużej mierze za pomocą należytego otulenia betonem i zbrojenia poziomego (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Zalecenia przyjęte w normach polskich nawiązują do przepisów USA, które dzięki mniejszej liczbie łączników pozwalają na łatwiejsze wykonanie zbrojenia i ścian. Badania doświadczalne potwierdziły, że przy tak sformułowanych warunkach konstrukcyjnych (tj. liczby łączników i zbrojenia pionowego, grubości otuliny itd.) ściany mogą być traktowane jako elementy żelbetowe, nie ulegające zniszczeniu w sposób nagły, bez ostrzeżenia (uprawnienia budowlane).

wykonuje się za pomocą spawania, zgrzewania lub „na zakład” prętów poziomych. Pręty poziome poddane są głównie oddziaływaniu odkształceń skurczowych. Z uwagi zatem na korzystniejsze warunki ich pracy niż w przypadku pełnego rozciągania, pełna długość zakotwienia w rozumieniu PN-76/B- -03264 nie jest wymagana. Wywołane skurczem e_s = 30-10^-5 naprężenie w prętach zbrojenia można oszacować na a « 3,0 • 10 ⁵ - 0,21 -10¹ = 63 MPa, co stanowi 1/4-r 1/3 wielkości naprężenia odpowiadającego granicy plastyczności stali gładkiej klasy A-0. W takich warunkach długość zakładu prętów zredukować można do /„ « 15 d (program egzamin ustny).

Różnicowanie klas

Bardzo efektywne jest również połączenie „na zakład” prętów pionowych. Z uwagi jednak na potrzebę „odwrócenia” siatek jest ono rzadko stosowane. Stropy monolityczne projektowane są zwykle z betonu tej samej klasy co ściany. Różnicowanie klas nie jest wskazane z uwagi na utrudnienie technologiczne i organizacyjne. Minimalna klasa betonu nie powinna być niższa niż BI5 (opinie o programie).

Przekroje poprzeczne stropów monolitycznych są z reguły przekrojami pełnymi. Przy większych rozpiętościach stosowane są niekiedy stropy kasetonowe. Przemysłowe metody realizacji narzucają wtedy zastosowanie odpowiednich elementów, np. z tworzyw sztucznych, które są układane na formach zinwentaryzowanych. Bardzo efektywne mogą być również stropy wykonywane przy zastosowaniu pustaków ceramicznych.

Wysokości konstrukcyjne stropów monolitycznych ustalane są z uwagi na dopuszczalną wielkość ugięć oraz wymagania w zakresie izolacji akustycznej. Przy grubościach stropów mniejszych niż 16 cm decyduje z reguły kryterium dopuszczalnego ugięcia (segregator aktów prawnych).

W praktyce sprawdzanie odkształceń stropów obowiązuje przede wszystkim w przypadku zastosowania stali o wyższych granicach plastyczności, zatem klasy A-III i wyższej. Istotnym czynnikiem, wymagającym uwzględnienia przy obliczaniu ugięć w stadium użytkowym budynku, jest przyrost ugięcia w wyniku wczesnego rozformowania stropu oraz uwzględnienie warunków zamocowania stropów na podporach.

Przy zastosowaniu nowoczesnych metod realizacji zbrojenia stropów stanowią z reguły gotowe siatki o przekrojach dobranych odpowiednio do warunków zamocowania. Stropy monolityczne powinny być zbrojone nad podporami na moment ujemny. Niezależnie od przyjętego schematu statycznego stropu przekrój zbrojenia podporowego nie powinien być mniejszy niż 1/3 przekroju zbrojenia przęsłowego (promocja 3 w 1).