Zapewnienie trwałości

Przewiduje się natomiast remonty wyposażenia i wykończenia budowli oraz instalacji. Szczególną uwagę należy zwrócić na dobry stan techniczny izolacji przeciwwodnych, gdyż naprawa ich jest trudna, a często w ogóle niemożliwa (program uprawnienia budowlane na komputer).
Budowle sanitarne wykonuje się najczęściej z betonu, który jest materiałem porowatym, a więc przesiąkliwym, oraz wykazującym niską wytrzymałość na rozciąganie.

Może on ulegać uszkodzeniu zarówno wskutek kontaktu z agresywnym środowiskiem, jak i przekroczenia wytrzymałości na rozciąganie, co może nastąpić pod wpływem przeciążenia, osiadania podłoża lub zmian temperatury. Zapewnienie trwałości tych budowli może polegać na osłonięciu od wpływów zewnętrznych za pomocą izolacji lub rozwiązaniach konstrukcyjnych, zmniejszających do minimum niekorzystne naprężenia (np. wstępne sprężenie). Niezależnie od tych rozwiązań konstrukcyjnych bardzo ważną rolę odgrywa jakość wykonywanych robót. Informacje pozwolą krytycznie ustosunkować się do proponowanych rozwiązań (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Betonowe budowle sanitarne można realizować w postaci monolitycznej (betonowane na miejscu przeznaczenia) lub montować je z elementów prefabrykowanych. W niektórych przypadkach to drugie rozwiązanie jest praktycznie jedynie opłacalne. Dotyczy to np. zbiorników wieżowych, wydzielonych komór fermentacyjnych itp., gdy deskowanie jest kosztowne i trudne do wykonania i zachodzi potrzeba betonowania cienkich, pionowo formowanych powłok. W elementach prefabrykowanych można uzyskać dużo korzystniejsze cechy betonu, szczególnie wytrzymałość i wodoszczelność, oraz znacznie zmniejszyć skurcz; trudności występują jednak z rozwiązaniem szczelnych i trwałych połączeń. Decyzję co do technologii budowy należy więc podjąć na podstawie przesłanek realizacyjnych i eksploatacyjnych (uprawnienia budowlane).

Przydatność prefabrykacji

Oceniając przydatność prefabrykacji należy zanalizować efekty ekonomiczne. Rozwiązania te są opłacalne tylko przy długoseryjnej produkcji elementów. W praktyce wszystkie Dalsze budowle opracowuje się indywidualnie dla założonej technologii, wydajności i warunków miejscowych. Można jednak dążyć do typizacji niektórych elementów, np. tctin zbiorników, koryt, kanałów, płyt dennych, stropów itp., i z zestawu elementów tych komponować budowle (program egzamin ustny).

Można stosować rozwiązania mieszane, wykonując elementy napełniające lub trudne do formowania wprost na budowie. Na niektóre elementy, np. przegrody, koryta wewnętrzne, kładki itp., można użyć innych materiałów, o korzystniej cechach co do wytrzymałości, trwałości lub łatwości montażu, tj. drewna, stali nierdzewnej, aluminium, tworzyw sztucznych, wyrobów azbestowo-cementowych itp. Użycie ich zamiast betonu należy każdorazowo uzasadnić. Opłacalne może okazać się również wykonanie części budowli ze stali lub aluminium (opinie o programie).

Podstawą do szerszego stosowania prefabrykacji lub deskowań inwentaryzowanych • wielokrotnego użycia) jest jedynie typizacja budowli. Możliwe jest np. opracowanie na potrzeby gospodarki komunalnej typowych oczyszczalni ścieków, przewidzianych dla różnej wielkości osiedli (500, 1000, 1500, 3000, 5000, 10 000 i 15 000 mieszkańców). Ponieważ skład ścieków domowych zmienia się w niewielkim zakresie, rozwiązanie takie jest możliwe i opłacalne. Osiedla o większej liczbie mieszkańców można obsłużyć przez 2-3 obiekty (segregator aktów prawnych).

Można także rozbudowywać istniejącą oczyszczalnię w miarę wzrostu liczby mieszkańców. Prace w tym kierunku należy podjąć zgodnie z ujednoliconą technologią, przede wszystkim jednak należy optymalizować rozwiązania konstrukcyjne (promocja 3 w 1).
Budowle gospodarki wodno-ściekowej różnią się w istotny sposób od innych pod względem wymagań co do ich posadowienia. Są one często wznoszone na gruntach złej jakości, np. w dolinach rzek lub na terenach zabagnionych, jednocześnie zaś są wrażliwe na osiadanie, gdyż na ogół wymaga się ich wodoszczelności i utrzymania założonych spadków.